حج، نامه کاک احمد مفتی‌ زاده به زائران خانه خدا

? حج، نامه کاک احمد مفتی‌ زاده به زائران خانه خدا

بسم الله الرحمن الرحیم
زائران ارجمند خانه خدا خوش آمدید.

?امیدوارم از این سفر با عظمت و آموزنده، بهره‌ای کامل برده باشید، آنچنان که سنگ باران دشمنان تاریخ بشریت در «مُنی» در مظاهر ثلاثه‌اش، یعنی: «زر و زور و تزویر»، چنان اثری عمیق درکشتن خصال ماده پرستی، داشته باشد، که دیگر بسوی مسیر آن، میّسر نباشد. در این مناسبت که شما به توفیق اجرای یک برنامه تکان‌دهنده انسان ساز، دست یافته‌اید، جا دارد: به بعضی نکات مهم اسلامی، که فراموش و یا تحریف شده توجه فرمائید:

? ۱ـ اسلام، اجازه هیچ گونه القاب و امتیازات را نداده است. هرگز حضرت پیامبر اسلام و یاران بزرگوارشان ـ علیهم و الصّلوه والسّلام ـ و مسلمانان چند قرن پس از آن، لقبی مانند ((حاجی، سّید، ملا)) و امثال آن و یا علامتهائی به تناسب این القاب نداشتند؛ و لباسهای آنان از لباسهای عرفی رایج هموطنان ( جز در تنها صورتی که خصلت منفی درآن بوده باشد) جدا نبوده است. علاوه بر این، اگر کسی آرزو کند به دلیل اینکه عبادتی انجام داده، بر دیگران احترام و برتری یابد و در صدر نشیند و دستش را ببوسند، آن عبادت صوری نه تنها موجب صواب نیست، بلکه معصیتی است که تا آن حالت تفاخر و برتری طلبی در نهاد بماند، آن معصیت نیز استمرار دارد.

? ۲ـ هدیّه آوردن از سفر، و رفتن دوستان به دیدار مسافر از سفر برگشته، و نیز پذیرائی صاحب خانه از مهمان، همه از کارهای پسندیده به شمار می‌آیند اما هر کاری مستحب، با یک امر حرام همراه باشد، خود نیز حرام می‌شود.
متأسفانه هریک از این کارهای پسندیده، اکنون یک جنبه یا جنبه‌های متعدد حرام را، همراه دارد، و حتی آن را ایجاب می‌کند. اولین حرامی که همه این کارها دربر دارند این است که:
در عرف جامعه ما، این کارها بصورت تکالیفی درآمده‌اند که هرکس ـ چه بتواند یا نتواند، وچه رغبت داشته باشد یا نه ـ خود را مجبور به انجام دادن آنها می‌داند. همه آه و ناله‌های اشخاص را در برابر این تکالیف شنیده‌ایم. همه خبر داریم که مسافران، درمورد انتخاب هدایای مُناسب و ترتیب پذیرائی و پهن کردن سفره «حاجیانه»، و دوستانه آنان در مورد تهیه کردن «منزل مبارکی» لایق شأن اشخاص، چه دردسری تحمل می‌کنند!

? اضافه بر این:
در پذیرائی‌های حاجیانه ( مانند غالب پذیرائیهای مرسوم درجامعه )، دو حرام دیگر مطرح است. یکی «اصراف»، یعنی اینکه: اضافه برحد متوسط زندگی جامعه ( که مقیاس اسلامی‌، برای تنظیم اقتصاد عمومی است) خوراک تهیه می‌شود؛ و دیگری: «تبذیر»، یعنی اینکه: مقداری از نعمتها ـ مانند ته ماننده بشقابها ـ هدر و ریخت و پاش می‌شود، که این کار خیانتی است بزرگ نسبت به بشریت تا حدی که خود قرآن، آن‌ را در تعبیری بسیار کوبنده ذکر می‌کند به این عبارت: «إِنّ المبذرین کانو إِخوان الشیاطین…». (علاوه‌بر اینها، جنبه‌های منفی دیگر نیز ـ مانند رعایت حسابهای دنیوی ـ در این کارها فراوان است) با توجه به این حقایق، انتظار دارم عبادتی را که انجام داده‌اید، با این همه محرمات، تبدیل به معصیت نفرمائید؛ پس از آنکه مظاهر زور و زر و تزویز را سنگباران کردید، دوباره خصّال و روحیه‌های این مظاهر خیانت را، در ضمیر خود زنده نسازید.

? اگر از نظر مالی توانائی داشته باشید، بهتر است، پولی را که در این امور پر از تظاهر خرج می‌کنید، برای اموری که خود عباداتهای بزرگی هستند مصرف بفرمائید، مانند کمک به خانوادهای بعضی از شهدا که سرپرست خود را از دست داده‌اند، و کمک به زخمی‌هائی که مخارج معالجه خود نمی‌توانند تأمین کنند؛ و یا کمک به بودجه‌ای که برای تهیه‌ی ساختمانی مناسب نیاز مدرسه قرآن و نماز جمعه، تعیین شده است.

ان‌شاءالله حج شما مبرور، و سعی شما مشکور باد.

والسّلام علیکم و رحمه الله
۱۳۵۷/۹/۳
احمد مفتی زاده