حقیقت در نوشته های کاک احمد کدام است؟

ما جدل را برای جدل می خواهیم نه برای حقیقت و قبول کردن حقیقت ، معمولا در شرق منوال براین است که شخص قبل از این که به بحث بپردازد تصمیم خود را گرفته است نسبت به آن که بدان باور دارد و حاضر نیست در هیچ شرایطی از داشته های خود قدم به عقب بردارد و لئ این که دلایل مطروحه از روز روشن هم برای او روشن تر باشد چرا؟ چون که او به مرحله ای از آزاد اندیشی نرسیده است که بتواند آرا را با هم مقایسه کند و بسنجد سپس تصمیم درست و صحیح را اتخاذ کند به این خاطر که او به این مرحله از خود باوری نرسیده است و در همان اوایل به او گوشزد شده است که مبادا اسیر گرگان شوید ، و گرگ هم کسی است که به مانند او فکر نمی کند، اگر این معضل وجود نداشت سخنان کاک احمد مفتی زاده و آثار نوشتاری او بزرگترین برهان است بر نفی چنین ادعاهای که تمام تلاش ان مرحوم برای زدودن یک چنین چهره ای از دین بود.

دوست عزیز…شخص پرستی کدام است؟؟؟
بهتر آن است که تشریف ببرید و با بزرگان مکتب قرآن همنشینی کنی تا از افکارشان مطلع شوی

دوست عزیز من این مطلب را خطاب به‌ عضو شورای مکتب قرآن-طیف سعدی قریشی نوشته‌ام، خواه‌ پند گیر خواه‌ ملال!

مرد حسابی خودت دوباره مطلبتو بخون ببین می فهمی چی داری میگی!!!!فکر کردی با سر هم کردن آیات قرآن دیگه رسالت بشریتی که بر عهده ی توی دانا وجود دارد برداشته میشه؟؟؟؟؟ بچه جان به جای کپی کردن قرآن سعی کن شرایط زمانه و فرزند زمانه ی خویش باشی

نقدی بر سخنان پدرسالارانه‌ی یک به‌ اصطلاح مکتبی که‌ متأسفانه‌ سایت اصلاح آنرا منتشر نکرد:

**
***
****
خدایا اینان چه‌ مسیحا نفسی دارند؟ چقدر مهربان‌اند! چقدر دلسوز بشریت‌اند، چقدر به‌ نسخه‌ی اول شبیه‌اند! چقدر صفای روحی دارند؟ چقدر وسعت نظر و شرح صدر دارند! “مکتب قرآن کردستان” و “دعوت و اصلاح” دو حزب دولتی ولایت‌مدار جاش‌اند! اینان از نسخه‌ی اول! الگو می‌گیرند و اینان وصل به‌ عالم لاهوتند، شب نیست خواب نبینند! تعبیر خواب خوب بلدند، روان‌شناسی می‌دانند!
اما اجازه‌ دهید از این تعریفها- که‌ خوشایند ذاتی بشر است- بگذریم و سخنی دوستانه‌ و چند سؤال پیش‌افتاده‌ را با دوست عزیزی که‌ ظاهرا در سنندج ساکن است و مرجع و ملجأ خیل مشتاقان است بگویم:

می‌نویسد: “کاکه احمد ایمان را در مقابل کفر می آورد نه اسلام را (در یک بحث علمی _هر چند خرما به بصره بردن است _کلمات مصادیق خاص خود را دارند و باید تعریف شونددر غیر این صورت باید رعایت امانت را نمود)و در ادامه ملاک ارزش عمل انسان را میزان تطبیق آن عمل با ایمان فرد به آن عمل (گفتار -کردار و نیت )می داند.آنطور که در قرآن ایمان و عمل صالح با هم آمده است و ملاک ارزشی هر کس میزان تطبیق عملش با ایمانش است به آنچه ایمان دارد.پس بنا بر این فهم کاکه احمد در صورت ایمان به مطلبتان خوشا به حالتان ،جدای از درست یا غلط بودن مطلبتان.”.

بنده‌ هم می‌گویم ایمان مصادیق خود را دارد و مفاد خود را، کاک احمد این نظر را از کجا آورده‌ است؟ اصولاً اگر نظری و با عمل هماهنگی داشته باشد چه کسی آنر ایمان گفته است؟ پس با آیات فراوان قرآن چه‌ می‌کنید که‌ مبیّن این مجملند که‌ یهود و نصارا جزو آیین و مله ابراهیم نیستند، بلکه‌ مشرک‌اند و باید از نبی امی پیروی کنند؟
– فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ
فطرت یکی است پس دین هم در طول تاریخ یکی است که‌ در صورت نسخ شریعتی قدیمی تحریف‌شده‌ باید اهل دین تابع نسخه‌ی جدید و شریعت جدید باشند اولی از حیز انتفاع می‌افتد.
وَقَالُوا کُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّهَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ (۱۳۵) قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ (۱۳۶) فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ (‌آل عمران)

-الَّذِینَ یَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِیَّ الْأُمِّیَّ الَّذِی یَجِدُونَهُ مَکْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِی التَّوْرَاهِ وَالْإِنْجِیلِ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَیُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّبَاتِ وَیُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبَائِثَ وَیَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِی کَانَتْ عَلَیْهِمْ فَالَّذِینَ آمَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ أُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۱۵۷) قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ جَمِیعًا الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ یُحْیِی وَیُمِیتُ فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ النَّبِیِّ الْأُمِّیِّ الَّذِی یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَکَلِمَاتِهِ وَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ (۱۵۸) وَمِنْ قَوْمِ مُوسَى أُمَّهٌ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ یَعْدِلُونَ (اعراف:۱۵۹-۱۵۷)

– إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ وَمَنْ یَکْفُرْ بِآیَاتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ (۱۹) فَإِنْ حَاجُّوکَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُلْ لِلَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْأُمِّیِّینَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْکَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ (۲۰) إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَیَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ (۲۱) أُولَئِکَ الَّذِینَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ (آل عمران: ۱۹-۲۲)

