سکوت و تایید کودتای نظامی عامل کشتار و قتل عام مردم مصر

سکوت و تایید کودتای نظامی عامل کشتار و قتل عام مردم مصر است

عبدالعزیز مولودی

در گفتگویی که قبلاً با یکی از سایت‌های خبری در تحلیل رویدادهای مصر داشتم، به این واقعیت اشاره کردم که خیابانی شدن سیاست و حکومت در مصر با حمایت گروه‌های سیاسی مصر در مخالفت با دولت قانونی محمد مرسی، نتیجه‌ای جز آشوب و بهم ریختگی سیاست و حکومت در برنخواهد داشت و گفتم که قراین نشان می‌دهد که وضعیت وخیم‌تر می‌شود. این امر تا جایی پیش رفت که آنها به تأیید کودتای نظامیان و مشارکت در کودتا پرداختند. به این ترتیب شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی مصر به چاه عمیقی در افتادند که آنرا نخواستند یا نتوانستند پیش‌بینی کنند. آن‌ها فکر می‌کردند که با انجام کودتای مردمی!؟ ارتش بزودی صحنه را برای سیاستمداران خالی می‌کند و آن‌ها با خیال راحت به قدرت تکیه می‌زنند. اما واقعیت سیاست و قدرت، نتیجه‌ی دیگری را نوید می‌داد که باقی ماندن در قدرت و دست زدن به خشونت و سرکوب در برخورد با تجمعات مسالمت‌آمیز مردم حامی دولت قانونی این کشور بود.

در مدت چند ماهی که معترضان موسوم به جنبش تمرد در میدان تحریر حضور داشتند، دولت مدنی و قانونی این کشور در ‌‌نهایت درجه‌ی تحمل و احترام به آزادی مردم با آن‌ها برخورد کرد. حتی وقتی در اثر برخی زدوخوردهای پلیس، شهروندی کشته شد، پلیس ضارب تحت تعقیب قرار گرفت. این رفتار تا وقوع کودتا ادامه داشت.

اما در فردای کودتا، از‌‌ همان آغاز ارتش اعلام کرد که تحمل زیادی در برابر تجمعات مردم ندارد. مخصوصاً وقتی با گذشت اندک زمانی و تغییر دیدگاه برخی گروه‌های مردم نسبت به عملکرد ارتش و گروه‌های سیاسی مصر و گسترش حمایت مردم از معترضان به کودتا، نیت اصلی ارتش مصر آشکار شد و با به خشونت کشیدن تجمع مردم مصر و کشتار آن‌ها میزان تعهد خود را به قانون و البته قرارهای اولیه‌ی خود نشان دادند.

اینک مصر در آتش اقتدارطلبی ارتش و گروه‌های سیاسی اقتدارطلب و مخالف اسلامگرایان – اخوان المسلمین و حزب حامی محمد مرسی- می‌سوزد. آتشی که ناشی از توسعه‌نیافتگی جامعه‌ی مصری و البته رفتار غیر اخلاقی سیاستمداران این کشور است. استعفای محمد برادعی نیز نمی‌تواند وی را از مسؤولیت حمایت از کودتای ارتش در صفحه‌ی تاریخ مصر مصون بدارد.

تجربه‌ی حضور خونین و غیر قانونی نظامیان در حوزه‌ی سیاسی در خاورمیانه و جهان در حال توسعه، نشان می‌دهد که نظامیان را بایستی با روشهای قانونی از هر گونه دخالتی در حوزه‌ی سیاسی برحذرداشت. در غیر این صورت نتیجه‌ای جز کشتار شبیه به میدانهای رابعه‌ی عدویه در مصر و… به‌ دنبال نخواهد داشت.