ﺳﺮّ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ
ﺳﺮّ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ
نویسنده: بدیع الزمان سعید نورسی
مناجات حضرت یونس ﺍﺑﻦ ﻣﺘّﺎ ﻋَﻠﻲ ﻧَﺒﻴَّﻨَﺎ ﻭ ﻋَﻠَﻴﻪِ ﺍﻟﺼَّﻼﺓ ﻭ ﺍﻟﺴَّﻼﻡ ﺑﺰﺭﮒترینﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪی ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺩﻋﺎﺳﺖ.
ﺧﻼﺻﻪ داستان ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ علیه السلام ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ:
ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ؛ ﺩﺭ ﺣﺎلی‌که ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺐ، ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﻙ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ
«ﻻﺍِﻟﻪَ ﺍِﻻّ ﺍَﻧْﺖَ ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ ﺍِﻧِّﻰ ﻛُﻨْﺖُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦَ» ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻭﺍﺳﻄﻪی ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﺳﺮّ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ:
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻛﺎﺭﺍﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ، ﭼﻨﺎﻥ ﺫﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺶ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻲ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺟﻮّ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺷﻮﺩ. ﺷﺐ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻭ ﻣﺘﻔﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺫﺍﺗﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﻣُﺴﺨّﺮ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﺩ. ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪی ﺧﻠﻖ، ﺧﺎﺩﻡ ﻭ ﻳﺎﻭﺭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩای ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺗﺄﺛﻴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭند. ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻪ ﻋﻴﻦﺍﻟﻴﻘﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﭘﻨﺎﻫﻲ ﺟﺰ ﻣُﺴﺒﺐﺍﻻ ﺳﺒﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺳﺮّ ﺍﺣﺪﻳّﺖ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻇﻬﻮﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ، ﺷﺐ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻣُﺴﺨّﺮ ﺳﺎﺧﺖ.
ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻮﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪ، ﺑﻄﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﺘﻲ ﺯﻳﺮﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻣﻮﺝ ﻫﺎﻱ ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﻙِ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻩ، ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺍﻳﻤﻦ ﻭ ﻣﻴﺪﺍنی ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﭘﻬنه‌ی ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﭘﺎﻙ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. ﺁﻓﺮﻳﺪﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳنﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺷﺠﺮﻩ ﻳﻘﻄﻴﻦ (ﺑﻮﺗﻪﻱ ﻛﺪﻭ) ﻟﻄﻒ ﺭﺑّﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ.
ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﻴﺘﻲ ﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙﺗﺮ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ علیه‌السلام ﺑﻪﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ. ﺷﺐ ﻣﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩی ﻣﺎﺳﺖ. ﺁﻳﻨﺪﻩی ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ ﻏﻔﻠﺖ ﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺎﺭﻳﻚﺗﺮ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺍﻭﺳﺖ. ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺮﻩی ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﺝ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ. ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻔﺲﻣﺎﻥ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺑﺪﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩﻱ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻭ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮﺩ، ﺍﻣّﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎ ﺗﻼﺵ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﻨﺪ.
ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ علیه‌السلام ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪی ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻋﻠﻞ ﻗﻄﻊ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻣُﺴﺒﺐﺍﻻﺳﺒﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ «ﻻ ﺍِﻟﻪَ ﺍِﻻّ ﺍَﻧْﺖَ ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ ﺍِﻧِّﻰ ﻛُﻨْﺖُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦَ» ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﻦﺍﻟﻴﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻔﺲ ﻋﻠﻴﻪﻣﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭﻫﺎﻱ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺫﺍتیﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﺤﺖ ﺍﻣﺮ ﺍﻭ، ﺩﻧﻴﺎ ﺗﺤﺖ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻔﺲﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺍﺭﺍﺩﻩی ﺍﻭ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.
