زندگی و مسئولیت مؤمنانه

زندگی  و مسئولیت
مؤمنانه

    استاد ناصر
سبحانی

    بسم الله الرحمن
الرحیم

              الحمد
لله رب العالمین والصلاه و السلام علی اشرف الانبیاء والمرسلین.

    همانطور که همه
می دانیم اساس تصورات و جهان بینی دینی براین است که (خلق و امر) به دست خداوند
است وانسان وسایر مخلوقات جهان هستی مامورهستند. ازآن روزکه آسمانها وزمین وآنچه
درآنها است آفریده شده، طبق سنن و قوانینی هرکدام درمسیری خاص و جهتی معین، به
فرمان خداوند به حرکت درآمده اند. درمجموع کائنات، آن دسته ازمخلوقاتی که بی اراده
هستند، به محض خلقت ودریافت فرمان مربوطه از جانب خداوند، به حرکت درآمدند وبه سوی
مقصد وهدفی که برایشان معین شده بود، بدون توقف و تردد راه خود را ادامه داده و به
سوی آن سرنوشت مشخص پیش می روند.

              ودسته
دیگر از مخلوقات(که به نسبت دسته اول اندک می باشند) آنهایی که دارای قوه علم و
اراده هستند مانند انسان وجن که می بایست اینها نیز مانند آن قافله عظیم کائنات به
سمت هدف مشخص شده خود حرکت می کردند، ستمگرانه وجاهلانه غالباً مسئولیت خود را از یاد
برده وبه فراموشی سپردند ودرنتیجه، از راه منحرف شدند وبه این سو وآن سو رفته وعقب
گرد کردند و راه مخالف جهت حرکت آن قافله را درپیش گرفتند؛ این درحالی است که
آسمان ها و زمین طوری آفریده شده اند که درخدمت این بخش از مخلوقات بوده و برایشان
مسخر گشته اند، چرا که مسئولیت بزرگی برعهده ایشان گذاشته شده است وبرای تحقق بخشیدن
به این مسئولیت عظیم، خداوند منان تمام این امکانات را در اختیار آنها قرار داده
است. پس ملاحظه این امر، روشن می سازد که آن انحراف این نیست که این بخش اندک از
مخلوقات تنها خودشان منحرف شده باشند وبس، بلکه – معاذالله- درضمن این انحراف این
نکته هم وجود دارد که عملاً به خداوند متعال نسبت بیهوده کاری داده می شود، خداوندی
که همه این کائنات را به این خاطرآفریده است که دراختیاراین قشرازمخلوقاتش باشد تا
به عنوان امکانات ازآنها استفاده نموده و به سوی سرانجام مشخصی حرکت کنند، اما وقتی
که انسان مسیر دیگری انتخاب می کند، به زبان حال می گوید که هیچ هدف و حکمتی از
خلقت خود واین امکانات درکار نبوده است. سبحان الله! پس وقتی جرم این اندازه بزرگ
باشد پیداست که تلاش برای تصحیح مسیر و خاتمه دادن به آن، و فعالیت جهت هماهنگ
ساختن آن گروه منحرف با مجموعه هستی، کاری ارزنده و مسئولیتی بس خطیر و سنگین است.
سنگینی که آسمانها، زمین و کوه ها با وجود عظمتی که دارند هیچ کدام جرات تصور حمل
آن را نداشته وبه شدت از آن خودداری کرده اند. اما همان انسان وقتی دچارظلم و
نادانی شده و منحرف می گردد، این استعداد راهم دارد که بار سنگین مسئولیت را بدوش
بکشد.

