نیاز بشریت به اسلام و مسئولیت مسلمانان
نیاز بشریت به اسلام و مسئولیت مسلمانان
نوشته: د. إبراهیم الترکاوی/ ترجمه: عبدالخالق احسان
فلسفه تمدن مادی و وحشتگری، بر برتری جویی و تعصب بر پا می باشد که تلاش دارد، مقام دیگران را کم ارزش جلوه دهد، به حقوق و زندگی شان اهانت نماید، در راه مصلحت و انانیت خود، همه اصول را پایمال نموده و تمام مبادی را غارت کند؛ اگر چه این کار هایش منجر به گسترش فساد، ویرانی شهرها، بیرون شدن ارواح بندگان گردیده و هر یک از انسان های باقی مانده در چاله ی گرفتار گردند.
جهان در سایه این تمدن خودخواه و فاقد انسانیت، بر لبه ی هلاکت قرار گرفته است، آن چه جهان دیروز شاهد بود و مشکلات طاقت فرسای که امروز شاهد می باشد، تعبیر فیلسوف انگلیسی ( جود) خوب مقصداق میابد، او در کتابش ( عرب و تمدن جدید) می گوید: علوم طبیعی برای ما قوت و توانایی فوق العاده بخشیده است؛ اما ما این قوت را توسط عقل های کودکانه و وحشی ها استفاده می کنیم؛ چون به وسیله این قوت و نیرو، مردم را به برده گی گرفته ایم.
آینده انسانیت در سایه این تمدنی که انسانیت انسان را سلب نموده و غریزه ها و حیوانیت او را رها کرده است، به خطر وحشتاکی تهدید می باشد.
شهردار (کلیفلند) امریکا می گوید: اگر به یاد مان نباشد، تاریخ یادآوری خواهد کرد که ما نسل بودیم که انسان را تا قمر بالا بردیم؛ در حالی که تا زانو در گِل و لای و پلیدی ها غوطه ور بودیم.
این مسئله را شاعر بزرگ هندی ( طاغور)، این گونه تعبیر نموده است: صحیح است که توانستید در هوا مثل پرنده پرواز نموده و مثل ماهی در دریا غوطه ور شوید؛ اما شما نتوانستید، مثل انسان در روی زمین به نیکویی قدم بزنید.
مشکلات انسانیت غمگین، درد های بشریت دردمند، نابسامانی های جهان نافرمان؛ حل نشده و بر طرف نمی گردد؛ مگر به وسیله هدایت و رهنمایی کسی که الله متعال او را رحمتی برای جهانیان فرستاده است.
این حقیقت را فیلسوف انگلیسی ( برناردشو) درک نموده و گفته است: تمدن اروپایی به سوی نابودی روان است، اروپا چه قدر نیازمند مردی مثل محمد است که مشکلات آن را حل نموده و آرامش و سعادت را که خواسته هر انسان است؛ برای آن به ارمغان آورد.
در حالی که اندوهگین هستم، می پرسم: آیا مسلمانان آن چه را ( برناردشو) دریافته، درک نموده اند که به دین شان احساس عزت نموده و قدر و منزلت پیامبرخویش را بدانند و راه نجات بشریت دچار عذاب و درد را برای شان پیشکش نمایند.؟!
جهان بشریت امروز در حال سوختن است و به دنبال کسی می گردد که دستش را بگیرد؛ چون در سیاه چال رذیلت و چاله های فساد سقوط نموده است؛ آیا مردم، در بین مسلمانان کسی را میابند که برای نجات بشریت تلاش نماید و درین زمینه شاهکار های از خود بر جای گذارد؟، آیا جهان امروز به شوق انتظار ما اند، همان گونه که در گذشته چشم انتظار فاتح و فرمانده پیروزمند مسلمانان بودند؛ چون اخلاق او از خودش سبقت جسته، مردانگی اش او را می آراست و انسانیت اش او را برتر می ساخت.؟!
تاریخ روایت می کند: آن گاه که لشکر اسلامی به رهبری عمروبن عاص رضی الله عنه به پایتخت مصر نزدیک شد، دختر مقوقس همراه کنیزک ( خدمتکارش) در یکی از اتاق های قصر از ترس می لرزید و می گفت: چه قدر کار مان خراب شد، این بدوی ها از صحرا های دور آمده اند و بدون شک بر ما تجاوز خواهند کرد و آبروی مان را لگد مال می کنند و اگر مقاومت کنیم، ما را می کشند، خدمتکارش ( ارمنوسه) درحالی که او را آرام می کرد و تسلی می داد، گفت: بانوی من! این بدوی ها پیروان دین جدیدی هستند که بر عفت و پاکدامنی تشویق نموده و آبروها را حفظ کرده و حرمت ها را رعایت می کنند، ایشان در حالی از صحرا بیرون می شوند که هر کدام شان مسجد خویش را در قلبش جای داده است، آنان شمشیر را در چارچوب قانون بلند کرده و فرود می آوردند و جان و آبروی هر کدام ما نزد آنان در امنیت بیشتر است از این که همراه پدران مان باشیم.
به وسیله این اخلاق عالی و شخصیت های بزرگ، کشور های زیادی توسط مسلمانان فتح گردیده و قلب های مردم پیرو فرمان شان شده بود.
در پایان باید بگویم: آیا مسلمان رسالت خویش را در مقابل بشریت سرگردان درک کرده است؟، شیخ غزالی رحمه الله می گوید: الله متعال، محمد صلی الله علیه و سلم را پرورش داد تا توسط او مسلمان را تربیت نماید و مسلمان را به وسیله محمد تربیت نمود تا همه مردم را به وسیله مسلمان تربیت نماید.
یا این که در مورد مسلمان های امروزی آیه قرآنی تطبیق می گردد که الله متعال در مورد منافقان عرب گفته است: {أَوَلَا یَرَوْنَ أَنَّهُمْ یُفْتَنُونَ فِی کُلِّ عَامٍ مَرَّهً أَوْ مَرَّتَیْنِ ثُمَّ لَا یَتُوبُونَ وَلَا هُمْ یَذَّکَّرُونَ} [التوبه: ۱۲۶] آیا منافقان نمی بینند که در هر سالی ، یک یا دو بار ( و بلکه بیشتر ) مورد آزمایش قرار می گیرند ( و بلاهائی از قبیل : کشف اسرار و ظهور احوال و پیروزی مؤمنان ، و شکست کافران می بینند ، ولی ) بعد از آن ( همه گرفتاریها و آزمونها ، از کرده ها و گفته های زشت خود دست نمی کشند و ) توبه نمی کنند و عبرت نمی گیرند و بیدار و هوشیار نمی شوند .
