اسماء الله، درس چهاردهم، علی ، الْعَلِیُّ

اسماء الله، درس چهاردهم، الْعَلِیُّ

در آخر همون آیت الکرسی (۲:۲۵۵)، علی بودن خدا رو اینطور معرفی میکنه: وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ، کُرسی خدا، صندلی قدرتش، حیطۀ مدیریتش، کل آسمونا و زمین رو در بر گرفته، انقدر وسیعه. برای همینه که هُوَ الْعَلِیُّ، علیه، عالیه، متعالیه.

مقابل علی یا عُلیا، اَسفَل هست یا سُفلا (۹:۴۰). محیط بسته، شرایط محدود یا جایگاه پایین. اینکه آدم از أَحْسَنِ تَقْوِیم، بالاترین جایگاه و مقام (۹۵:۴)، افتاد أَسْفَلَ سَافِلِینَ، پایین ترینِ پایینا (۹۵:۵)، به این کرۀ خاکی، یعنی وسعت عملش به شدت محدود شد. از اون شرایط عالی و محیط متعالیمون دور شدیم، اسیر این جسم و زمان و مکان شدیم. مادّیات مقدم بر روحیات شد، دست و بالمون بسته شد.

پس این حس تعالی و برتری جویی، تو ذات بشره، چون از عرش به فرش افتاده، هیچ ظرفی واسه روحش کافی نیست. اما هر آدمی، با وجود همه محدودیتهاش، میتونه در حد وسع خودش تجلی علی باشه.

آدمی که تجلی علی شده، تو کار خودش، هرچی که باشه، عالیه. کارش معمولی نیست، متفاوته.

اگه تو کاری که استعداد و علاقه داریم، هرچی که باشه، متمرکز و پیوسته پیش بریم، شاخه به شاخه نپریم، توش استاد بشیم و عالی بشیم، جزء بهترین ها تو اون کار بشیم، تجلی علیّ شدیم. اونوقت هم بهرۀ مادی اون تخصصمون رو میبریم، هم بهره روحی ناشی از تعالیش رو.

البته باید مواظب بود که هر بالا رفتنی، خطر سقوط هم داره. خداست که علی و متعالیه، اگه تجلّی علی شدیم ولی یادمون رفت أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُّ (۲۲:۶۲)، خطر فساد و ظلم به زیر دستامون پیش میاد. إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِی الْأَرْضِ (۲۸:۴)، مثل فرعون که تو سرزمینش به قدرت رسید، متعالی شد، علیّ زمانه شد، اما بجای اینکه خودش و ملتش رو بالا بکشه، نه خودش عاقبت بخیر شد نه مردمش (۲۷:۱۴).

شما تو چه کاری علیّ هستین؟ تو چه راهی برای رسیدن به تعالی در تلاشین؟ کافیه آدم زاویۀ دید خودش رو، هر جایی که هست، بالاتر ببره، تا شرایط خودش و اطرافیانش رو متعالی تر کنه. مشروط بر اینکه همیشه سر تعظیمش، پیش منبع تعالی، یعنی خدای علیّ، خم باشه.

اگه میبینین خیلی کشورا، که شاید دین هم ندارن، شرایط زندگی ایده آل تری از شما دارن، متعالی ترن: لَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا، سست نشین تو ایمانتون، محزون نباشید، أَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ، شما عالی ترین، متعالی ترین، إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ، اگه مومن واقعی باشین (۳:۱۳۹).

تِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ، دنیا گِرده، این بالا و پایینا، زمین خوردن و از زمین بلند شدنا، در طول تاریخ دائما بوده و شرایط بین ملت ها و آدمها چرخیده (۳:۱۴۰). یه دوران عالم غرب آرزوی علم و ثروت ایرانیا رو داشت، یه دوران ایرانیا آرزوی آزادی و علم غربیا رو دارن. آن نماند، این نیز هم نخواهد ماند.

خب تا اینجا، همه ما، صرف نظر از دین و کشور و مکان و زمانی که درش هستیم، میتونیم تو یه چیز که استعدادش رو خدا داده، علیّ بشیم، عالی باشیم. بعد از علی، نوبت به عظیم میرسه…

ذره را تا نبود همت عالی، حافظ
طالب چشمۀ خورشید درخشان نشود
(غزل ۲۲۷ حافظ)

مطالب مرتبط: اسماء الحسنی