              از
روزی که انسان پا به عرصه وجود نهاد تا درمعرض ابتلاء وآزمایش قرار گیرد، مسئله
حمل بار مسئولیت مطرح شده ودرهر مرحله ای درمقابل انحراف خیل عظیمی ازبشر، افراد
اندکی بوده اند که بار سنگین مسئولیت را بدوش بکشند؛ وازاین رو آشکار است که سنگینی
برای آنها چند برابرمی شودچرا که قرار بود مسئولیت حرکت دراین مسیر بر همه آنها
توزیع گردد اما اکثر افراد، صحنه را خالی کرده و مسئولیت را نپذیرفتند… مسئولیتی
که به تعبیری دیگر یعنی گام بداشتن در مسیری که خداوند برای بشر معین نموده ودعوت
دیگران به سوی آن… یعنی می توان چنین نتیجه گرفت که دعوت به راه خدامساوی است با
تصحیح مسیر گروهی منحرف ونیز دفع آن نسبت نادرست که به خدا داده می شد که عبارت
بود از بیهوده بودن خلقت آسمان و زمین… البته با وجود سنگینی با مسئولیت؛ سنگینی
اجر و پاداش نیز برای انسان مطرح است. اگر چه برداشتن بار مسئولیت اقتضاء می کند
که انسان خود وچیزی که دراختیار دارد اعم از مال وثروت و… را در این راه صرف و
فدا کند… ودر واقع تنها در همین فدا کردن است که انسان هویت واقعی اش را پیدا می
کند… برنامه ای عجیب بر انسان حاکم شده است؛ که اگر از زیر بار مسؤلیت شانه خالی
کرده و میدان را ترک کند- تا از گزند وآسیب درامان باشد- در حقیقت اولین قدم او در
این راه نابودی خود اوست وسبب هلاکتش می گردد… اما بالعکس اگردراین زمینه به
اندازه وسع وتوانش اقدام نموده ودراین مسیر گام بردارد وجان ومالش را بخاطر وظیفه
اش تقدیم کند حقیقتاً درهمان لحظات اولیه گوهر حقیقی خود را یافته، آنهم یافتنی که
هرگزآنرا از دست نخواهد داد. ودرواقع به حیات جاودانه ای رسیده است که هرگز مرگ
آنرا تهدید نخواهد گرد.اگر بخواهیم تصمیم قاطعانه درزمینه حمل بار مسؤلیت بگیریم،
کافی است که بین دو نوع زندگی مقایسه ای بسیار ساده انجام دهیم. بطور خلاصه، زندگی
که عبارت از تحمل بار مسؤلیت است(زندگی مؤمنانه). وزندگی که عبارت از انتخاب
واشتراء حیات دنیا است حیاتی که اگر هیچ عیب وایرادی نداشته باشد درواقع دوعیب
چاره ناپذیر دارد:

              عیب
اول: اینکه انسان هرگز به حالتی نمی رسد که نَفَس راحت بکشد وبگوید به هرچه که
خواستم رسیدم ودیگر آرزویی ندارم که برآورده نشده باشد می توانید ملاحظه کنید کسانی
را که درصدد کسب ثروت یا مقام هستند هرچه بیشتر کسب کنند، آرزوهایشان بیشتروبیشتر
می شود.

              عیب
دوم: آن مقداری هم که دراختیار دارند مطمئن نیستند که تا آخردر دستشان بماند
وازدست ندهند. و به هرشیوه ای که بخواهند اطمینان حاصل کنند، نمی توانند مطمئن
شوند که خود از مال وثروت جدا نمی شوند ونمی میرند؛ برخلاف آنچه که نزد خدا برای
مؤمنان متقی مهیا گشته است که:(لَهُم فِیهَا مَا یشآوؤن خَالِدیِن) یعنی هرآنچه که
بخواهند به آن می رسند. خالدین یعنی: هرگزاز ایشان گرفته نخواهد شد علاوه براین
برای کسانی که حیات دنیا را انتخاب کرده اند شکنجه ها وعذابهائی درنظر گرفته شده
است که از لحظه نزع روح آغاز وهمچنین دردوران برزخ وبعد ازآن، جهنم ادامه پیدا می
کند، وازهمه سخت تر خشم و غضبی است که از جانب خدایی که ارحم الرحمین است صادر می
شود. زمانیکه ازاهل جهنم فریاد بلند می شود که ما راازعذاب نجات دهید با اهانتی
کشنده درجواب می فرماید:(اخسئوا فِیهَا وَ لا تکَلِمُون) یعنی: بتمرگید! چخ!

