پیام تسلیت و چند نکته مهم در این مورد
پیام تسلیت و چند نکته مهم در این مورد
✍️نویسنده: نسیبه سبحانی
در یک ماه اخیر، به‌طرز غم‌انگیزی، تقریباً هیچ روزی نبوده که خبر مرگ یکی از آشنایان رو نشنوم و یا به یکی از دوستان یا آشنایان، تسلیت نگم بابت فوت یکی از نزدیکان‌شون.
هیچ‌وقت، تا این حد سایه‌ی مرگ روی زندگی‌هامون نبوده و شنیدن خبر فوتی‌ها و فرستادن پیام تسلیت، به روال هر روزه‌مون تبدیل نشده بود.
توی این ایام که پیام‌های تسلیت، بیشترین پیام‌هایی هست که رد و بدل میشه، می‌خواستم یه چندتا نکته رو در این زمینه بگم:
در این مورد بخوانید: آداب و اصول اساسی تعزیه
۱. در پیام‌های تسلیت نگیم “غم آخرت باشه” یا “غم نبینی”؛ چون این یکی از اشتباه‌ترین اصطلاحاتی هست که رایج شده. مگر میشه دیگه در زندگی غم نداشت و غم ندید؟ زندگی آمیخته‌ای هست از شادی‌ها و غم‌ها و همه می‌دونیم که رنج، خمیرمایه‌ی انسان رو تشکیل میده.
تنها در دو صورت میشه با فوت یک عزیز، غم آخرمون باشه و دیگه غم نبینیم؛ یکی این‌که نفر بعدی خودمون باشیم که با زندگی خداحافظی می‌کنیم و دیگه در این دنیا نیستیم که غم ببینیم و یا این‌که دیگه عزیزی برامون باقی نمونده باشه که روزی، غم ازدست‌دادن‌اش روی دل‌مون بشینه.
پس لطفاً چنین آرزویی برای همدیگه نکنیم. به‌جاش آرزو کنیم که خدا در این مصیبت‌ها بهمون صبر بده و بتونیم در کنار غم‌هامون، بهتر زندگی کنیم. بهتر به‌معنای شادتر نیست.
۲. هیچ‌کسی بدهکار ما نیست که بهمون تسلیت بگه و طبق روال این روزها، پیام تسلیت بفرسته.
وقتی می‌بینیم کسی لطف کرده و پیام تسلیت فرستاده و یا کامنت تسلیتی گذاشته، جواب بدیم و به‌طرز شاهانه‌ای، سکوت نکنیم.
این دقیقاً مثل این‌می‌مونه که در یک فاتحه‌خوانی، افرادی که اومدن برای عرض تسلیت، بعد از شنیدن تسلیت‌شون، همین‌جوری بر و بر نگاه‌شون کنیم!
۳. حس همدردی آدم‌ها، در هنگام بروز مصیبت‌ها می‌تونه خیلی تأثیرگذار باشه. اگر ما پیش‌تر یکی از عزیزان‌مون رو از دست دادیم، نباید باعث بشه که به مصیبت‌های تازه در زندگی اطرافیان‌مون بی‌توجهی کنیم. به‌طور مثال، این‌که من ۳۰ سال پیش، پدرم رو از دست دادم، نباید باعث بشه وقتی کسی هم پدرش رو از دست میده، با حالت قهرمانانه‌ای، چنان ژستی بگیرم که این چیه خب! این فرهنگ “کی از کی بدبخت‌تره”؛ چنان رسوخ کرده در میان ما که موجب شده به‌جای همدردی، مدام قیافه‌ی قهرمان به خودمون بگیریم که آره من بیشتر بدبختی چشیدم و دیگه الان تو چرا گریه و زاری می‌کنی واسه چنین مصیبتی. در حالی‌که باید به‌جای چنین مسابقه‌ای، مصیبت‌هایی که چشیدیم باعث بشه دیگران رو بهتر درک کنیم و بدونیم در اون لحظه، غم بزرگی در دل اون فرد هست.
۴. اگر می‌بینیم کسی که عزیزی رو از دست داده، بعد از مدتی به روال طبیعی زندگی برگشته، دلیل بر سنگ‌دلی و بی‌خیالی اون آدم نیست.
کسانی که دچار مصیبت و غم بزرگ شدن، می‌دونن که آدم‌ها، بعد از مدتی از گذشت مصیبت، به روال عادی زندگی برمی‌گردن و تنها کسانی از چنین چیزی تعجب می‌کنن و تعبیر به سنگ‌دلی می‌کنن که خودشون دچار مصیبت و غم بزرگ نشده باشن. و البته غم بزرگ، هیچ‌وقت از ذهن و روان انسان پاک نمی‌شه، هرچند در ظاهر، زندگی به روال عادی ادامه داشته باشه. چنین قضاوت ناعادلانه‌ای رو نداشته باشیم.
همین دیگه…
? @eslahe