– وَإِنَّ مِنْهُمْ لَفَرِیقًا یَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْکِتَابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْکِتَابِ وَمَا هُوَ مِنَ الْکِتَابِ وَیَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَیَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَهُمْ یَعْلَمُونَ (۷۸) مَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُؤْتِیَهُ اللَّهُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّهَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُوا عِبَادًا لِی مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ کُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْکِتَابَ وَبِمَا کُنْتُمْ تَدْرُسُونَ (۷۹) وَلَا یَأْمُرَکُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا الْمَلَائِکَهَ وَالنَّبِیِّینَ أَرْبَابًا أَیَأْمُرُکُمْ بِالْکُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (۸۰) وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ النَّبِیِّینَ لَمَا آتَیْتُکُمْ مِنْ کِتَابٍ وَحِکْمَهٍ ثُمَّ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِکُمْ إِصْرِی قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ (۸۱) فَمَنْ تَوَلَّى بَعْدَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (۸۲) أَفَغَیْرَ دِینِ اللَّهِ یَبْغُونَ وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَکَرْهًا وَإِلَیْهِ یُرْجَعُونَ (۸۳) قُلْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ عَلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ عَلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَالنَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ (۸۴) وَمَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلَامِ دِینًا فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الْآخِرَهِ مِنَ الْخَاسِرِینَ (۸۵) کَیْفَ یَهْدِی اللَّهُ قَوْمًا کَفَرُوا بَعْدَ إِیمَانِهِمْ وَشَهِدُوا أَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ وَجَاءَهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ (۸۶) أُولَئِکَ جَزَاؤُهُمْ أَنَّ عَلَیْهِمْ لَعْنَهَ اللَّهِ وَالْمَلَائِکَهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ (۸۷) خَالِدِینَ فِیهَا لَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ (۸۸) إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ (۸۹) إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بَعْدَ إِیمَانِهِمْ ثُمَّ ازْدَادُوا کُفْرًا لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الضَّالُّونَ (۹۰) إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِمْ مِلْءُ الْأَرْضِ ذَهَبًا وَلَوِ افْتَدَى بِهِ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ (آل عمران: ۷۸-۹۲)

-شَرَعَ لَکُمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَمَا وَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ اللَّهُ یَجْتَبِی إِلَیْهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ یُنِیبُ (۱۳) وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ وَلَوْلَا کَلِمَهٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِینَ أُورِثُوا الْکِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِی شَکٍّ مِنْهُ مُرِیبٍ (۱۴) فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَقُلْ آمَنْتُ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ کِتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَیْنَکُمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ أَعْمَالُکُمْ لَا حُجَّهَ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ اللَّهُ یَجْمَعُ بَیْنَنَا وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ (شوری ۱۳-۱۵)

– مفاد ایمان قرآنی:
آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ کُلٌّ۱- آمَنَ بِاللَّهِ ۲-وَمَلَائِکَتِهِ ۳-وَکُتُبِهِ ۴-وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَکَ رَبَّنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ (۲۸۵ بقره‌)

من نمی‌دانم کاکه‌ احمد چگونه‌ اینگونه‌ فتوا داده‌ است؟ و نمی‌دانم شما با چه‌ پشتوانه‌ای نظر ایشان را که‌ خلاف ده‌ها آیه‌ی قرآنی است پذیرفته‌اید؟
نوشته اید:” ۲- افراد منتقد یا مثل بنده ضعیف الحالند و یا دشمن من و تو ما هستند.طبق توصیه کاکه احمد هر نوع بحث اختلافی که اختلاف جهات و تفرق ایجاد کند حرام است مگر در سطح رهبران آنهم خصوصی جهت رسیدن به تفاهمو اتحاد مردم .”
نقد و انتقاد یک سنت اسلامی است که‌ قرآن، آنرا امر به‌ معروف و نهی از منکر می‌نامد و سنتی است که‌ پیامبر عظیم الشأن اصحاب خود را بر اساس آن پرورده‌ نموده‌ است. کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّهٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ (آل عمران:۱۱۰)
-وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاهَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاهَ وَیُطِیعُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُولَئِکَ سَیَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (توبه‌:۷۱)
اصلا شرط ولایت و دوستی مؤمنان با همدیگر امر به‌ معروف و نهی از منکر یا همان نقد است. اگر سنت را هم قبول داشتید نمونه‌های فراوانی از سنت صحیح را برایتان مثال می‌آوردم.

نوشته‌اید:” ۴- می دانیم هیچ علمی مطلق نیست جز علم خداو ثانیا از آن قلیل علم تمام ابنای بشر، به فرض درست بودن هر قانون علمی ،همه قوانین که کشف نشده است !آنهم در حوضه جامعه شناسی و سیاست .پس شاید لازم باشد برای یک موضوع قوانین دیگری وضع نمود مثال در این زمینه بسیار است.”
پس با این حساب باید منتظر روزی باشیم که‌ علوم کامل شوند تا در چارچوب همچون علم کاملی همدیگر را نقد کنیم. این علم هم حتما نزد سابق بالخیرات و مهدی است که‌ متأسفانه‌ آنهم از بناگوش ما آمد و ما قدرش را ندانستیم و رفت. همچون شیری(علم کامل و مهدی) را خداوند، نیافریده‌ است! علوم بشری به‌ طبیعت رشد بشر در حال رشدند و نظریات بشری نیز ظنی و ناقص. ما در عالم رئال و واقعی سخن می‌گوییم نه‌ در عالم خواب و خیال!
نوشته‌اند:”خطاب به رسول رحمت می گوید:شه مالی به هاراوی هه ناسه ی ئه تون ئیسه یش له ئه م جوله زستان بردوا تاوو تینی هه ن ”
منهم گویم: با چه‌ تضمینی و با چه‌ دلیلی مطمئنید که‌ این راه‌ و روش شما از پیامبر اخذ شده‌ است؟ این شه‌ماڵ به‌هاراوی یعنی چه‌؟ البد می‌گویید منظور همان مهدی است از تبار مهدیون سابق بالخیراتی است که‌ دارای رسالت صغری است! بسیار خوب ولی می‌دانید که‌ بعد از پیامبر اسلام دیگر پیامبری نخواهد آمد قرآن چه‌ نیکو فرموده‌ است: “مَا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِکُمْ وَلَکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِیِّینَ وَکَانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا”(احزاب:۴۰)
ختم نبوت یعنی اینکه‌ هیچ پایمبر دیگری نه‌ دارای رسالت صغری و نه‌ کبری ظهور نخواهد کرد و خاک بشریت دیگر پیامبرپرور نخواهد بود! ختم نبوت یعنی هیچ کس دیگر با تکیه‌ بر شخصیت‌اش سخن بلادلیل نمی‌گوید و باید برای هر مدعایش دلیل مستند ذکر نماید و هیچکس از این قاعده‌ مستثنا نیست. و از همه‌ مهمتر هیچ کس فرا نقد و انتقاد نیست “لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَهُمْ یُسْأَلُونَ” فقط خداست و نه‌ کس دیگر و پیامبر هم که‌ شأن نبوت و رسالت دارند و با هرکس دیگری از پیروان تفاوت دارند”النَّبِیُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ”.