              اما
زندگی مؤمنانه(حمل بار مسؤولیت بندگی) اگر قیامتی هم وجود نداشت همان پاداش نقدی
که درلحظه اول حمل بار مسؤلیت بدست می آید، کافی بود؛ که آن عبارتست از مفهوم واقعی
کلمه( ایمان) یعنی به امنیت رسیدن، رسیدن به حالتی که، نه اندوه و اضطرابی باقی می
ماند- زیرا به مرادش رسیده است- و نه ترسی، چرا که چیزی را کسب کرده است که ترس از
دست دادنش را ندارد… وقتی که انسان آن بینش دینی را که خدا به او می بخشد تحویل
می گیرد وبا درونش عجین می شود در نتیجه، ایمان به وجود می آید واز دلهره واضطراب
دوران جاهلیت نجات پیدا می کند… درست همانندکسی است که دربیابان دریک شب تاریک
راه را گم کرده باشد، هر گامی که بر می داردترس و وحشت او را فرا می گیرد چون می
ترسد که در چاله ای بیفتد یا پا روی جانور گزنده ای بگذرد اما وقتی شب تاریک بسر می
آید و خورشید طلوع می کند و راه و مقصدش را می یابد ترس ووحشت رخت بر می بندد وشخص
با کمال اطمینان گام بر می دارد و به سیرتش ادامه می دهد وقتی انسان مؤمن به آن
حالت رسید دیگر اندوهی نمی ماند چرا که آرزو هایش برآورده شده است وترس از دست
دادن آنچه که کسب کرده است نیز ندارد…

              پس
وقتی که مسئولیت عبارت است ازرسیدن به آن شناخت و تسلیم شدن به مقتضای آن، ئاگر
جبر محیط اجازه عمل کردن به آن را داد شخص عمل کند واگر نه، او مصمم باشد تا درآینده
بدان جامه عمل بپوشاند… پس هر چه که مطلوب وی است درواقع در قلبش جای دارد وقلب
انسان هم در کنترل خداوند است دیگراندوه چرا؟! اگر فرضاً نگران این است که در
گذشته چیزی را از دست داده واز کاروان عقب مانده است بازجای نگرانی نیست زیرا با یک
گام بسیار بلند(توبه نصوح) قادر خواهد بود خود را به کاروان رسانده وبا کردار نیک
آثار سوء گذشته را بزداید… واگر نگران این باشد که درآینده اندوخته هایش راازدست
بدهد بازهم جای نگرانی نیست زیرا آنچه که بدست آورده ثروت ومقام نیست که مردم
بتوانند برآن مسلط شده واز وی بگیرند بلکه ایمان است وایمان هم در کنترل خداوند
مهربان قرار دارد وخدا وعده داده است نه تنها آن را از انسان نمی گیرد بلکه آن را
افزایش می دهد…

              (لا
خوف علیهِم وَ لا هُم یحزنُون) اگر انسان مؤمن غیر از این هیچ پاداش دیگر نداشت،
همین کافی بود، اما همه می دانیم که فضل ورحمت خدا ازاین بالاتروفراوان تر است؛
چرا که احترام وتقدیر از طرف مامورین خدا برای بندگان مؤمن لحظاتی قبل از نزع روح
آغاز می شود ودر دوران یرزخ و پس از آن بهشت، با تمام نعمتهایش ادامه پیدا می کند
واز همه مهمتر رضایت خدای متعال است) وَ رِضوِان مِنَ الله اَکبَرُ). نا گفته
نماند وقتی که گفته می شود زندگی مؤمنانه، معنایش ترک نعمتهای خداوند نیست؛ زیرا
مؤمن زندگی می کند وبه آنچه خداوند برایش درنظر گرفته است قطعاً می رسد، بلکه درست
نقطه مقابلِ اشتراء حیات دنیا است، پس مقایسه میان آن دو نوع زندگی( زندگی مؤمنانه
واشتراء حیات دنیا) ونتایج آن کافی است برای اینکه انسان اگر هوشیار باشد وبه آینده
اش اهتمام ورزد فوراً تصمیمی قاطع گرفته ومسیر خویش را معین سازد… ولی باید به یک
نکته مهم توجه کند وآن اینکه بزرگترین مسئله ای که در لحظه تصمیم گیری مطرح می شود
این است انسانی که حوزه مسئولیت خویش را درست نمی شناسد وپای از دایره وظیفه خود
فراتر می گذارد ودر کار خدا دخالت می کند مشکلاتی برایش مجسم می شود از جمله: از
دست دادن منافع ودچار مشکلات شدن که اینها در داقع بسان سدهای بسیار محکم وفولادینی
هستند که احیاناً اجازه چنین تصمیمی را نمی دهندواگر انسان موفق شد که تصمیم بگیرد،
هراز گاهی آن مشکلات جلوه نموده وحرکت را کند می سازند… اما باید بدانیم که دو
زمینه وجود دارد که پیوسته بایستی تفاوت آن دو را مد نظر داشته باشیم تا بتوانیم
مؤمنانه زندگی کنیم نخست دایره ای وسیع- البته برای تفهیم از لفظ (دایره) استفاده
می کنیم و معنای واقعی آن که محدودیت است منظور نیست که دایره کار خداست، ودیگری
دایره ی محدودی است که عبارتست از دایره ی ادای مسؤلیت…

