اسلامگرایان و رسیدن به حکومت و مقابله درست با حکومت ها

اسلامگرایان و رسیدن به حکومت و مقابله درست با حکومت ها

نصیحتی برای اسلام گرایان، خاطره ای از ژرفنای تجربه

نویسنده: د. عبد الرزاق مقری*  / ترجمه: عبدالخالق احسان

ما در حرکت « مجتمع السلم» الجزائر ، از سال ۱۹۹۶م با حکومت های مختلفی مشارکت سیاسی داشتیم، و بعد ازین  که در سال ۲۰۱۲م از مشارکت با حکومت بیرون شدیم، نظام سیاسی حکومت تلاش های زیادی کرد تا دوباره ما را به مشارکت سیاسی بکشاند و شخصا برای خودم، پیشنهاد وزارت داده شد، این را به خاطری گفتم که نگویند: چون به وظایف حکومتی رسیده نمی توانیم، ادعای زاهدانه داریم.

نتیجه تجربه خود و اسلام گرایان دیگر را در مورد مشارکت با حکومت با هر شکلی از اشکال و مخالفت و حضور شان به حیث اپوزیسیون بیان می کنم.

معضل اسلام گرایان و سبب مواجه شدن شان با مشکلات فراوان، حرص شدید شان به رسیدن حکومت و سلطه سیاسی می باشد، چون رسیدن به سلطه سیاسی را از بزرگترین موفقیت های خود می پندارند، اگر چه شرایط این اجازه را برای شان ندهد.

صحیح است که انتقال اندیشه دولت داری، گام اساسی در راه نهضت و خیزش و توسعه و رشد تمدنی ما است و این مرحله حتما آمدنی است، اما سنت های زندگی همیشه غلبه دارند، تا وقتی که ، زمان حکومت داری اسلام گرایان در جهان اسلام فرا نرسیده باشد، حرص زیاد فایده ندارد، و تنازل های بزرگ و زیاد از اصول، تنازلاتی که نظام های حاکم را تقویت می کند، بیشترین خطر را متوجه پروژه و هستی ما می کند، چون نیروهای استعماری و صهیونیستی که در کشورهای ما سیطره دارند به این کوتاه آمدن ها و تنازلات راضی نمی شوند و زمانی از ما خشنود می گردند که آیین آنان را پیروی نموده و با اراده شان همگام شویم، و نظام های حاکم در کشورهای عربی، با دولت های استعمارگر و صهیونیزم هم پیمان هستند و برای باز داشتن امت اسلامی از قیام و خیزش، همکاری شان می کنند و در واقع دستیار آنان می باشند.

پیش روی ما دو نمونه وجود دارد که بایسته است از آن ها پند بگیریم: 

اول: حزب عدالت و توسعه در المغرب به حکومت دست یافت و در مورد قضیه فلسطین و مبارزه با مخدرات و مشربات الکولی و حفظ هویت اسلامی، موقف گیری های خوبی داشت و این موقف های شان سبب ناراحتی و خشمگینی صهیونیست ها و غرب گردید و تلاش دارند که تا جایگاه ملی حزب را ضعیف کنند تا از آن رهایی یابند و لذا کوشش می کنند، فساد را گسترش داده و ملت المغرب را به چالش های زیادی مواجه سازند.

دوم: حرکت النهضه در تونس به خاطر خواسته های انقلاب از برخی اصول خویش تنازل نموده و کوتاه آمد و این کارش به صلاح نظام قدیمی تمام شده و چون برای رسیدن به حکومت حریص بودند، به توسعه و رشد و نیازمندی های اساسی شهروندان ترکیز نکرده و به فعالیت های گروهی، اجتماعی و به خصوص مؤسسات دعوتی و تربیتی و اجتماعی کم توجهی نموده و به قضیه فلسطین اهتمام نورزیدند، و در نتیجه و بعد از ضعیف شدن جایگاه مردمی و ملی شان، در مقابل آنان کودتا صورت گرفت.

