مه‌عبودا! که‌ریما! هاتوینه‌ته دیوانت به زمانی نزا
مه‌عبودا! که‌ریما! هاتوینه‌ته دیوانت به زمانی نزا
نوسه ر : مودریک عه‌لى عارف
ئیلاهى! ئه‌ى حه‌بیبه ته‌نیاکه‌ى دڵ و ئه‌ى ئه‌نیس و هه‌مده‌مى دڵه‌ى تینوو! به‌م زمانى نزایه و به دڵێکى پرِ له‌تکاوه، حه‌بیبانه و ده‌رده‌دارانه دێمه دیوانى پرِ له"ودّ"و مه‌حه‌ببه‌تت و هاناى نیازمه‌ندیم دێنمه دیوانى به ئه‌مانت ..
مه‌عبودا! خواست و نیازى من: ناز و نه‌وازشى تۆى بىَ نیازى نیازکێش و که‌ریمى میهره‌بانه.
په‌روه‌ردگارا! زمانى ته‌ژنه و دڵه‌ى تینووم…رِۆحى ئاورا و گیانى برسیم، به‌م ئێواره و غروبه نوورینه داواى قومێک ئاوى زه‌مزه‌م و کوپێک ئاوى کانى که‌وسه‌ر و پیاڵه و په‌رداخێک ئاوى رِووبارى رِه‌ییانت لێده‌کات.
خوایه‌گیان! رِۆحى ئاورا و گیانى برسیم داواى نانى رِه‌زا و خۆراکى لیقا و ژوانت ده‌کات.
ئه‌ى مه‌حبوبى صائیمین و وه‌ى ئه‌نیسى قائیمین! هاتووم و دێم به‌زمانى تینوو و گه‌ده‌ى برسى و به دونیایه‌ک له‌خواترسى و به تۆزقاڵک خواپه‌رستى و به‌زه‌رِرِه‌یه‌ک له‌خوادۆستى، هاتووم ته‌قه ئه‌ده‌م له‌ده‌رگانه‌ى میهر و مه‌حه‌ببه‌ت و مه‌غفیره‌ت و که‌ره‌مت و داواى یه‌که‌مم: به‌خشش و، تکاى دووه‌مم: به‌زه‌یى و، هاناى سێیه‌مم: رِه‌زامه‌ندى و قبوڵى و، نزاى ئه‌خیرم: قوم و چکه‌یه‌ک له بارانى میهر و مه‌حه‌ببه‌ت و عیشق و ئه‌وینت ببارێنه به‌سه‌ر مه‌زراى وشکه‌وه‌بووى رِۆحى ته‌ژنه و زه‌وى کرِێن و کرِه دێمى دڵه‌ى تینوومدا .
یارِه‌ب: تۆ زۆر له‌وه گه‌وره‌تر و شایه‌نترى که به‌چه‌ند رِۆژ و کاتژمێرێک برسیه‌تى و تینوویه‌تى و خۆگرتنه‌وه، بتوانین حه‌قى تاکه نیعمه‌ت و به‌خشش و خه‌ڵاتێکت بده‌ین . ئیلاهى! ئێمه هه‌رچى و هه‌رچه‌ند به‌نده‌گیت بکه‌ین هه‌رکه‌م و نالایقه، به‌ڵام وه‌ک چۆن رِوناکى رِۆژ نیشانه‌ى بوونى تیشکى خۆره، نه‌ک خودى خۆر، ئه‌وا ئه‌م که‌مه به‌ندایه‌تیه‌ی ئێمه‌ش نیشانه‌ی ئه‌وه‌یه که ده‌مانه‌وێت به‌ندایه‌تیت بکه‌ین و ملکه‌چت بین, نه‌ک ئه‌مه هه‌موو ئه‌وه بێت که شایسته‌ی مه‌قامی باڵای خوایه‌تی تۆبێت و یا خود هه‌ر ئه‌وه‌نده‌مان بوێت .
مه‌عبودا! که‌ریما! حه‌بیبا! هاتوینه‌ته دیوانت به زمانی نزا، به‌کوَڵێک دوعا و ده‌ریایه‌ک خه‌تا، یا رِه‌ب! ئێمه به کوَڵێک کڵوَڵی و، دونیایه‌ک شه‌رمه‌نده‌گی و، خه‌رمانێک گوناه و قێور له به‌نده‌گی، وا دێینه دیوانت و نمه و وه‌شتی دوعا و نزا ده‌بارێنین و رِوی خه‌جڵه‌ت و شه‌رمه‌نده‌یی له دیوانت ده‌نێین, ده‌توَش ئه‌ی میهره‌بان! ببارێنه بارانی رِه‌حمه‌تی ناز و نه‌وازشت به‌سه‌ر به‌نده‌ی تینوویی ناز و برسی نه‌وازش و ناز کێشانتدا.
خوایه گیان! ئه‌ی شیرینتر له گیان! شیرینی خورمای به‌ربانگی ئێواران شیرینی لیقا و دیدارت دێنێته پێش چاو و دیه‌ی دڵمان, قومه ئاوی به‌ربانگی ئێواران سافی و زوڵاڵی و سازگاری میهر و به‌زه‌ییت ده‌خاته‌وه یادمان و ده‌رگای رِه‌یان به کراوه‌یی دێته پێش چاومان، سفره‌ی سه‌حه‌ر و خوانی پارشێوان ژوان و دیداری رِه‌سول و یاران و غه‌ریبانی هه‌ڵگری په‌یامه‌که‌ت ده‌هێنێته‌وه یادمان .
ده‌سا ئه‌ی مهره‌بان و به‌خشنده‌ی خاوه‌ن عه‌تا! هه‌موو ئه‌و خه‌ڵات و جوانی و شیرینییانه‌مان پىَ ببه‌خشه و به‌شدارمان بکه له‌و چێژ و خوَشییانه‌ى که هه‌موویان به‌خشش و خه‌ڵاتی توَی به‌خشنده‌ی که‌ریم و میهره‌بانن .
دواجار خوایه گیان به‌دڵ و به کوڵ ده‌ڵێم :
قه‌بوڵ بکه نزای شه‌رمه‌نده‌گیم
سپیکه رِووی سیای به‌نده‌گیم
پرِ خێر و بێرى که‌ی هه‌موو زینده‌گیم
تا له بیری که‌م تینوویه‌تی و خه‌سته‌گیم .
سه رچاوه: به خته وه ری