خبر های جدید

کامیابی تندروهای فرانسه در اسلام هراسی افسارگسیخته / یادداشتی از «ریچارد سیمور» در الجزیره

کامیابی تندروهای فرانسه در اسلام هراسی افسارگسیخته / یادداشتی از «ریچارد سیمور» در الجزیره

«ریچارد سیمور» در یادداشتی در وبسایت «الجزیره انگلیسی» نوشت:

راستگرایان افراطی فرانسه خیز گرفته اند. اگرچه «جبهه ملی» در دور نهایی انتخابات محلی کنترل هیچ یک از مناطق را به چنگ نیاورد، این حزب راستگرا در دور اول انتخابات ۳۰ درصد آرا را با خود همراه کرد و ۶.۷ میلیون رای در سبد خود جمع آورد، که بالاترین آمار در تاریخ این حزب است.

«مارین لو پن» طبیعتا بخاطر این نتایج لاف مباهات سر داد، و بر آنچه فروپاشی «طبقه سیاسی کهنه» نامید انگشت تأکید گذارد. تلفات اصلی نصیب چپ میانه شد که رأی ۵۵ درصدی راست در دور اول حاصل آن بود.

چندین عامل در جهش «جبهه ملی» دخیلند. بحران اقتصادی و پیامدهای آن، بحران های زنجیره ای در اروپا، و ناکامی «فرانسوا اولاند» از اجرای اصلاحاتی که وعده اش را داده بود، همگی همچون یک کودتای تبلیغاتی ادامه دار برای حزبی بوده است که به «ضد سیستم» بودن تظاهر کرده است.

اما درست همانطور که فاشیست‌ های قرن پیش بر یهودستیزی تکیه می‌ زدند، پیام اصلی «جبهه ملی» در لفاف اسلام‌ هراسی عرضه می‌ شود. و در این مورد، رسانه‌ ها و سیاستمداران حاکمه مسئولیت عمده را در مشروعیت‌ بخشی به هوا و هوس های «جبهه ملی» بر گردن دارند.

سرزنش اسلام

اوایل دهه ۱۹۸۰ بود که دولت فرانسه به تدریج تقصیر معضلات اجتماعی فرانسه را به گردن اسلام انداخت. در میانه ی یک رکود جهانی و تحت حاکمیت یک دولت چپگرا که سیاست های ریاضتی را به کار بسته بود، یک جنبش اعتصابی در صنعت خودروسازی به راه افتاد که حدودا نیمی از شرکت کنندگان آن کارگران مهاجر از مستعمرات سابق فرانسه بودند. نخست وزیر سوسیالیست فرانسه تقصیر اعتصاب کنندگان را به گردن دین انداخت. اندکی بعد، رسانه های مشهور مثل روزنامه «لوفیگارو» با کنایه به مسلمانان فرانسه این سوال را می پرسیدند که: «آیا ۳۰ سال بعد هم فرانسوی خواهیم بود؟»

در ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰، سلسله ای از مدارس به تدریج دست به سختگیری نسبت به حجاب دختران مسلمان زدند، که ظاهرا نمادی از امتناع این دختران برای یکپارچه شدن با جامعه فرانسه بود؛ این جنجال زمانی شدت گرفت که دولت فرانسه در جنگ داخلی الجزایر علیه اسلام گرایان مداخله کرد.

بعدها، در اوج «جنگ علیه ترور»، «ژاک شیراک» رییس جمهور فرانسه «قانون برقع» را مطرح کرد که استفاده از تمام نمادهای مذهبی در مدارس فرانسه را ممنوع می ساخت. در سال ۲۰۱۱، دولت قانون دیگری را تصویب کرد که حق زنان مسلمان برای استفاده از هرگونه پوشش صورت در اماکن عمومی را نفی می کرد. در نتیجه زنان مسلمانی که پوشیدن نقاب یا برقع را ترجیح می دادند عملا در خانه حبس شدند.

امروزه، اغلب مردم فرانسه اسلام را «ناسازگار» با ارزش های فرانسوی قلمداد می کنند. روزنامه نگاران برجسته همچون «کلاود امبر» که در مجله محافظه کار و معتبر «لو پوان» قلم می زند، با افتخار اعلام می کنند که «اسلام هراس» هستند. طرح جلد یکی از شماره های اخیر این مجله تصویر یک زن مسلمان را نشان می داد که زیرش نوشته شده بود: «این اسلام گستاخ… در کافه تریای مدارس، بیمارستان ها، و استخرها».