ﺟﺰ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩی ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻇﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺨﻔﻲﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝﻣﺎﻥ میﮔﺬﺭﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﻮﺝ ﻛُﺸﻨﺪﻩی ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ؟ ﺣﺎﺷﺎ ﺟﺰ ﺫﺍﺕ ﻭﺍﺟﺐﺍﻟﻮﺟﻮﺩ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻭﺟﻪ بیﺍﺫﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩی ﺍﻭ نمیﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ الله ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪی ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ، ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ علیه‌السلام ﻣﺮﻛﺒﻲ ﭼﻮﻥ ﺯﻳرﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺐ، ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲِ ﺩﻝﻧﺸﻴﻨﻲ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺳﺮّ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎﻳد «ﻻ ﺍِﻟﻪَ ﺍِﻻّ ﺍَﻧْﺖَ ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ ﺍِﻧِّﻰ ﻛُﻨْﺖُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦَ» ﺑﮕﻮﻳﻴم.
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ «ﻻ ﺍِﻟﻪَ ﺍِﻻّ ﺍَﻧْﺖَ» ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪی «ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ» ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺕ «ﺍِﻧِّﻰ ﻛُﻨْﺖُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦَ» ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻣﺎﻥ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ، ﺗﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺆﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻫﻢﻧﺸﻴﻨﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﻭ ﺩﺭ این ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻛﺮﻩی ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺎﺯﻩﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺗﺤﻮّﻝ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺮﻥ ﻫﺎ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﻋﺪﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ، ﻭﺍﺭﺩ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻜﻢ ﺳﻔﻴﻨﻪای ﻣﻌﻨﻮﻱﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﮔﺎﻩ ﻗﺮﺁﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪﺷﺪﻩ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪی ﺣﻴﺎﺕﻣﺎﻥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﺑﺪ. ﺗﺎ ﺗﻮﻓﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﻮ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﮔﺸﺖﻭﮔﺬﺍﺭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥﭼﻪ ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩی ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ، ﻟﺬّﺗﻲ ﻋﺎﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﻋﺒﺮﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ، ﻭ ﻧﻔﺲﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪی ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮّ ﻗﺮﺁﻧﻲ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮﻗﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﻴﺎﺑﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ، ﻣﺮﻛﺐﻣﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺍﺭﺍﺩﻩی ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭﺍﺳﻄﻪای ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺟﺎﻭﻳﺪﺍﻥ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ:
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺟﺎﻣﻌﻴّﺖ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺗﺐ ﻭ ﻟﺮﺯ ﻣﺘﺄﻟّﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﺗﻜﺎﻥﻫﺎﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻟﺰﻟه‌یﻛﺒﺮﺍﻱ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺩﺭﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﻭﺑﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻳﺰ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﻡ ﻋﻠﻮﻱ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻋﻼقهﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﻢﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪی ﺑﺎﻏﭽﻪی ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻭ ﺑﻲﺍﻧﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﻠﺠﺄ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩی ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﺫﺍﺗﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪی ﺗﺼﺮﻑ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺫﺭّﺍﺕ ﻭ ﺳﻴّﺎﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻲﺗﺮﺩﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ علیه‌السلام ﺩﺍﺋﻢ ﺍﻳﻦ ﺫﻛﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ: «ﻻ َﺍِﻟﻪَ ﺍِﻻ َّﺍَﻧْﺖَ ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ ﺍِﻧِّﻰ ﻛُﻨْﺖُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦ»
«ﺳُﺒْﺤَﺎﻧَﻚَ ﻻ َﻋِﻠْﻢَ ﻟَﻨَﺎ ﺇِﻻ َّﻣَﺎ ﻋَﻠَّﻤْﺘَﻨَﺎ ﺇِﻧَّﻚَ ﺃَﻧﺖَ ﺍﻟْﻌَﻠِﻴﻢُ ﺍﻟْﺤَﻜِﻴﻢُ»
——————————————
منبع: کتاب لمعات بدیع الزمان سعید نورسی
نقل از اصلاحوب