نوشته‌اید:” در یک کلمه برنامه استراتژیک کاکه احمد برای نجات انسان گرفتار در زمان کنونی :1_ پرورش و تزکیه در سطح فردی و 2_ تشکیل شورا در سطح اجتماعی و جمع ان افراد که این دو کار را فلسفه آمدن پیامبران و مهدیون زمان بعد از پیامبر می داند.که از دیار آن سابقین بالخیرات هستند . بنا براین و مطالبی که گنچایش ذکر ان نیست آرمان کاکه احمد ایجاد انسانهای مکتب قرآنی شاهد و شهید مکتب محم مصطفی می داند (دوران مکی )و تشکیل حکومت اسلامی (دوران مدنی )فرع و تابع و ثمره آن دوران اساسی پرورش است .در نواری که دلیل ضرورت انحراف از مسیر اصلیشان یعنی تلاش مرحله اول دعوت دینی (دوران مکی )و پیوستن به انقلاب را (دوران مدنی -تشکیل حکومت اسلامی )ذکر می کنند انقلاب را زود هنگام میداند و شرکت در آن را تکلیف ثانویه می داند به قیمت تعطیلی تکلیف اصلی شان! پس کل بحث های مربوط به ملی گرایی کاکه احمد- تجدید نظر در افکاردر زندان -تشکیل مدرسه قران و تغیر اسم آن -وبایکوت شدن -به حاشیه رانده شدن علیرغم هراسدشمنان ملت از همه گیر شدن تفکرات کاکه اخمد …جای بحث طولانی دارد تا بعد ..”

منهم گویم: پرورش و تزکیه‌ یعنی چه‌؟ مگر نه‌ اینکه‌ پرورش و تزکیه‌ به‌ معنای تربیت و ایجاد زمینه‌ی رشد همه‌جانبه‌ی فردی، خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی فرد مسلم مؤمن است؟ شما را به‌ خدا اندکی به‌ قرآن و به‌ فرهنگ لغتها و قاموسهای زبان عربی که‌ زبان قرآن است رجوع کنید تا هویدا شود که‌ تزکیه‌ یعنی رشد و نمو از زکی یزکو زکاه گرفته‌ شده‌ است، زکت الشجره یعنی درخت رشد کرد. چه‌ کسی گفته‌ است که‌ شما حق ندارید رشد کنید؟ چه‌ کسی شما را تزکیه‌ی همه‌جانبه‌ی قرآنی باز داشته‌ است با چه‌ مجوزی اینکار را انجام داده‌ است؟ مگر نمی‌گوید که‌ “قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا یُعِیدُ” باطل و جاهلیت زمان پیش از اسلام تکرار نمی‌شود؟ پس آیات و احکام دوران مدنی را چکار خواهید کرد؟!
چه‌ کسی می‌گوید که‌ شما در مرحله‌ی سوم شورا- به‌ قول خودتان- هستید؟ چه کسی می‌گوید رهبر انقلابی می‌تواند خود را جای پیامبر اسلام بگذارد و مراحل حرکتش را مانند وی قرار دهد؟ پیامبر پیامبر بود و به‌ وی وحی می‌شد! قیاس انسانی عادی در قرن ۲۰ با پیامبر جفایی است نابخشودنی! در ثانی در عهد مکی مگر شورایی وجود داشته‌ است؟ آیا این شورا ملزم بوده‌ یا معلن؟ تازه‌ در این مقطع زمانی ما که‌ پیامبر حضور ندارد ‌که‌ امر شوری و مشاوره‌ با وی صورت بگیرد؟ شورا در مرحله‌ی سوم آن بنا به‌ قول خودتان، در دوران مدینه‌ است و بعد از وفات پیامبر، پس شما چرا در دوران مکی از آن استفاده‌ می‌کنید؟! تازه‌ آیا واقعا آن زمان امری بنام نظارت بر شورا وجود داشت؟!!
فراگیر شدن و طیار شدن این لشکر و این شیوه‌ از تفکر واقعا جای هراس دارد و طالبانی دیگر را حاکم خواهد نمود که‌ فقط با آن تفکر فاشیستی کسی جز پیشوا و رهبر را نمی‌شناسد و همه‌ی مردم را “شبه‌ مسلمان” و “جاهلیت” را حاکم بر جهان و تنها چندصد نفر از یاران را مصداق “شبه‌ امت” دانستن، و چند نفر را جای آن رهبر را گرفته‌ و به‌ جای همه‌ی مردم فکر می‌کنند و … اخیرا به‌ قول عمر خلیفه‌ی دوم راشد” متى استعبدتم الناس وقد ولدتهم أمهاتهم أحرارًا؟!!!”

