پرهیز از تفرقه ، ما امتی هستیم نه فرقه و گروهی!
پرهیز از تفرقه ، ما امتی هستیم نه فرقه و گروهی!
نوشته: عبدالعزیز کحیل / ترجمه: عبدالخالق احسان
امت اسلامی ما از بیماری های بسیار عقب ماندگی و قهقرایی تمدنی رنج می برد، شاید خطرناک ترین و زیانبارترین این بیماری ها، بیماری تفرقه، اختلاف، چنددستگی و نزاع و کشمکش می باشد. بر اندیشمندان و مخلصان امت لازم است که مداوای این بیماری را در صدر اولویت های خویش قرار دهند و این مریضی را از لحاظ تربیتی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی معالجه نموده و برای زدودن عوامل اختلاف و نزاع فعالیت کنند و فرهنگ همگرایی را نهادینه ساخته و مفاهیم وحدت، برادری و محبت را بین ابنای امت نشر نمایند. وقتی مصیبت بیداد می کند که برخی از گروه های اسلامی، به اختلاف و تفرقه تمایل داشته و از آن لذت می برند و به نزاع و کشمکش را ریشه دینی می دهند و اختلاف را نهادینه می سازند و گمان می کنند به این کار شان رضای الله متعال را جستجو می نمایند.
همه مسلمانان در تشکیلات امت اسلامی شامل اند و آیات قرآنی همگان را مخاطب قرار داده است، الله متعال می فرماید: ” وکذلک جعلناکم أمّه…” ” وأن هذه أمتکم أمه واحده ”، همه مسلمانان گروه ناجیه و رستگار اند؛ مگر کسانی که به اختیار خود دچار انحراف شده و از مسیر درست بیرون شده اند، مثل: قادیانیت، بهائیت، نصیریه و…
هر کسی که الله متعال را پروردگار خود بداند و دین اسلام را بپذیرد و محمد صلی الله علیه و سلم را به حیث پیامبر و رسول الله قبول داشته باشد، مسلمان است، برای خود مان و او به فضل و رحمت الهی امید رسیدن به بهشت را داریم. همین قدر کفایت می کند که او مسلمان است و مرجعیت او قرآن و سنت می باشد، در زمان صحابه و تابعان هیچ تقسیم بندی بین مسلمانان وجود نداشت، بلکه همه اوامر الله متعال را تمثیل می نمودند: ” ولا تموتُنّ إلا وانتم مسلمون”، هر گاه مسلمانی در زندگی خود به جماعت دعوتی و یا حزب سیاسی که به اسلام و جامعه خدمت می کند، ارتباط تنظیمی داشته باشد، این ارتباط او را از چارچوب وسیع و گسترده اسلام بیرون نمی سازد.
وحدت امت خواستار اخوت و برادری است، و برادری تقاضای محبت، همکاری، گمان نیک داشتن، قبول اختلاف در نظریات و دیدگاه ها و افکار در چارچوب مرجعیت فراگیر و جامع دارد؛ صحابه و تابعان در فروعات و جزئیات دچار اختلاف شدند و سرمایه بزرگ فقهی و فکری از خود به میراث گذاشتند که نسل های متوالی از آن بهره گرفتند، آیا برای ما جایز نیست، آن چه برای آنان جایز بوده است، در حالی که آنان از جمله نسل خیرالقرون می باشند؟
الله متعال بر ما الزام نکرده که کپی مطابق اصل باشیم، بلکه برایمان آداب اختلاف و اخلاق معیشت و تعاون را آموزش داده است، کسانی که به اخلاق برتر اسلامی آراسته نیستند و آداب تعامل با برادران مسلمان خویش را نمی دانند و نسبت به مسلمانان از شدت و غلظت و بدگمانی برخورد می کنند، خویشتن را از زمره نجات یافتگان بیرون می سازند؛ اگر چه شعار ” أبناء الله وأحبّائه “ ( ما فرزندان و دوستان خداوندیم) را فریاد بزنند؛ چون تزکیه گروه اندکی از مسلمانان و محصور کردن صفت پیروزمندی و نجات را فقط بر آنان و بیرون کردن جمع غفیری از پیروان دین را از زمره نجات یافتگان؛ تقلید از عملکرد یهود است که الله متعال این عمل نادرست شان را نکوهش نموده است.
قابل یادآوری است که برخی امور فرعی ( مثل: ریش، لباس کوتاه، چوب اراک «مسواک» و…) را اصل قرار دادن و شعار سلف صالح را بلند کردن، معیار صلاح و مقیاس تقسیم بندی مسلمانان و میزان تعیین درجات تقوا و پرهیزگاری نیست؛ چون کسانی وارد بهشت می گردند که قلب سلیم و عمل نیکو داشته باشند، و الله متعال به قلب و عمل مسلمان توجه دارد نه به جسم و شکل او، مگر در اموری که از جمله شعایر باشد، مثل: حجاب زن مسلمان.
فتنه از قتل بدتر و خطرناک تر است، از بدترین انواع فتنه، جداسازی صف مسلمانان است بر مبنای نظریه برتری جویی که به طائفه گری و نژادپرستی نزدیک می باشد؛ این فتنه تفرقه از طرف کسانی دامن زده می شود که حدیث را به نام اسلام در احتکار خویش قرار داده و خود را سخنگوی اسلام معرفی نمودند، بدون این که این وظیفه برایشان از لحاظ شرعی و از طرف ملت سپرده شده باشد.
“إنما المؤمنون إخوه ” ( یقینا مؤمنان برادر یکدیگر اند) همه مسلمانان را مخاطب قرار داده است. “لا تدخلوا الجنه حتى تؤمنوا ولا تؤمنوا حتى تحابّوا ” (وارد بهشت نمی شوید، تا ایمان بیاورید، ایمان دار محسوب نمی گردید تا باهمدیگر محبت داشته باشید)، این حدیث نیز متوجه همه امت اسلامی می باشد نه گروه و فرقه خاصی.
مرجعیت ما دستور به اجتماع می دهد نه تفرقه، به سازندگی دستور می دهد نه ویرانی، مژده می دهد و متنفر نمی سازد.
محافظت بر وحدت صف امت اسلامی ]البته با هفته وحدت شعاری اشتباه گرفته نشود[فریضه دینی و اجتماعی است، در حالی که فتنه جهانی شدن امت را تحدید می کند، صف امت اسلامی ازین بیشتر تحمل تفرقه ندارد، باید برای همدیگر دعای خیر و هدایت و بهشت نماییم، و در امور اتفاقی همدیگر را یاری رسانیده و در امور اختلافی یکدیگر را معذور بدانیم.
