روز والنتاین و بررسی مواضع اصلاحگران

والنتاین و بررسی مواضع اصلاحگران

نوشته: امیر ارسلان خضری

این روزها گویی کارگاه جمله سازی باز کرده اند و می‏گویند با «والنتاین» جمله بساز.

در کوی و برزن:

–          با من میای بریم نمایشگاه واسه والنتاین برای دوست دخترم کادو بگیرم.

–          نکنه کادوی والنتاین اون  از مال من گرون تر باشه.

–          هر چند دوست پسرم بی‏وفا هستش اما من اوج وفا داریم رو بهش ثابت میکنم و به وقتش کادوی والنتاینم رو بهش میدم.

–          ای بابا من که دوست دختر ندارم، واسه کی کادوی والنتاین بگیرم.

–          و ……..

و از سویی دیگر :

–          ای کسانی که ایمان آورده اید تقوای خدا داشته باشید و بدانید والنتاین یکی از دام‎های شیطان است و برحذر باشید …

–          این سلطه‏ ی فرهنگ غربی در عصر جهانی شدن است که والنتاین مناسبتی مهمتر از یادبود ستاره شدن لیلی و مجنون و یا لقای دوباره‌ی شمس و مولوی می‎باشد و …

–          و …

چه باید گفت، که واقعا از اصل خیلی دور شده‎ایم. اینجا سخن از ریشه‏های تاریخ نیست، اینجا سخن از یک شکاف است، سخن از یک تضاد فکری در نسل پیشین و یک ناآگاهی در نسل پسین. خطاب من در این گفتار نسل پسین نیست که همانا خود یکی از آنان هستم.

خطیبان و اصلاحگران ما والنتاین را به عنوان یک دست‏آورد غرب مطرح می‏کنند و عموم مردم را برحذر می‎دارند. این در حالی است که والنتاین در فرهنگ نسل پسین مفهومی است که در فرایند یک نوع رابطه مطرح می‎شود. برحذر داشتن از این مفهوم و اقدام به اصلاح آن، این مفهوم را می‎رساند که ما این نوع رابطه خاص را پذیرفتیم و می‎خواهیم با این ذهنیت به اصلاح والنتاین برویم، این در حالی است که هنوز مفهوم دوستی رمانتیک و عاطفی بین پسرها و دخترها را نپذیرفته‏ ایم و راهکار و برنامه اصلاحی مدونی برای آن نداریم.

باید به این قناعت برسیم که ریشه‎ی تاریخی برخی از مفاهیم با آنچه در دستان ما است به کلی متفاوت است و تبدیل شده می‎باشد، چه بسا هدیه دادن و هدیه گرفتن یکی از ارزش‏هایی باشد که در متون دینی و دنیای سنتی ما برای پیوند بین دل‏ها بر آن تاکید شده است.

والنتاین نام یک مناسبت است که در آن برای پیوند دل‎ها بهم هدیه می‎دهند، پس ما با هدیه دادن مشکلی نداریم، ما با چگونگی رابطه مشکل داریم، پس صورت سوال‏ها را خوب بخوانیم و با هم قاطی نکنیم.

بجاست عمیق‌تر به رخدادها بنگریم و در حال‎گذار بودن جامعه‎ی خویش را دریابیم، شکاف بین نسلی را کم رنگ کنیم و بجای تجویز مسکن و یا خط و نشان کشیدن، زیباست که علل وقوع مشکلات و آسیب‎ها و تهاجم‎ها را بیابیم، آنگاه اصلاح کنیم.