خوێندنه‌وه‌یه‌‌کی کورت و چه‌ند تێبینی له‌سه‌ر کتێبی «په‌یامه‌که‌ی موفتی زاده‌ …»

له‌ ساڵی ۲۰۱۰ز له‌ باشووری کوردستاندا، کتێبێک له‌ ژێر نێوی «په‌یامه‌که‌ی موفتی زاده‌؛ له‌نێوان چه‌قبه‌ستن و گۆڕاندا» له‌سه‌ر پێناسه‌کردنی بیر و هزر و په‌یامی خوالێخۆشبوو کاک ئه‌حمه‌د موفتی‌زاده‌ له‌ نووسینگه‌ی ته‌فسیر له‌ هه‌ولێری پایته‌خت چاپ و بڵاو کراوه‌ته‌وه‌. عه‌بدولکه‌ریم فه‌تاح نووسه‌ری کتێبه‌که‌ خۆی به‌ هۆگری به‌ڕێز موفتی‌زاده‌ پێناسه‌ کردوه‌‌. ناوبراو له‌م کتێبه‌دا چه‌ند هۆکار و پاڵنه‌ر، بۆ نووسینی ئه‌م په‌رتووکه‌ ده‌سنیشان ده‌کا:

– گه‌وره‌یی و مه‌زنی په‌یامه‌که‌ی مفتی‌زاده‌ که‌ کاکڵه‌ و جه‌وهه‌ری ئه‌و، «داڕشتنه‌وه‌ی ئه‌خلاقی مرۆڤی کورد» بوو. ناوبراو له‌سه‌ر ئه‌وه پێ‌ داده‌گرێ که‌ که‌سایه‌تی موفتی‌زاده‌ و مه‌دره‌سه‌که‌ی لێکوڵینه‌وه‌ و وردبوونه‌وه‌ی زیاتری پێویسته‌.

– نووسه‌ر پێیوایه‌ که‌ له‌لایه‌ن یاران و نه‌یارانی کاک ئه‌حمه‌دوه‌ سته‌م له‌ په‌یامه‌که‌ی کراوه‌. هه‌رچه‌ند زۆر به‌ وردی نه‌چۆته‌ ناو کڕۆکی باسه‌که‌و شی نه‌کردۆته‌وه‌ که‌ دوژمنان و دۆستان، چ سته‌مێکیان له‌په‌یامه‌که‌ی موفتی زاده‌‌ کردوه‌.

نووسه‌ر له‌ ده‌سپێکی نووسینه‌که‌ دا جوداوازی ده‌خاته‌ نێوان شوێنکه‌وتووانی کۆی ئه‌م په‌یامانه‌ی‌ بۆ مرۆڤه‌کان دێن. ئه‌و ده‌نووسێ نه‌سلی یه‌که‌می شوێنکه‌وتووی هه‌ر په‌یامێک له‌ ته‌سلیمبووانی په‌یامه‌که‌ن و که‌سی عاریف و عاشقیان لێ دروست ده‌بێ. به‌ڵام نه‌سه‌له‌کانی داهاتوو ده‌بنه‌ په‌یڕه‌و. نووسه‌ر لای وایه‌ له‌ ته‌سلیمبووندا مرۆڤ خودا ده‌په‌رستێ به‌ڵام له‌ په‌یڕه‌وی کردندا “په‌رده”‌ ده‌که‌و‌ێته‌ نێوان مرۆڤ و خوداوه‌ و دواجار له‌ ته‌سلیمبووندا ئازادییه‌کی راسته‌قینه‌ی بێسنوور سه‌ر هه‌ڵده‌دا؛ به‌ڵام له‌ په‌یڕه‌ویی کردندا قاڵب، مه‌زهه‌ب و چوارچێوه‌ دێته‌ ئاراوه‌.[۱] له‌ په‌یڕه‌و‌یی کردندا جۆرێک لاسایی کردنه‌وه‌، کۆپی و جووڵه‌ی بێ‌ڕۆح و گیانی به‌رهه‌م دێ. دانه‌ر پێی وایه‌ که‌ په‌یام له‌سه‌رتاوه‌ به‌ گوڕ و تینه‌وه‌ ده‌س پێده‌کا (دۆخی ئیمانگه‌رایی) و به‌سه‌ر که‌ند وکۆسپه‌کاندا زاڵ ده‌بێ و ده‌گاته‌ ئه‌وپه‌ڕی گه‌شه‌ و که‌ماڵی خۆی. به‌ڵام وه‌کوو ڕه‌وتی مێژوو ئه‌مه‌ی سه‌لماندووه‌ هه‌ر په‌یام یا ژیارێک بیهه‌وێ بۆ هه‌میشه‌ له‌ لووتکه‌دا بمێنێته‌وه‌ ده‌بێ خۆی تازه‌ کاته‌وه‌، ئه‌گینا ده‌که‌وێته‌ ژێر کاریگه‌ری گۆڕان و له‌ لووتکه‌ داده‌بزێنرێ. به‌ باوه‌ڕی نووسه‌ر لێره‌وه «چه‌قبه‌ستن» ‌ڕوو له‌ په‌یام ده‌کا و ڕووبه‌ڕووی پیری و نه‌خۆشی ده‌بێته‌وه‌، و له‌ ترۆپکه‌وه‌ به‌ره‌و نزمترین شوێن دایده‌به‌زێنێ و ڕووبه‌ڕووی مه‌رگ و تێداچوونی ده‌کاته‌وه‌.

پاشان نووسه‌ر باسی نوێکردنه‌وه‌ی په‌یام ده‌کا و لای وایه‌ که‌ ته‌جدید و نوێگه‌ری له‌ یه‌که‌مین چرکه‌ساتی له‌دایکبوونی په‌یامه‌وه‌ ده‌ست پێده‌کا و هه‌میشه‌ له‌گه‌ڵ په‌یامدا ده‌مێنێته‌وه‌، دواجار ئه‌گه‌ر به‌ر به‌ نوێکردنه‌وه‌ی په‌یام بگیرێ، ئه‌وه‌ گۆڕان ده‌س پێده‌کا. لێره‌وه‌ وا هه‌ست پێده‌کرێ که‌ نووسه‌ر جیاوازی ده‌خاته‌ نێوان دوو چه‌مکی تجدید و گۆڕان واته‌ تغییر و یه‌که‌میان به‌ دیارده‌یه‌کی ئه‌رێنی ده‌زانێ و دووهه‌میان به‌ نه‌رێنی له‌قه‌ڵه‌م ده‌دا.

