دوستی های مجازی، رعایت فاصله ها در ارتباط مجازی و حقیقی با نامحرم

دوستی های مجازی، رعایت فاصله ها در ارتباط مجازی و حقیقی با نامحرم

این روزها به یمن شبکه های اجتماعی دوستی های مجازی نیز شکل گرفته ، زنی که در رختخواب در کنار همسرش است ولی با گوشی با مردی که همکار یا عضو یک گروه هستند چت می کند مرد نیز به بهانه های واهى همسر خود  را می پیچاند  تا با خانمى که در یک  گروه هستند خوش و بش کند.

درکتاب تذکره الاولیاء، داستان دلچسبی از بایزید بسطامی روایت شده که می تواند الگوی مناسبی برای « دوستی های اجتماعی » این روزهای ما باشد!

احمد خضرویه -مرید بلندمرتبه ی بایزید بسطامی- همسری داشت به نام « فاطمه » که از نوادر زمانه بوده است. گفته اندکه فاطمه با بایزید بسطامی دوستی بسیار نزدیکی داشته و با ایشان بی مهابا (خودمونی) سخن گفته است. این مسئله البته صدای شوهر را در می آورد و با فاطمه بحثشان بالامی گیرد.فاطمه به شوهر می گوید:« عزیزم، تو محرم طبیعت من می باشی و بایزید محرم طریقت من » احمد که می فهمد این دوستی خوشبختانه پاک است و اجتماعی، آرام می گیرد. (ناگفته نگذارم که احتمالا فاطمه این تفکیک محرم طبیعت و محرم طریقت را از عارفه ی بزرگ، بانو رابعه عدویه آموخته است که در یک رباعی عربی به خداوند می گوید: من تو را در دل محرم خود قرار داده ام و تن خود را به آنکه بخواهد با من بنشیند بخشیده ام) از بحث دور نشوم؛

خلاصه دوستی اجتماعی فاطمه و بایزید ادامه داشت تا اینکه یک روز فاطمه به دستان خود « حنا » می زند، بایزید کنجکاوی می کند و می پرسد: فاطمه از بهر چه حنا بسته ای؟ فاطمه پاسخ تکان دهنده ای به استاد می دهد: « تا این غایت تو دست و حنای من ندیده بودی، مرا با تو انبساط بود. اکنون که چشم تو براین ها افتاد، صحبت ما با تو حرام است » به تعبیر دیگر، فاطمه همین که می بیند بایزید -با آن همه وارستگی و پاکدامنی – به اندازه ی پرسشی ساده، از وادی طریقت به صحرای طبیعت درغلتیده است و وارد حریم شخصی می شود، روی از او می پوشد و دیگر با او هم سخن نمی شود!

 درست اینجاست که مفهوم عمیق تعهد و پایبندی به زندگی زناشویی، معنا و مفهوم پیدا می کند. اینکه بهراسیم، اگر همسر ما با مردی بیگانه هم کلام شود کلاهمان را باد خواهد برد، به گمان من دلهره ای بی مورد و باوری آزار دهنده است. نه هیچ زنی می تواند شوهر را از همه ی زنان دیگر دور نگه دارد و نه هیچ مردی می تواند – به تعبیر مهستی گنجوی- همسر خود را در « حجره ی دلگیر » زندانی کند. و حالا که این واقعیت زمانه ی ماست، باید بیاموزیم که « فاطمه وار » دوستی های اجتماعی خود را مدیریت کنیم و نگذاریم کسی به آسانی از « حنای حریم شخصی مان » چیزی بپرسد که این دیگر دوستی پاک نخواهد بود. چنانکه قطب الدین ابوالمظفر المروزی در مناقب الصوفیه می گوید:

 تا مادام که در دوستی، غرض هوا و طلب وصال و طمع نصیب نفس می یابد. آن دوستی را محبت نشاید گفت بلکه آنرا هوا گویند.