    محدوده دایره ی
کارخدا این است: چه می شود وچه خواهد شد و محدوده ی دایره ی کار انسان اینکه چه چیزی
را باید انجام دهم واز چه چیزی باید بپرهیزم. اینکه چه میشود یا چه خواهد شد، عمرم
چه مقدار خواهد بود، چه قدر هوا تنفس خواهم کرد وچه اندازه خوراک خواهم خورد وآیا
دچار مشکلات و فقر وتنگدستی خواهم شد یا خیر، وسؤالاتی از این قبیل همه وهمه مربوط
به دایره کار خداست پس انسان با طرح این گونه سؤالات نباید از دایره خود تجاوز
کرده و وارد دایره کار خدا شود، بلکه بایستی همواره بپرسد که من چه کار باید بکنم
و از چه کاری باید بپرهیزم؛ و عجیب اینجاست انسان وقتی که این دو باهم مخلوط کرد و
دایره مسؤلیت خویش را ترک نمود هرگز نخواهد توانست کمترین دگرگونی را در دایره ی
کار خدا بوجود بیاورد زیرا همه چیز از قبل، نزد خدا تعیین شده است. به عنوان مثال:
لحظه به لحظه زندگی انسان وهمچنین اندازه ی نعمتهایی که از آنها بهره مند می شود
وتک تک مشکلاتی که سر راه او سبز خواهد شد همه و همه نزد خدا معین گشته است واگر
انسان بتواند دنیا را زیر و رو کند هرگز نخواهد توانست ذره ای از آن مقدرات را تغییر
دهد. زیرا که تقدیر و نقشه ای است طراحی شده و باید به اجرا در بیاید.

    پس وقتی ماجرا
چنین است ترک دایره ی مسؤلیت چرا؟!

    حال که معلوم شد
انسان هرگز قادر نخواهد بود ذره ای تغییر در کار خدا ایجاد کند، دیگر چرا به مسؤلیت
خود مشغول نباشد؟ آنچه بسی جای شگفتی است این است که دشمنان و یا دوستان نادان، می
خواهند انسان مؤمن را، با انواع نقشه از مجاهدت باز دارند. مثلاً تطمیع می کنند که
اگراز فعالیت دست برداری مقام و یا امتیاز به شما داده خواهد شد و یا تهدید می
کنند که دست بردار، زیرا مسئله خطرناک است وگر نه آسایش ونهایتاً عزتت را از دست
خواهی داد وامثال اینها. اما شخص مؤمن تسلیم نخواهد شد و با کمال اطمینان وبسیار
ساده پاسخ می دهد، که این همه مقام وامتیاز که به من وعده می دهید، آیا همان چیزهایی
است که برایم مقدر ومقرر گشته است؟ یا غیراز اینهاست؟ اگر گفتند همانهاست که برایت
مقرر شده است، مؤمن در جواب می گوید: پس پیشنهاد شما بی جا و غلط است چرا که به
آنها قطعاً خواهم رسید. واگر گفتند نه غیر از آنهاست، باز جواب آشکار است که شما
چه کاره هستید؟ آیا وعده ای به من می دهید که خدا برایم مقرر نکرده است؟ و به همین
منوال سایر درخواستها وجوابها.