له‌ ته‌وه‌رێکی باسه‌که‌دا باسی ئه‌و گیرو گرفتانه‌ ده‌کرێ که‌ هاتوونه‌ سه‌ر ڕێگه‌ی موفتی زاده‌ و یه‌ک له‌وان کۆمه‌ڵه‌ی ئیخوان موسلمینه‌ که‌ به‌ ڕای نووسه‌ر که‌سایه‌تی موفتی‌زاده‌یان به‌ گه‌وره‌ ته‌ماشا نه‌کردوه‌ و کاک ئه‌حمه‌د، شوێنکه‌وتووان و هه‌وادارانی ئه‌ویان به‌ دروست ده‌رک نه‌کردنی گشتگیری و جیهانگیری په‌یامی ئیسلام و نه‌خوێندنه‌وه‌ی واقیع تۆمه‌تبار کردوه‌. ئه‌وه‌ی له‌م بڕگه‌یه‌ دا جێی ڕامانه‌، نووسه‌ر بۆ ئه‌م بانگه‌شانه‌ی ده‌یکا هیچ دیکۆمێنت و به‌ڵگه‌یه‌ک‌ پێشانی خوێنه‌ر نادا.

له‌ به‌شێکی دیکه‌ی نامیلکه‌که‌دا نووسه‌ر باسی ئاخر گۆڕانکاریه‌کان و پێداچوونه‌وه‌کانی کاک ئه‌حمه‌د له‌ قۆناغی ده‌ ساڵه‌ی زینداندا ده‌کا و به‌ «دوایین وێستگه‌« وه‌سفی ده‌کا و پێی وایه‌ به‌ڕێز موفتی زاده‌ له‌م قۆناغه‌ دا گه‌ڕانه‌وه‌ی بۆ ناوخۆ هه‌بووه‌ و عیرفانێکی مه‌زن له‌ ناخی ئه‌ودا سه‌ری هه‌ڵداوه‌. ئه‌و، پێی وایه‌ کاک ئه‌حمه‌د نه‌ ته‌نیا ده‌ ساڵ زیندان و … کاری نه‌کردۆته‌ سه‌ر هه‌ڵوێست و بۆچوونه‌کانی بگره‌ نه‌رم و نیان تر له‌ پێش زیندان بۆته‌وه‌ و تووندو تیژیی له‌ قسه‌کان و لێدوانه‌کانی ده‌رناکه‌وێ؛ به‌ڵام به ‌ڕای نووسه‌ر ته‌نانه‌ت که‌سێکی گه‌وره‌ی وه‌کوو سه‌ید قوتب جۆره‌ په‌رچه‌کردارێک له‌ بۆچوونه‌کانی دۆخی زیندانیدا به‌دی ده‌کرێن که‌ دواتر ئاکامی بۆچوونه‌کانی کۆمه‌ڵی الهجره‌ والتکفیر و جه‌ماعه‌تی ئیسلامی لێکه‌وتۆته‌وه‌. جێی ئاماژه‌پێدانه‌ که‌ کاکه‌ ئه‌حمه‌د زۆر به‌ سه‌ید قوتب[۲] موعجیب بووه‌ و پێده‌چێ به‌ یه‌کێک له‌ «مه‌هدییون»ی بزانێ – دواتر دێینه‌ سه‌ری و به‌ کورتی باسی مه‌هدییون ده‌که‌ین- و هه‌ر بۆیه‌ ده‌رباره‌ی ئه‌و ده‌نووسێ:

بر آن قطبی است شایان غبطه‌ بردن

که‌ محبوبش فرا خواند به‌ افطار

له‌ ته‌وه‌رێکی دیکه‌دا باس له‌ شوێنکه‌وتووانی موفتی زاده‌ ده‌کا و پێی وایه‌ که‌ به‌ڕێز موفتی‌زاده‌ له‌ کۆتا قۆناغی ژیانی وه‌کوو عاریفێکی گه‌وره‌، هه‌ڵگری زۆر په‌یامی گه‌وره‌ بووه‌ و که‌سی وای له‌ هاوڕێیانی پێ شک نه‌هاتووه‌ که‌ بتوانێ وه‌رگری ئه‌م حه‌قیقه‌تانه‌ بێ. نووسه‌ر ئه‌م شه‌ش مانگه‌ی دوای زیندانی کاک ئه‌حمه‌د به‌رز ده‌نرخێنێ و ده‌ڵێ به‌ قه‌ده‌ر هه‌موو قۆناغه‌کانی تری ته‌مه‌نی ئه‌و عاریفه‌ گرنگی تایبه‌تی خۆی هه‌یه‌. به‌ڵام پێده‌چێ که‌ به‌ڕێز عه‌بدولکه‌ریم فه‌تاح ئه‌م ڕاستییه‌ی نه‌بیستووه‌ که‌ به‌ڕێز موفتی زاده‌ خۆی وه‌کوو عاریف یان عالم یان سۆفی پێناسه‌ نه‌ده‌کرد و ده‌یگووت زۆربه‌ی عارفه‌کان قه‌لبزه‌ده‌ن، عالمان و زانایان زیهنزه‌ده‌ و سۆفیه‌کان عه‌مه‌لزه‌ده‌ن. به‌ڵکوو جه‌ختی له‌سه‌ر ئه‌وه‌ ده‌کرده‌وه‌ که‌ هیچ کام له‌وانه‌ به‌ ته‌نیا ئیسلام نین و به‌ڵکوو ئیسلام هه‌مووی ئه‌وانه‌یه؛‌ هه‌رچه‌ند له‌ نووسین و ووتاره‌کانیدا حاشا له‌وه‌ ناکا که‌ ئه‌و پتر ڕۆحیه‌ی عیرفانی هه‌یه‌ و عاریفه‌کان به‌لایه‌وه‌‌ خوێنشیرنتر بوونه‌‌ تا ئه‌وانی دیکه‌. لام وایه‌ نووسه‌ر ئه‌مه‌ی نه‌بینیێ یان نه‌یبستبێ که‌ به‌ڕێز موفتی زاده‌ خۆی وه‌کوو ڕه‌هبه‌رێکی شۆڕشگێڕ (رهبری انقلابی) یا مه‌هدییه‌ک له‌ مه‌هدییون که‌ له‌ زومره‌ی”سابقین بالخیرات”ـن[۳] پێناسه‌ ده‌کا که‌ له‌ قۆناغێک دا که‌ “دین” غه‌ریب و نامۆ ده‌بێته‌وه‌ و جاهلییه‌ت و نه‌فامی سه‌ر هه‌ڵده‌داته‌وه‌، ئه‌و جۆره‌ که‌سانه (واته‌ مه‌هدییون)‌ کاری پێغه‌مبه‌رانه‌ ده‌که‌ن و جۆره‌ ریساله‌تێکیان به‌ناوی «رساله الصغری» هه‌یه‌ و پێوه‌ندیان – به‌ خه‌ون یا وه‌خه‌به‌ری- له‌گه‌ڵ پێغه‌مبه‌ر-د.خ- دا ده‌بێ و ئه‌و به‌ ودمی شه‌ماڵ‌شانای هه‌ناسه‌ی خۆی وه‌کوو بارانی به‌هار، گیان و حه‌یاتیان پێ خه‌ڵات ده‌کا و گیانی به‌هاری و دلێ شێرانیان ده‌داتێ. ئه‌و مه‌هدییانه‌ ڕێژه‌ی حاڵی بوونیان له‌ یه‌کتر جیاوازه‌ و کاری پێغه‌مبه‌رانی به‌نی ئیسڕائیلی ده‌که‌ن و له‌ میراتگرانی پێغه‌مبه‌رن و به‌ سێ قۆناغی سه‌ره‌کی دا ده‌بێ بڕۆن: قۆناغی یه‌که‌م؛ بێداربوونه‌وه‌ و به‌رپرسیاریه‌تی فه‌ردیه‌ که‌ به‌ “قم فأنذر” ده‌س پێده‌کا؛ قۆناغی دووهه‌م به‌ په‌روه‌رده‌ کردنی هێنده‌ک که‌س له‌ شوێنکه‌وتووان که‌ بۆ ئه‌وه‌ ده‌بن له‌ کاروباردا پرسیان پێبکرێ و ئایه‌تی “وشاورهم فی الأمر” ئاماژه‌یه‌ بۆ ئه‌م دۆخه‌ و قۆناغی سێهه‌م و کۆتاییش، دوای کۆچی دوایی ڕه‌هبه‌ر یا مه‌هدی ده‌س پێده‌کا‌ که‌ قۆناغی هاتنه‌ سه‌رکاری شۆڕا و جێبه‌جێکردنی ئه‌مری هه‌میشه‌یی” وأمرهم شوری بینهم”ـه‌.[۴]

نووسه‌ر دواتر دێته‌ سه‌ر ئه‌و هۆکارانه‌ی که‌ له‌تبوونی دۆستانی کاک ئه‌حمه‌دی لێکه‌وته‌وه‌ و لای وایه‌ که‌ که‌متر ده‌سته‌ و تاقم هه‌ن که‌ دوای کۆچی ڕێبه‌ره‌که‌یان- به‌تایبه‌ت ئه‌گه‌ر ڕێبه‌ره‌که‌یان که‌سایه‌تێکی کاریزما بێ- بتوانن پارێزگاری له‌ یه‌کێتی بیر و ڕیزی خۆیان بکه‌ن. ئه‌و هه‌ر دوو باڵه‌که‌ له‌ دۆستانی کاک ئه‌حمه‌د به‌ ڕه‌سمی ده‌ناسێ و هێنده‌ک ڕێنموونی بۆ هه‌ر دوو لایه‌ن هه‌یه‌ و ده‌نووسێ شیمانه‌ی ئه‌وه‌ش ده‌کرێ که‌ ده‌سته‌ی سێهه‌میش له‌م گرووپه‌ فۆڕم بگرێ.

له‌ به‌شێک له‌ کتێبه‌که‌دا هاتووه‌ که‌ به‌شێکی به‌رچاو له‌ دۆستانی کاک ئه‌حمه‌د پێیان وایه‌ که‌ کاک ئه‌حمه‌د له‌پاش مردنیشی‎، ڕۆڵی خۆیی به‌ دوو جۆر له‌ کاروباری ئه‌واندا ده‌گێڕێ:
1- له‌ ڕێگه‌ی کاسێت و نووسین و شێعر و ئه‌و نامه‌ و په‌یامانه‌ی له‌ دوای خۆی به‌جێی هێشتوون.
2- ئه‌و قسه‌ و باسه‌ نهێنییانه‌ی که‌ په‌یوه‌ندییان به‌ ڕه‌وتی ئێستا و داهاتووی ئه‌م بزاڤه‌وه‌ هه‌یه‌ و مفتی زاده‌ لای که‌سێکی متمانه‌پێکراو، باسی لێکردووه‌ و به‌ نه‌هێنی دایناوه‌ و ده‌شێ بۆ داهاتووی کاری ئه‌م کۆمه‌ڵه‌یه‌ سوودی لێ ببینرێ. شتێکی دیکه‌ی که‌ سرنجراکێشه‌ ئه‌وه‌یه‌ که‌ ئه‌وان باوه‌ڕیان وایه‌ هه‌ندێک له‌ دۆستانی مفتی زاده‌ ده‌توانن ته‌ماس له‌گه‌ڵ ڕۆحی ئه‌ودا بگرن و ئه‌گه‌ر لاریی و لادانێک له‌ کاریاندا هه‌بێ به‌ ڕێگه‌ی مه‌عنه‌وی، کاک ئه‌حمه‌د بۆیان ڕاست بکاته‌وه‌ و هوشداریان پێبدا، ئه‌م ڕێگه‌یه‌ له‌ په‌یوه‌ندی کردن له‌ باس و خواسه‌کانی کاک ئه‌حمه‌د دا قسه‌ی لێکراوه‌ و ئاواتی خواستووه‌ له‌داوی مردنیش بتوانێ سه‌ردانیان بکا و له‌ هه‌ڵه‌ و لادان و تێکه‌و‌‌تنه‌کان ئاگاداریان بکاته‌وه‌.