جنگی با چنگ و دندان

جنگ فرهنگی علیه مسلمانان جنگی با چنگ و دندان است. فرانسه کشوری است که حدود ۷۰ درصد جمعیت زندانیانش مسلمان هستند. این کشوری است که پلیسش بخاطر بی رحمی نژادپرستانه و سیستماتیک معروف است. اکنون، که قوانین اضطراری در فرانسه برقرار است، نیروهای پلیس قادرند بدون هرگونه نظارت یا مجوز قضایی، دست به بازداشت، یورش، و حصر خانگی بزنند که هدف این اقدامات غالبا شهروندان مسلمان یا اماکن کاروکسب مسلمانان است.

دولت فرانسه اعتراض را برای مسلمانان به غایت سخت کرده است. در سال ۲۰۱۲، زمانی که مجله «شارلی هبدو» مجموعه ای از کاریکاتورهای اسلام هراسانه را منتشر کرد، دولت فرانسه هرگونه تظاهرات برنامه ریزی شده علیه این نشریه را ممنوع کرد.
سال پیش، که فعالان می خواستند علیه حمله اسراییل به غزه راهپیمایی کنند، دولت فرانسه گزارش های اغراق شده از یهودستیزی برخی معترضان مسلمان را دستاویزی کرد تا اینگونه اعتراضات را ممنوع سازد.
از زمان کشتار «شارلی هبدو» بدین سو، دامنه ی سرکوب حکومتی شدیدا افزایش یافته است. درخواست های فراوان از این سو و آن سو شنیده می شد که کسانی که «شارلی نیستند» زیر نظر قرار بگیرند، از جمله «ناتالی سن-کریک» سردبیر سیاسی «فرانس ۲» که خواستار تجسس و پایش یاغیان احتمالی در مدارس شد. به اتهام «تجلیل» از تروریسم سلسله ای از بازداشت ها صورت گرفت، از جمله یک پسر بچه دبستانی ۸ ساله که بازداشت شد.

ناکامی چپ

«وضعیت اضطراری» ۳ ماهه ای که فعلا «اولاند» برقرار کرده است ادامه ای است بر اقدامات گذشته، و مبنایش یک فرهنگ نژادپرستانه و اقتدارطلبانه است که راست افراطی را تغذیه می کند.

چپ ها در مواجهه با این حمله ضعیف عمل کرده اند. حتی نمایندگان پارلمانی «جبهه چپ» در اتحاد با «حزب کمونیست فرانسه» به نفع قوانین اضطراری دولت رای دادند. این کار نقض غرض بود چرا که جدا از مسلمانان فرانسوی، اولین قربانیان چنین سرکوبی نیروهای چپ بودند. هنگامی که فعالان محیط زیست همزمان با نشست COP21 برای سازماندهی اعتراضات خود آماده می شدند، پلیس فرانسه تعدادی از فعالان را بدون مجوز محکوم به حصر خانگی کرد.

با این وجود، این اوج مشکلات دیرینه ی چپ فرانسه برای مقابله با معضل فزاینده ی اسلام هراسی است. جناح چپ که ذوب در دین حکومتی «جمهوری خواهی» است، حتی از تصدیق وجود نژادپرستی ضد اسلامی ناکام بوده است.
حتی «ژان-لوک ملنشون» بنیانگذار «حزب چپ» با اینکه در سالهای اخیر بر معضل اسلام هراسی انگشت گذاشته است، در سال ۲۰۱۱ از قانون برقع دفاع کرد، و در سال ۲۰۱۲ کاندیداتوری یک زن محجبه از سوی «حزب ضد سرمایه داری نو» را محکوم کرد.
این سکوت فضایی را ایجاد کرد که به موجب آن احمق هایی همچون «دیودون مبالا مبالا» که کمدین و فعال سیاسی است در میان مسلمانان فرانسوی هوادار بیابند، اما ضمنا به راست افراطی هم قدرت بخشید و هیچ کاری برای جلوگیری از بالکانیزه شدن جامعه فرانسه در راستای خطوط نژادی صورت نداد.
زمانی که فاشیسم بر سراسر قاره اروپا فائق آمد، «امه سزر» شاعر اهل جزیره «مارتینیک» و فعال ضد استعماری از ریشه های استعماری توحش فاشیسم چنین نوشت: اروپایی ها «پیش از آنکه نازیسم دامنگیر خودشان شود با آن کنار آمدند، […] چرا که، تا آن زمان، تنها نصیب مردمان غیر اروپایی شده بود».

چرا که، «فاشیسم قبل از آنکه سراسر عمارت تمدن غربی و مسیحی را در آبهای خون رنگ خود فرو برد، از هر شکافی رسوخ می کند، تراوش می کند، و چکه می کند».

منبع: Aljazeera / Richard Seymour

ترجمه: شفقنا

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پاسخ دادن معادله امنیتی الزامی است . *

دکمه بازگشت به بالا