              پس
وقتی مقرر گشته است که چیزی اتفاق می افتد و چه چیزی اتفاق نمی افتد ما باید متوجه
مسؤلیت خود شویم که چکار بکنیم واز چه بپرهیزیم وآن در شریعت خدا ثبت شده است که
عبارتست از ایمان به (قدر) وبدون توجه به آن، زندگی مؤمنانه امکان پذیر نخواهد
بود؛ حال وقتی که به این حقیقت توجه کنیم حمل بار مسؤلیت- که آسمانها وزمین از پذیرش
آن خود داری کردند- در حد توان آسان خواهد شد. زیرا وقتی مؤمن از جان و مالش می گذرد
دیگر چه مشکلی برای پذیرش مسؤلیت باقی خواهد ماند؟ و پس از آن، غصه آنرا ندارد که
توان او نسبت آنچه که در ذهنش مجسم می شود کمتر است زیرا می داند که خداوند در حد
توان تکلیف می کند آری این بود سنگینی بار مسؤلیت ودست انداز وموانعی که در مسیر
وجود دارند وهمچنین راه چاره ی آن. پس وقتی انسان موفق شد که این حقیقت را دریابد
وتوانست دایره ی وظیفه ی خود را از دایره ی کار خدا جدا کند آنگاه است که به وجود
واقعی خود پی برده و حیات ابدی را پیدا می کند واز آنجائی که می دانیم مسؤلیت به
تعبیری دیگر عبارتست از حاکم نمودن امر ابتلائی و شریعت خداوندی در سرزمین و در
زندگی فردی و اجتماعی انسان- بخاطر تزکیه او در سطح فردی و جمعی و نیزآباد کردن این
کره خاکی- می دانیم که ادای آن، کاری بسیار سنگین و پر مشقت است و در توان فرد فرد
و حتی یک نسل بشر بصورت جداگانه نیست که مسؤلیت را به نحو احسن انجام دهد بلکه
ضرورت دارد که گروهی برخوردار از استعدادها و سلیقه های متفاوت تشکیل، و کانال فعالیت
اعضاء آن مشخص گردد وحرکت تمام اعضاء تحت نظم و برنامه ای واحد قرار گیرد به نحوی
که فعالیت آن جمع، درست مانند کار یک دستگاه باشد که در عین اینکه از اجزاء مختلفی
تشکیل شده و در عین کثرت اجزاء هر جزئی وظیفه خاصی را انجام می دهد که در مجموع
فعالیت اجزاء، نتیجه واحدی بدست می آید. بنابراین وجود چنین جمعی با اوصاف مذکور
قطعاً ضرورت دارد تا به کمک مجموعه فعالیت تک تک افراد آن، نتیجه واحدی که همان
ادای مسؤلیت سنگین است تحقق یابد.

              آری
برای اینکه بدانیم فعالیت به صورت گروهی، یک واجی اسلامی است فکر می کنم دیگر نیاز
به استدلال نباشد اما برای اینکه انسان در این کارِ جمعی همواره توشه و زاد روحی
داشته باشد، به نظر می رسد نگاهی گذرا به مسیر تاریخی ادای مسؤلیت و هراز گاهی
ملاحظه پاره ای از گوشه های این فعالیت بی سود نباشد… وقتی که خدا جمعی را موفق
می کند تا در مکانی با تحمل تمام مشکلات گرد هم آیند وانگیزه تجمعشان فقط وفقط
دعوت به سوی خدا و سخن گفتنشان در آن جمع تنها نقشه کشی و برنامه ریزی برای پیشبرد
دعوت باشد، بسیار بجاست که نظری به گذشته دعوتگران که قبل از ایشان می زیسته اند بیفکنند…
راستی پیامبر خدا نوح (ع) چند بار با هم مسیرانش، شبانه و به صورت مخفی جلسات را
جهت پیدا کردن بهترین راه برای دعوت مردم تشکیل داده است؟…

    پس چقدر با ارزش
و لذت بخش است که انسان در حالتی قرار بگیرد که گر چه حالت او در کیفیت، مثل حالت
گذشتگان نیست اما در واقع شبیه آن است. و چه سعادت بزرگی نصیب انسان می شود وقتی
که در جمعی قرار می گیرد وآن صحنه را جلو چشمش مجسم می سازد وآرامش به اودست می دهد
که دارد کاری انجام می دهد که اگر چه به لحاظ کیفیت بسیار کوچک و کم نظیر به نظر می
رسد اما در حقیقت کار پیامبران همچون نوح، صالح،ابراهیم، لوط، شعیب، موسی و عیسی
علیهم الصلوات والبرکات است که این بزرگان باید چقدر جلسات وگردهماییهای را تشکیل
داده باشند تا اینکه راهکار مناسبی برای جذب مردم به سوی دین خدا پیدا کنند؟ و تا
اینکه امر ابتلائی وتشریعی خدا در سطح زندگی جمعی صورت واقعی را بخود بگیرد؟ و از
همه روشنتر و بارزتر اینکه وقتی انسان تصور گردهماییهای خانه ارقم بن ابی الارقم
را می کند- آن مدرسه بی نظیر در تاریخ عمر بشریت- آنجایی که هدایت خدا عرضه و تزکیه
و تعلیم داده می شد و استعدادها کشف و مسیر فعالیت خدا عرضه و تزکیه وتعلیم داده می
شد و استعدادها کشف و مسیر فعالیت هر یک تعیین میگردید، اگر براساس موازین دنیوی
به آن جلسات نگاه کرده می شد، این گونه مورد ارزیابی قرار میگرفت، اینکه عده ای بی
عقل، ابتر، کسانی که آینده ی روشن و درخشانی ندارند، به جای اینکه به فکر تامین آینده
خود باشند، سرگرم مسائلی هستند که سودی نخواهد داشت!!!… وآیا تصور این می شد که
روزی روزگاری آثار نشستهای خانه ارقم بن ابی الارقم این باشد که بعد از ۱۴۰۰ سال
ادامه داشته و خدا خود می داند تا کی ادامه خواهد داشت؟