ئه‌مه‌ی خوێندتانه‌وه‌ پێداچوونه‌وه‌یه‌کی کورتی نامیلکه‌ی «په‌یامه‌که‌ی موفتی زاده‌؛ له‌نێوان چه‌قبه‌ستن و گۆڕاندا» له‌ نووسینی عه‌بدولکه‌ریم فه‌تاح بوو، بۆ ئه‌وه‌ی که‌ ده‌قی نامیلکه‌که‌ دابه‌زێنن،‌ له‌سه‌ر ئه‌م لینکه‌ی خواره‌وه‌ کرته‌ بکه‌ن. زۆر سپاس

په‌یامه‌که‌ی موفتی زاده‌؛ له‌نێوان چه‌قبه‌ستن و گۆڕاندا

په‌ڕاوێزه‌کان

—————————————–

[۱] – لاپه‌ره‌ ۱۵.

[۲] – رسالتک الکبرى بلغت کمالها

ولکن تری «قطباً» هدى أکبر الفطر

(دیاریێ بۆ یاران، دیوانی شێعری کاکه‌ ئه‌حمه‌دی موفتی‌زاده‌، ش۱۲۸، ل ۱۱۱.)

[۳] -ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ. (فاطر:۳۲)

[۴] – نه‌واری ژماره‌ ۲۵۹.

http://islampaik.org/direje.aspx?jimare=3148&Babet=wtar

http://bestan.net/web-kurdi/news.php?readmore=421

از نویسنده این متن کمال تشکر را دارم و از مدیر سایت نوگرا هم به دلیل فراهم کردن فضای نقد اندیشه های گوناگون نیز سپاسگزاریم.باید میان اندیشه ها گفتگو وجود داشته باشد«من تنها دین حامل حقیقت هستم و دیگری در اشتباه است» این جمله سم گفتگوست باید تعصبات را کنار گذاشت تا حرف همدیگر را بهتر بفهمیم

