رمضان اردویی منتظم، با عبادتی جامع و وسیع
رمضان اردویی منتظم، با عبادتی جامع و وسیع
نویسنده: : بدیع الزمان سعید نورسی/ مترجم: داریوش موسوی
بسم الله الرحمن الرحیم
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ
روزه ماه مبارک رمضان، از اولین ارکان پنجگانه اسلام می‌باشد. و از شعائر اعظم اسلامی به شمار می‌رود. روزه‌ی ماه مبارک رمضان دارای حکمت‌های فراوانی است، از جمله نظر به حکمت‌هایی نظیر: ربوبیت حضرت حق، حیات اجتماعی انسان، حیات شخصی انسان، تربیت نفس و شکر نعمت‌های الاهی را دارد.
یک حکمت از حکمت‌های بی‌شمار روزه نظر به ربوبیت جناب حق دارد. به شرح زیر است:
حضرت حق چهره زمین را افکنده از سفره‌ی نعمت خود خلق کرده و تمام انواع و اقسام نعمت‌ها را به گونه‌ای چون:
«مِن حَیثُ لا یحتسب»
بر روی آن چیده است، و با این کار می‌خواهد کمال ربوبیت و رحمانیت و رحیمیت خود را نشان دهد.
انسان‌ها در زیر پرده‌ی غفلت و تحت تأثیر اسباب به خوبی حقیقت این وضعیت را درک نمی‌کنند و البته گاهی هم فراموش می‌کنند.
اما در ماه مبارک رمضان، اهل ایمان یکباره شکل اردویی منتظم را به خود می‌گیرند، که برای دعوت شدن به میهمانی سلطان ازل تا غروب آفتاب منتظر به دستور «بفرمایید» مانده، و با نشان دادن «چنین طرز عبادتی» این گونه در برابر رحمانیت او ـ که مالامال از شفقت و باحشمت و جامع است ـ با عبودیتی وسیع و باعظمت و منظم مقابله می‌کنند.
آیا به انسان‌هایی که در چنین عبادتی والا و کرامتی شرافتمند شرکت نمی‌کنند، می‌توان لقب انسان داد؟
—————————
نام کتاب: رمضان، اقتصاد و شکر/ مؤلف: بدیع الزمان سعید نورسی/ مترجم: داریوش موسوی/ نشر احسان