              آری! وقتیکه
آن لحظه ها را ملاحظه می کنیم، سزاوار است در عین اینکه خود را از جهتی مقصر بدانیم
و از جهتی دیگر آرامش و اطمینان وارد قلبمان شود که حداقل کارهایمان و نشستهایمان
شبیه کار کسانی است که در واقع ارزش وجود انسانی وابسته به آنهاست و بقیه مثل سنگ
اند و به همراه آن چیزی که سنگ نام دارد، مواد سوختی جهنم را تشکیل می دهند… پس
چقدر خوش است انسان در قافله ای قرار گیرد که پیشگامان او نوح و ابراهیم، موسی، عیسی
و محمد(علیهم الصلوات والبرکات) باشند.

              (وان
هذه اُمَتکُم اُمَه وَاحِده…) براستی این نعمت آنچنان بزرگ است که انسان نه تنها
نباید لحظه ای از لحظات عمرش این تخیل را در ذهن بپروراند که بخاطر فرار از
مشکلات، سستی و یا کندی از او سرزند بلکه اگر سراسر ادای مسؤلیت شکنجه و اذیت وآزار
باشد، هر لحظه بایستی تقاضای فزونی اش را داشته باشد وقتی که انسان به آن خیل عظیمی
که از زاه منحرف شده اند نگاهی می اندازد، می بیند مشغول چیزهایی هستند که به تعبیر
امام هدی سید طب علیه الرحمه در مقدمه ی فی ظلال آنجا که می فرماید: از بلندای ایمان
در دوران زندگی ام زیر سایه های قرآن وقتی که به آن مردم جاهلیت زده می نگریستم و
وضعیت آنها را مورد ارزیابی قرار می دادم، می دیدم مشغول چیزهای بیهوده ای هستند
که درست همانند کودکانی که سرگرم بازی می شوند وهدف مشخصی ندارند.

              هنگامیکه
انسان در مورد حقیقت غوغاها و کشمکش های زندگی مادی به خوبی دقت کند در می یابد که
درست مانند سرگرمیها و بازیهای کودکانه است و چیزی جز تهیه ی خوراک و مسکن و نهایتاً
پرورش دادن لاشه ای که کرمها و حشرات از آن بهره ی بیشتری ببرند نیست، واز سوی دیگر
خود را میان قافله نور می بیند که دنباله رو حضرت نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و محمد
(علیهم الصلوات و البرکات) است بنابراین شایسته است که لحظه خواستار توفیق بیشتر
شود و اگر هم سراسر زندگی اش را رنج و زحمت فرا گیرد باز تقاضای فزونی اش را داشته
باشد.

