لزوم توجه به سوی دین از دیدگاه مولانا الیاس کاندهلوی
لزوم توجه به سوی دین از دیدگاه مولانا الیاس کاندهلوی
نویسنده : مولانا سید ابوالحسن ندوی /مترجم: مولانا محمد قاسم
مولانا محمد الیاس رحمه الله این واقعیت را درک کرده بود که به دلیل خشک شدن اساس و ریشه دین، شاخه ها و برگ های آن در حال پژمرده شدن هستند، به سبب ضعف ارکان و فرائض، نوافل و طاعات بی رونق و فاقد اثر شده اند، نورانیت و مقبولیت اعمال مرتبا” در حال کاهش است نیرو و تأثیر دعا روزبروز کم تر می گردد.
در یک نامه این واقعیت را اینگونه اظهار می دارد:
«جناب! این دعاها و امثال آن در واقع به منزله شاخه ها و گلهای درخت ایمان هستند اگر درختی ریشه اش خشکیده باشد کجا گلها وبرگهای آن سرسبز و خرم می شوند؛ به همین دلیل به نظر بنده در این زمان نه دعا تأثیر دارد و نه اعمال و اوراد مثمر و بارآور می شوند و نه توجّهات سودی می بخشند.
در حدیث شریف وارد شده است: هرگاه نشر و اشاعه دین که همان امربالمعروف و نهی عن المنکر است ترک شود دعاها و زاری ها مقبول نمی شوند زیرا ابواب رحمت مسدود می شوند تنها راه باز شدن ابواب رحمت این است که مسلمانان به کار دین اشتغال ورزند، یک مسلمان زمانی رشد می کند که به فکر و کوشش رشد و شکوفایی دین اسلام مشغول باشد. خداوند متعال زمانی با الطاف و رحمت های خود مؤمن را مورد توجه و عنایت قرار می دهد که او در راه ترقی اسلام، مشغول سعی و تلاش باشد.»
انحطاط روزافزون دین، و ضعف در عقاید و ارکان اسلام و گسترش بی دینی و مادیگرایی در مسلمانان بر طبع غیّور و حساس مولانا چنان اثر گذاشته بود که او در تمام زندگی احساس رنج و اضطراب می کرد.
مولانا رحمه الله گویا این چیز را احساس می نمود که چگونه روح مبارک رسول الله(ص) با توجه به اوضاع دینی امت آزرده می گردد. او بر اثر همین احساس، مرتبا” در حال بی قراری و نگرانی بسر می برد، در نامه ای می نویسد:
« من احساس می کنم نگرانی روح حضرت محمد(ص) بدون احیاء این نهضت برطرف نمی شود.من بوضوح می بینم که احیاء اسلام در جهان و دفع بلیّات از امت اسلامی فقط به وسیله همین نهضت امکان پذیر است. نشانه های کمک و تأییدات خداوند متعال بوضوح مشاهده می شوند. به موفقیت و کامیابی بسیار امیدوارم، برای کسانی که در این کار پیشرفت و ترقّی می کنند، بهره هایی از خوش نصیبی و سعادت مشاهده می کنم؛ اما متأسفانه سبقت کننده گان و علاقمندان بسیار اندک اند.»
مولانا سوز و درد برای دین را بر هر مسلمانی لازم می دانست و معتقد بود که غفلت از دعوت و فکر دین و اشتغال خالص به دنیا باعث دوری از الله، و شرمندگی وذلّت در آخرت خواهد شد. لذا به دوستانش چنین می نویسد:
« این را یقین کنید که هر شخصی بدون درد و فکر اسلام بمیرد مرگ او بدترین مرگ است، افراد غافل از فکر دین و مشغول و سرمست در لذتهای دنیوی، روز قیامت روسیاه محشور می گردند.
دوستان عزیز! کسی که در حال فکر و کوشش دین از بین برود هنگام مرگ شاد و خرّم شده و در آخرت با سرخ رویی به دیدار حضرت محمد(ص) مشرف خواهد شد. امّا غفلت کننده از دین محمدی به بدترین حالت خواهد مرد و روسیاه محشور شده و لیاقت زیارت رسول الله (ص) را نخواهد داشت، جدیت و کوشش برای دین مرهمی بر جراحات حضرت رسول اکرم(ص) و غفلت در این خصوص کاری بسیار زشت و مترادف جهالت و نادانی است.»
مولانا رحمه الله برای کسانی که به منظور اعلاء کلمه الله سعی و تلاش می کنند امیدوار پاداش بزرگی در آخرت بود.
چنانکه هنگام برگزاری یک جلسه در میوات می نویسد:
« به کسانی که برای هر چه بهتر برگزارشدن جلسه آن هم به منظور اعلاء کلمه الله سعی و تلاش نموده اند مژده بدهید که چون شما صحنه های خصومت و جدال را به مجلس دینی تبدیل کرده اید انشاءالله این عملکرد شما در روز قیامت در بزرگترین مجلسی که اولین و آخرین جن و انس و انبیاء و ملائکه گرد می آیند بر سر منبر ذکر خواهد شد.
خداوند متعال به ما توفیق دهد که برای نیک نامی در آن روز از فدا نمودن جان دریغ نورزیم»
——————————————–
منبع: مولانا محمد الیاس(رح) و نهضت دعوت و تبلیغ /مؤلف: مولانا سید ابوالحسن ندوی /مترجم: مولانا محمد قاسم