تارنمای ناجی کرد
با عرض سلام و ادب خدمت نگارنده محترم و مدیریت مکرم سایت وزین نوگرا.
این جانب به هیچ وجه قصد نداشتم با توجه به “انتقاد سازنده” شما به مبانی فکری و نظری یک جریان فکری و خاصتاً مذهبی، پاسخی یا (بهتر بگویم) توضیحی ارائه دهم. چون لفظ “پاسخ” را چندان برای این گونه بحث های “اندیشه گرایانه” ، صحیح نمی دانم و بهتر استفاده از “توضیح ” است.
علی ای حال، بنده هیچ شناختی نسبت به “توماس اسپریگنز” نداشتم و کتابی را هم که معرفی کردید یعنی “فهم نظریه های سیاسی” ندیده و نخوانده بودم و لذا در آن برهه، از اصل “عدم توقف در مسئله ای که علم بدان وجود ندارد” استفاده کردم.
اما پس از این گذر، و مطالعه ای (هرچند سطحی) از بسط نظریه های سیاسی، به این نتیجه رسیدم که مدلی که آقای توماس اسپریگنز از نظریه های سیاسی ارائه می دهد در میان عامه عقلا و اندیشمندان مورد قبول قرار نگرفته است.
برای مثال بیکو پارخ با اشاره به این نکته که بحران و تعارضات و حتی فروپاشی اجتماعی در بسیاری از جوامع وجود داشته است، در حالیکه فلسفه سیاسی تنها در معدودی از آنها شکوفا شده است، زمینه های دیگری را برای فلسفه سیاسی مورد توجه قرار می دهد. (ارخ، بیکو (۱۳۸۳)، فلسفه‌ی فلسفه سیاسی، ترجمه منصور انصاری، در: “اندیشه سیاسی، سال اول، شماره ۱، زمستان ۱۳۸۳)
یا مثلا اشتراوس هم با نظریه “بحران” مخالف است و آن را بیش تر “وهم” می داند. از نگاه اشتراوس فلسفه سیاسی، پیش از هر چیز، در پیوند با “عمل” است که خود در پیوند با “ادراک” است. اشتراوس معتقد است که هر عمل سیاسی یا برای “تغییر وضع موجود است” و یا برای “حفظ وضع موجود” بنابراین در حالت دوم، نظریه ی “بحران” صحیح نیست.(اشتراوس، لئو (۱۳۷۳)، فلسفه سیاسی چیست؟، ترجمه فرهنگ رجایی، چاپ اول، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.)
علاوه بر این، اسپریگنز بینش سیاسی را یک بینش “همه جانبه” می داند که “هم توصیفی است و هم هنجاری” اما شما در مقاله ی پیشین خود از بینش سیاسی “توصیفی” بهره برده اید که “هنجارها” را شامل نمی شود. اسپریگنز در مورد بسط “هنجارها” اشاره می کند که باید زمینه کلی نیازها و امکانات بشر که همه چیز و از جمله اجتماع، جغرافیا، سیاست و … را مد نظر داشته و در مورد معقول بودن یا نبودن آن قضاوت کرد.
خود آقای اسپریگنز در “روش های فهم نظریه های سیاسی”، با ارائه ی یک مفهوم انتزاعی از سرشت نظریه های سیاسی، آن ها را در واقع نوعی راه حل برای برون رفت از “مشکلات” عنوان می کند و مصداق مشکلات برای نظریه پرداز را “بحران” نام می برد. سپس در ادامه برای فرار از طرح مثال های (بی شمار) نقض این نظریه ی بدیع، اعتراف می کند که امکان دارد که برخی نظریه ها هم در شرایط “غیر بحرانی” ارائه شده باشند اما ” آن ها استثنا هستند” و بدین ترتیب دوگانگی نظریه ی خود و غیر موثق بودن آن و هم چنین انتزاعی بودن آن را به اثبات می رساند. پس به همین راحتی نمی توان مدل جستاری وی برای نظریه های سیاسی را “موثق” دانست و بر اساس آن به بررسی که مکتب یا جریان فکری یا حتی سیاسی پرداخت. البته این هم قابل چشم پوشی نیست که ممکن است در پاره ای موارد درست هم باشد و آن به دلیل ناکافی بودن این نظریه و ناقص بودن آن است.
خود او هم در میان آشفتگی فکری نظریات سیاسی قرار گرفته است برای مثال در ص ۶۴ همان کتاب هدف و غایت نظریات سیاسی را نوعی درمان روانی جامعه سیاسی عنوان می کند در حالی که خود پیش تر به نظریه ی “بحران” و دفع مشکلات اشاره کرده بود .
حتی مراحل چهارگانه ی نظریه “بحران” وی هم دارای نقص های بسیاری است.
وی در مرحله ی اول نظریه ی خود از “بحران سیاسی که جامعه با آن درگیر است” سخن می گوید. نکته ی قابل توجه آن است که اکثر نظریه پردازان فلسفه سیاسی (اگر نگوییم تمام آن ها) در شرایطی نظریات خود را عنوان کرده اند که احساس وجود بحران در جامعه، سراسر وجودشان را فرا گرفته بود. به زبانی دیگر، آن ها با مشاهده ی بی نظمی های موجود به سراغ مرحله ی دوم که علل شناسی است (که اغلب نهان از دیدها هستند) می رفتند. او انشقاق مکاتب فکری را از همین جا و بر اساس نبودن دید کلی و هم چنین عدم توانایی ارائه راه حل برای خروج از (آن چه بحران می نامد) عنوان می کند. در مرحله بعد، نظریه‌پرداز به بازسازی ذهنی جامعه سیاسی می پردازد و با ساختن آرمان شهر جامعه ی خود آن ها را با واقعیت های موجود مرتبط می سازد. خود آقای اسپریگنز هدف این مرحله را ایجاد رابطه میان شخص و محیط سیاسی عنوان می کند که البته نظریه ی بدیعی است.
چون غایت آن ، تصویرهایی نمادین و ذهنی و غیر واقعی برای مدل هایی واقعی و حقیقی است که کاربرد آن ها جز از طریق آرمان شهر ذهنی که راهی به حقیقت ندارد میسر نمی شود. پس وقتی که زمینه برای رشد و شکوفایی آن فراهم نگردد اصل آن مورد هم زیر سوال می رود.
در مرحله ی آخر هم اسپریگنز به ارائه ی راهکار یا به قول خودش “درمان” می پردازد که با توجه به موارد پیشین نمی توان این نظریه را واقعی قلمداد نمود . هرچند نظریه بودن آن قابل توجیه است اما باید در جستارهای واقعی از نظریاتی این چنینی که رابطه ای بسیار کم با مدل های حقیقی دارد کم تر استفاده کرد.
به هر حال انتقاد ها از نظریه “بحران” اسپریگنز ” بسیار زیاد است و به همین راحتی نمی توان بر اساس آن مکتبی فکری را مورد ارزیابی قرار داد.
مثلا آقای “صادق حقیقت” در کتاب “اندیشه سیاسی ملاصدرا” درباره مراحل چهارگانه ی نظریه بحران می گوید: «متفکر مورد بررسی با این روش باید دارای نظریه سیاسی منسجمی باشد. به منظور روشن‌سازی این گزاره باید ابتدا به تعریف نظریه سیاسی پرداخت. نظریه سیاسی عبارت است از مجموعه گزاره‌های منسجم و به هم پیوسته که یک ایده خاصی را القا و پی‌گیری می‌کنند. نظریات سیاسی، بینش‌ها و تصویرهایی نمادین از یک کلیت سازمان‌یافته از سیاست ارائه می‌دهند. به قول اسپریگنز، در هر نظریه سیاسی، توصیف همه جانبه‌ای از کنش‌ها و واکنش‌هایی صورت می‌گیرد که در ورای قیل و قال سیاست می‌گذرد. با احتساب این تعاریف، هرگاه شخصی فاقد اندیشه و نظریه سیاسی منسجمی باشد، بازهم کاربرد نظریه بحران در مورد وی محلی از اعراب ندارد. برای مثال، هر چند متفکری همچون ملاصدرا دارای اندیشه سیاسی به معنای عام است، اما اساساً فاقد نظریه سیاسی منسجم محسوب می‌شود.» یا مثلا در مورد انطباق این نظریه در مورد شخصی ملی – مذهی هم چون آیت الله مدرس می گوید: «متفکری همچون سید حسن مدرس نیز فاقد اندیشه سیاسی منسجم بوده است؛ و تنها دید و نظری کلی (و گاهاً متناقض) در قالب «آراء سیاسی»، و نه «نظریه سیاسی» ارائه کرده است. شرط کاربرد نظریه اسپریگنز، آن است که متفکر مورد بحث دارای اندیشه سیاسی به معنای خاص (اندیشه سیاسی منسجم) باشد؛ و بنابراین، وجود اندیشه سیاسی به معنای عام (هر نوع اندیشیدن درباره سیاست) کفایت نمی‌کند. مدرس یک فعال سیاسی بود که در قالب شعار «سیاست ما عین دیانت ماست» و اعمال سیاست سلبی در برابر ابرقدرت‌ها به دفاع از امام وطن پرداخت. بنابراین، کاربرد نظریه بحران در خصوص آرای سیاسی مدرس صحیح به نظر نمی‌رسد.»
هم چنین بحث نسبی گرایی در نظریات وی که بسیار محل مناقشه است و نمی شود در این کامنت کوتاه بدان پرداخت.
به هر حال بحث در این باره بسیار است. که ان شا الله در فرصت مقتضی به آن می پردازم.
درباره نظرات عنوان شده بر مقاله شما هم صمیمانه از طرف “خودم” عذرخواهی می کنم. متاسفانه همان گونه که خود شما هم گفتید با توجه به “فهم من، عین حقیقت است” چنین نظراتی ابراز می شود. انتقاد از هر شخص در هر برهه ای از تاریخ حق هر فرد آزاد اندیش است و اتهاماتی واهی از قبیل “جاش” و “خائن” و امثالهم قابل توجیه نمی باشد.
با تشکر و سپاس
تارنمای ناجی کرد