ماموستا هژار و دینداری

ماموستا هژار و دینداری

پدرم ملا و مسلمانی واقعی بود . کسانی که او را می شناختند ، وی را ولی و مرد حق می شمردند . از همان اوان کودکی – در سنین پنج سالگی – نماز را یادم داده بود . به خاطر دارم که روزی به دلیل اینکه نتوانسته بودم نماز صبح را به جماعت بخوانم ، خیلی گریه کردم . از کودکی روزه ی ماه مبارک رمضان را به طور کامل می گرفتم . در محفل پدرم ، بحث همیشه پیرامون دینداری و پرهیز کاری دور می زد . بسیار می شنیدم که فلان خیلی دیندار است و به همان چندان دیندار نیست خیلی فکر می کردم که دین باید چه باشد ! عاقبت حل اش کردم : خر خره را دین می دانستم ! هرگاه مردی را می دیدم ، که خرخره اش بزرگ بود می گفتم این مرد خیلی دیندار است و اگر کوچک بود می گفتم دین اش ضعیف است . خرخره ی خودم را هم لمس می کردم ، متأسفانه خیلی کوچک بود با خود می گفتم : (( صبر کن بزرگ شوم آن وقت در ردیف دینداران قرار می گیرم )) تا طلبه نشده و در میان طلبه ها نبودم ، دینداری ام همچنان بر دوام بود اما چنانکه می گویند : (( وقتی وقتی دو اسب را کنار هم ببندید ،  اگر بوی هم را نگیرند خوی هم را می گیرند )) ؛ من هم از وقتی که با طلبه آشنا شدم دیگر از قضا شدن نماز صبح بیمناک نمی شدم و گریه نمی کردم اما خدا و پیامبر (ص) و بزرگی شیخ برهان را هنچنان باور داشتم . اگر چه بعد ها نمازم قضا می شد و گاه اصلاً ترک اش می کردم ولی روزه را تا زمان مبتلا شدن به سل در بغذاذ همواره می گرفتم .

——————————————————————————

منبع :شلم شوربا ( فراز های از زندگانی و خاطرات ماموستا هه ژار )

( استاد عبد الرحمن شرفکندی )

ترجمه و پاورقی : رضا کریم مجاور ( تاپو )

انتشارات : کردستان ۱۳۸۲