              اما
کمی نزدیکتر شویم و نمونه ای از مبارزات بزرگان معاصر خود را مثال بزنیم در گردهماییهای
امام بنا علیه الرحمه- شخصیتی که به راستی تعبیر امام شایسته اوست- وقتی که با آن
دید دوراندیش و وسیعش به یارانش می گفت دعوت شما مثل دعوت بقیه نیست، خصوصیات دعوت
شما چنین و چنان است و می گفت عجله نکنید تا وقت خودش فرا رسد که اگر ۳۰۰ نفر
مانند اصحاب بدر در میان شما بوجود بیاید زمین و زمان را بوسیله شما در هم می کوبم.
اگر در آن نشست انسانهای جاهلیت حضور داشتند احتمالاً سخنان ایشان را به باد مسخره
می گرفتند… اما اگر دقت کنیم امروز آثار آن جلسات و مجاهدات و زحمات، حرکتهایی
است که با جاهلیتی که مجهز به تمام امکانات مادی است مبارزه می کند؛ مبارزه ای که
در عین اینکه وسایل شکنجه، همگام با بخش مادی تمدن بشر پیشرفت کرده است به نحوی که
تعذیبهای فرعون به نسبت تعذیبهای کنونی تفریح گونه جلوه می کند داعیان راه خدا حریص
تر وحریص تر می شوند؛ آری چون بحث تحدی و مبارزه قافله مؤمنین به میان آمد،
همانطوری که از جهت طولی نگاهی به مسیر تاریخ دعوت انداختیم لازم است از جهت عرضی
نیز نگاهی بیندازیم امروزه بدنبال شکوفایی قیام امام بنا رحمه الله، مگر گوشه ای
از کره زمین وجود دارد که در آن آگاهانه نام خدا برده شود و شکنجه و اذیت با پیشرفته
ترین صورت مادی مطرح نباشد؟ اگر به اینها نیز نگاهی بیندازیم مجدداً قوت قلب می گیریم
و احساس راحتی می کنیم، که اگر در رنج و زحمت به سر می بریم، در گوشه ای دور
افتاده و تنها نیستیم زیرا همانطوری که از جهت طولی به کاروان نوح علیه الصلوات و
البرکات متصل هستیم از جهت عرضی نیز هرجا دعوتی خدائی باشد به آن متصل هستیم تصور
شکنجه های پیشرفته ما را دچار ترس و وحشت نکند؛ چرا که امام ما در تحمل شکنجه، باید
سید علیه الرحمهُ باشد به عنوان مثال یکی از شاگردانش به نام یوسف عزم نمونه ای از
شکنجه های ایشان را نقل می کند- که اگر برای تقویت ایمان نبود، انسان از بازگو
کردن آن شرمنده می شد- سیدی که بعد از چهارده قرن کار بر روی قرآن، برای اولین بار
قرآن را چنان تفسیر و تبیین نمود که کورد استفاده همگان قرار گیرد، سیدی که بحق یوسف
عزم تعبیر زیبایی از ایشان دارد آنجا که می گوید منزلت سید در قلب من مانند منزلت یاران
دسته اول تربیت شده رسول خداست.

              (و اینک
شکنجه سید) مسئولین زندان، شکنجه گران و مامورین شکنجه و پزشک قانونی را احضار
کرده و بوسیله تلنبه شکم سید را پر از باد می کردند تا مثل طبل می شد و سپس می
زدند و می رقصیدند، اما پیدا است کسی که توانست بار سنگین مسؤلیت را بدوش بکشد از
آسمانها و زمین و کوه ها استوارتر است. اگر زمین بوسیله یک زلزله از هم بپاشد، آن
انسان بزرگ هرگز متزلزل نمی شود، یکی دیگر از مسلمانان نقل می کند که یکبار از
ستون تعذیب بیرون رفتم سید را در یکی از گوشه های حیاط زندان که آرام آرام قدم می
زد دیدم جلو رفتم و سؤال کردم ماذا تنتظرُ؟ منتظر چه چیزی هستی؟ گفت: اَنتظرُ
الُفوفُودَ ربی نمی گوید منتظر مرگ هستم حتی نمی گوید منتظر رفتن پیش پروردگارم
هستم القدُومَ عَلَی رَبی بلکه می گوید: الُوفُودَ عَلَی رَبی یعنی منتظرم که به
نمایندگی از امت پیش پروردگارم بروم و گزارش دهم.

              آری
اگر دچار شکنجه و رنج و زحمت شویم فریادهایمان با فریادهای چنان انسانهای بزرگ و
با فریادهای خواهرانمان در زندانهای سوریه و با فریادهای برادرن و خواهرانمان در
هر گوشه ای از گوشه های کشورهای اشغال شده اسلامی هماهنگ می شود، به قول شاعر:

     ساداتُ کل
اناسٍ مِن نُفُسِهِمُ            و سادهُ
المسلمینَ الاَ عبُدُالقُزُم

    یعنی هرملتی رئیسشان
ازخوشان است اما مسلمانان برخی نوکران  پست
ریاستشان را به عهده گرفته اند.

