یک بام و دو هوای یهود در باب حسادت به پیامبر

یک بام و دو هوای یهود در باب حسادت به پیامبر

نویسنده: محمد عاطف احمد/ برگردان: عبدالرحمن عزام

امروز هنگام تلاوتِ قرآن، به این آیه رسیدم که خداوند متعال می فرماید: «أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ/ آیا آنان بر چیزی حسد می برند که خداوند از روی فضل و رحمت خود (با برانگیختن محمّد) به مردم (عرب) داده است؟.» سوالی برایم پیش آمد و آن اینکه: آیا ایشان بر نعمتی قرار داشتند که مستحق رشک و حسادت باشد؟! با نگاه به ادامه ی آیات، جوابم را دریافتم که الله متعال می فرماید: «فَقَدْ آتَیْنَا آلَ إِبْرَاهِیمَ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ وَآتَیْنَاهُم مُّلْکاً عَظِیماً فَمِنْهُم مَّنْ آمَنَ بِهِ وَمِنْهُم مَّن صَدَّ عَنْهُ/ ما که به آل ابراهیم (که ابراهیم نیای شما و ایشان است) کتاب (آسمانی) و پیغمبری و پادشاهی عظیمی دادیم. (مانند: سلطنت یوسف در مصر، و شاهی داود و سلیمان در شام) ولی جمعی از آنان که ( ابراهیم و آل ابراهیم در میانشان مبعوث شده بودند ) به کتاب ( آسمانی مُنزَل بر خود ) ایمان آوردند ، و در میانشان کسانی بوده اند که دیگران را از کتاب آسمانی بازداشته اند و خود نیز از آن روی گردان شده اند». [نساء: ۵۴-۵۴]

نعمت در ذات خود، شایسته ی حسادت نیست که کسی بر آن غبطه بخورد؛ زیرا گاهی ممکن است که نعمت، سبب دوری انسان از خداوند متعال گردد. اما نعمتی که می بایست انسان بر آن غبطه بخورد، همان نعمتی است که انسان را به خداوند متعال نزدیک می گرداند. برای همین است که پیامبر اسلام صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لاَ حَسَدَ إِلاَّ فِى اثْنَتَیْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ الْقُرْآنَ فَهُوَ یَقُومُ بِهِ آنَاءَ اللَّیْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ وَرَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ مَالاً فَهُوَ یُنْفِقُهُ آنَاءَ اللَّیْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ/ غبطه خوردن فقط بر دو نفر، جایز است: نخست، شخصی که خداوند متعال به او قرآن عنایت نموده است و او آن را شب و روز، تلاوت می نماید. و دومی، کسی که خداوند متعال به او مال عنایت فرموده است و او آن را شب و روز، انفاق می نماید» [متفق علیه].

اما معانی این کلمات در آیه ی فوق، یک جنبه ای دیگر را واضح می سازد، آنجا که منظور از «الناس» پیامبر و یاران، و از «فضل» نبوت و نصرت و یاری منظور است، و خداوند هم می فرماید: «فَقَدْ آتَیْنَا آلَ إِبْرَاهِیمَ» که آن را به خاندان ابراهیم اعطا نمودیم. پس چگونه است یهودی ها در این باب، با آل ابراهیم حسد نمی ورزند و به ابراهیم باور دارند و به نبوتش معترف اند؟! اما به محمد منحیث پیامبر حسادت می ورزند و او را تکذیب می نمایند با آنکه  آنچه ما به محمد از نبوت و پیامبری دادیم، چیز جدیدی نیست که بر آن حسادت ورزیده شود.

این امر جالب است که ایشان بر ابراهیم حسادت نمی ورزند و از او پیروی می نمایند و از محمد صلی الله علیه وسلم نه پیروی می کنند و نه هم او را به پیامبری قبول دارند؛ درحالی که هر دو پیامبر اند و با هم در پیامبری خویش، تفاوتی ندارند و تنها تفاوت در دیدِ منحرف یهود است و بس، که ایشان همیشه با یک بام و دو هوا به قضایا می نگرند.