وقتی اسلام گرایان می توانند به حکومت برسند که نیروهای مؤسساتی قوی و توسعه یافته ای را با خود داشته باشند و در وقت سختی ها و ترجیح دادن ها جایگاه خود نزد ملت را حفظ نمایند. هر کاری برای خشنودی نظام های حاکم در کشورهای اسلامی که پشتیبانی ملی ما را ضعیف کند، به نابودی ما و پروژه تمدنی ما می انجامد.

برای اسلام گرایان شایسته است که به معارضه و مخالفت معتدل خویش ادامه بدهند، آن هم در صورتی که شرایط این مخالفت مهیا باشد، و از تصادم و برخورد مستقیم با نظام های حکومتی دوری جویند و مطابق پلان استراتیژی معتدل و درازمدت خویش فعالیت نمایند و نظام ها را رها کنند که با ملت ها درگیر باشند، چون این نظام ها برای مشکلات مردم راه حلی نداشته و مشکلات را افزایش می دهند، و حرکت اسلامی باید به آگاه ساختن ملت ادامه داده و در یک محور سیاسی و استراتیژی با ملت همراه باشد، تا این که شرایط رسیدن به سلطه سیاسی فراهم گردد و موقع رسیدن به این حالت را تنها خداوند یکتا می داند.

بدترین چیزی که برخی اسلام گرایان دنبال می کنند، همکاری با نظام های فاسد و شکست خورده و مزدوران بیگانگان و صهیونیزم می باشد، این اسلام گرایان به خاطر مصلحت ملی برای رسیدن به حکومت حریص اند؛ اما واقعیت این است که با همکاری به این نظام های فاسد و شکست خورده، مصالح ملت بیشتر از پیش نابود می گردد، این فرصت طلبی نادرستی است که با پروژه تمدنی اسلام گرایان و حرکت اسلامی و تاریخ درخشان و قربانی های شان در راه اسلام، سازگار نمی باشد.

——————————–

* عبدالرزاق مقری؛ از پدر معنوی اخوان تا تربیت مدیران راهبردی

مقری متفکری سیاسی، عضو سابق پارلمان، رییس جنبش جامعه صلح و پدر معنوی اندیشه اخوانی در الجزایر است از این رو شناخت اندیشه‌های وی در تحلیل آینده جریان‌های اسلام‌گرای الجزایر حائز اهمیت است.

قری از آنجا که خود را شاگرد محمد احمد راشد یکی از بزرگترین متفکران اخوانی می‌داند، همواره از تاکید استادش در تربیت مدیران و مقامات مسؤول سخن گفته و برای جامه عمل پوشاندن به آرزوی استادش این مرکز را راه اندازی کرد.

مقری پس از دریافت دکترای پزشکی در سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷م به مدت ده سال در پارلمان الجزایر به کنشگری سیاسی پرداخت. نایب رییس مجلس شورای ملی، رییس فراکسیون حزب مجتمع صلح از مهمترین سمت‌های مقری در دوران حضور در عرصه سیاست است.

وی به دلیل عدم تحقق وعده‌های حکومت و وجود فساد سیستماتیک در بدنه مدیریتی الجزایر، از پارلمان جدا و در سال ۲۰۰۸م به عنوان نایب رییس و در سال ۲۰۱۳م به عنوان رییس جنبش مجتمع صلح انتخاب شد.

مقری با تالیف کتاب «البیت الحمسی» به بررسی و نقد جریان‌های اسلام‌گرای معاصر، نقاط ضعف و قوت آنها در عرصه جهانی و منطقه‌ای پرداخت. وی در این کتاب با تبارشناسی جریان‌های اسلامی و بررسی مستندات تاریخی به چیستی علل انحطاط مسلمین در طول تاریخ، عوامل شکست جریان‌های اسلام‌گرا در اداره جوامع اسلامی و تشکیل حکومت و تمدن می‌پردازد.