    آری تصور رنج و
زحمت وشکنجه نه تنها ونباید ما را بترساند و سست کند بلکه بایستی تشویقمان کند تا
اینکه نام مان در پرونده ای ثبت شود که اسم سمیه و یاسر و بنا و سید و هزاران
انسان دیگر در آن نوشته شده است؛ همه شما لحظات استشهاد امام بنا را می دانید عزت
ایمان را بنگرید اگر عزتی را که ایمان برای انسان به ارمغان می آورد درک کنیم از میان
آتش هم که شده عبور کرده و خود را به آن می رسانیم و یا حداقل نزدیک می شویم پس
مناسب است نفس خود را محاسبه کرده و در مورد گذشته و توبه ای نصوحانهکنیم و تصمیم
بگیریم که از این به بعد جدی باشیم و هر چیزی را که در اختیار داریم در راه دعوت
قرار دهیم- در واقع آنچه که قرار می دهیم فضل خداست که به ما نسبت داده و در حقیقت
مال خود اوست- معامله عجیبی است جان و مال را او می دهد سپس به عنوان سرمایه از
انسان برای خریدن بهشت می پذید، تازه فراتر از این خود اوست که معامله را آغاز می
کند: ان الله اشتری… اوست که می خرد و اگر در آن معامله بکار نگیریم دچار خسران
می شویم… وخود را در مورد محاسبه قرار دهیم که برای آینده تصمیمی قاطع بگیریم، و
با خدای خود تجدید عهد و پیمان کنیم، تا افتخار حاملان بار مسؤلیت را کسب کنیم. پس
وقتی این گونه به قضیه نگاه کنیم دیگر رنج و زحمت و اذیت، ناخوشایند جلوه نمی کنند.

              هنگامیکه
سنگی به سر شخصی برخورد کند و خون جاری شود بجاست که گفته شود ضرری پدید آمده است؛
اما وقتی که سنگی از معدن آهن استخراج شده و به کارخانه برده می شود و زیر ضربه
چکش قرار می گیرد و ذوب می شود در آن صورت ضربه زدن برای ضر رساندن نیست، بلکه اگر
آن ضربات وارد نشوند سنگ مذکور مانند سنگهای کم ارزش دیگر است… اما وقتی مراحل
فوق طی شد، تبدیل به آهن ارزشمندی می شود که در زندگی روزمره بشر نقش اساسی را ایفا
می کند. این از یک طرف و از طرف دیگر اینکه اگر چه مجرد بهشت رفتن بایستی آرزوی
انسان مؤمن بوده و همواره باید دعا کند که خداوند او را در زمره صالحین قرار دهد،
اما مگر به انسان استعداد و توانایی رسیدن به درجه صدیقین داده نشده است؟ پس چرا
با پشت پا زدن به غیر و روآوردن به خدا وتوبه کردن خالصانه و نصوحانه انسان قدم
برندارد و خود را به آن درجات والای بهشتی نرساند، که اگر انسان به تنهایی درباره
این مسئله بیندیشد از یک سو متاثر می شود و از سوی دیگر تشویق؛ تاثر اینکه انسان
لحظه ای تصور کند که در بهشت با کسانی به سر می برد که دارای مراتب و درجات بسیار
والا هستند که مانند ستاره جلوه می کند؛ در آنجا تاسف می خورد که چرا او چنین
درجات و مراتبی را ندارد؛ حال قبل از وقوع آن روز، تاسف و تاثر برای خود بوجود بیاورد
تا او را وادارد که سریع حرکت کند و سستی به خرج ندهد.

    ربنا اغفرلنا
ذنوبنا و اسرافنا فی امرنا و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین.

    ربنا لا تزع
قلوبنا بعد اذ هدینا و هب لنا من لدنک رحمه انک انت الوهاب.

    ربنا افرغ علینا
صبراً و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین.

    ربنا آتنا فی
الدنیا حسنه و فی الآخره حسنه و قنا عذاب النار.

    ربنا آمنا بما
انزلت و اتبعنا الرسول فاکتبنا مع الشاهدین.

    ربنا آمنا
فاغفرلنا ذنوبنا و قنا عذاب النار.

    ربنا تقبل منا
انک انت السمیع العلیم.

منبع :صلاح الدین نت