چرا دیگران در رمضان گریه می کنند ولی من نمی توانم؟

چرا دیگران در رمضان گریه می کنند ولی من نمی توانم؟

ابراهیم الحمد / ترجمه: ابوعمر انصاری

از اسباب رستگاری و پیروزی در امور دین و دنیا این است که انسان با نفس خودش روراست باشد و عذرتراشی نکند تا مبادا مرگ او را غافلگیر کند و پشیمانی به سراغش بیاید ولی پشیمانی دیگر سودی نداشته باشد.

برادر و خواهرم: گریه به خاطر خشیت خداوند فضیلت بسیار زیادی دارد و از رسول الله صلی الله و علیه و سلم روایت است که او فرمود: «سبعه یظلهم الله فی ظله یوم لا ظل الا ظله… وذکر منهم: رجل ذکر الله خالیا ففاضت عیناه». [متفق علیه]

هفت گروه هستند که خداوند روز قیامت آنها را در زیر سایه خویش قرار می دهد روزی که هیچ سایه ای جز سایه او نیست و از جمله آنها شخصی است که خداوند را در تنهایی یاد کرده و چشمانش پراشک می شود.

برادر و خواهرم: سؤالیست که در ذهن بسیاری از مقصران جاری می شود- و همه ما مقصریم و از خداوند متعال خواهان بخشش هستیم- هنگامی که آیات قرآن تلاوت می شود یا احادیث رسول الله صلی الله و علیه و سلم و روایات سلف صالح خوانده می شود بسیاری از کسانی که دلهایشان نرم است گریه می کنند.

چرا آنها گریه می کنند ولی من گریه نمی کنم؟؟

سعی می کنم خشوع داشته باشم و گریه کنم ولی نمی توانم!!!

آنهایی که در کنارم و مقابلم و پشت سرم هستند گریه می کنند. چرا؟!

دلیلش را _ برادر و خواهرم _ خداوند متعال در سخن خویش بیان نموده :

{کلا بل ران على قلوبهم ما کانوا یکسبون} [مطففین]

(به سبب اعمالشان قلبهایشان از خیر دور مانده و در غفلت فرو رفته است)

و علت اصلی در کم گریه کردن از ترس خداوند متعال همین است.

یحیون لیلهم بطاعه ربهم *** بتلاوه وتضرع وسؤال

وعیونهم تجری بفیض دموعهم *** مثل انهمال الوابل الهطال

شبها را در عبادت پروردگارشان با تلاوت و تضرع و دعا زنده می دارند و چشمانشان همچون ابر بهاری با جوشش اشکهایشان جاری است.
چرا گریه می کنند؟

چه چیزی آنها را ترسانده و به گریه انداخته و آنها از اینکار لذت می برند ولی ما گریه نمی کنیم؟!

آنان از گناهان دوری گزیده اند و آخرت را در پنهان و آشکار در مقابل دیدگانشان قرار داده اند و به خاطر همین است که قلبهایشان اصلاح شده و چشمانشان نمناک.

ولی ما آن هنگام که این امور را از دست دادیم قلبهایمان خراب شده و چشمانمان خشک.

برادرم، خواهرم..

بدان که خشیت خداوند که گریه را به دنبال دارد بدست نمی آید و ادامه نمی یابد مگر با ملزم شدن و استمرار در موارد زیر:

۱٫ توبه به سوی خداوند و استغفار با قلب و زبان بگونه ای با قلبی تائب و مملو از حیای خداوند عظیم و حلیمی که به تو مهلت داده و نعمت عطا نموده و به تو توفیق توبه داده به سوی او روی بیاوری..

و برای رسیدن به این حالت نیاز به محاسبه صادقانه نفس خویش داریم.

۲٫ ترک گناهان و دوری به تمام معنا از آنها ،‌ کوچک و بزرگش، آشکارا و پنهانش زیرا گناه مریضی سختی است که قلب را از قرب به خداوند دور می سازد و قلب را تیره و تار می کند.

۳٫ تقرب به خداوند بوسیله عبادتها مانند روزه ، نماز ،‌ حج ،‌ صدقات ،‌ اذکار و خیرات.

۴٫ به یاد آوردن آخرت ،‌ و چه قدر عجیب است _ برادر و خواهرم _ که ما می دانیم که دنیا به پایان می رسد و آینده حقیقی همان جهان آخرت است ولی با وجود این برای آینده حقیقی و همیشگی خود تلاش نمی کنیم.

خداوند متعال می فرماید: {مَّن کانَ یرِیدُ الْعَاجِلَهَ عَجَّلْنَا لَهُ فِیهَا مَا نَشَاء لِمَن نُّرِیدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ یصْلاهَا مَذْمُوماً مَّدْحُوراً (۱۸) وَمَنْ أَرَادَ الآخِرَهَ وَسَعَى لَهَا سَعْیهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِک کانَ سَعْیهُم مَّشْکوراً} [اسراء: ۱۸-۱۹]

{هرکس که دنیای زودگذر را بخواهد آن اندازه که خود می خواهیم و به هرکس که صلاح می دانیم هر چه زودتر در دنیا بدو عطا خواهیم کرد به دنبال آن دوزخ را بهره او می کنیم که به آتش آن می سوزد در حالی که مورد سرزنش است و رانده و مانده است و هر کس که آخرت را بخواهد و برای آن تلاش سزاوار آن را از خود نشان دهد در حالی که مؤمن باشد این چنین کسانی تلاششان بی سپاس نمی ماند}

۵٫ شناخت خداوند متعال بوسیله اسماء و صفات و دینش همانطور که او می فرماید:

{إِنَّمَا یخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء} [فاطر]

(همانا خاشع ترین بندگان نسبت به خداوند علما هستند)

و چنانچه گفته شده: هرکس بیشتر خدای را بشناسد بیشتر از او می ترسد.

۶٫ در آخر تو را به مطالعه بیشتر زندگی صالحین و اقتدا به آنها وصیت می کنم.

برادر و خواهرم… رمضان ایام خیر و برکت برای فرصتهای بزرگی است که بنده به سوی پروردگارش باز گردد آن هنگام که شیاطین به زنجیر کشیده شده و درهای خیر و خوبی گشوده می شود، پس به سوی پروردگارت باز گرد و نزدیک شو و با اخلاص به او روی آور و خود را از قیود گناهان و اشتباهات خلاص کن تا ببینی که دیدگانت اشک می ریزد و قلبت خاشع شده است.