مدرسه را با محبت آغاز کنیم ( داستانی ارزشمند)

مدرسه را با محبت آغاز کنیم ( داستانی ارزشمند)

نویسنده: کمال آذری

   در روز اول سال تحصیلی، خانم تامپسون معلم کلاس پنجم دبستان وارد کلاس شد و پس از صحبت های اولیه مطابق معمول به دانش آموزان گفت که همه آن ها را به یک اندازه دوست دارد و فرقی بین آنها قائل نیست .

   البته او دروغ می گفت و چنین چیزی امکان نداشت.

    مخصوصا این که پسر کوچکی در ردیف جلوی کلاس روی صندلی لم داده بود به نام  “تدی استودارد “ که خانم تامپسون چندان دل خوشی از او نداشت .

    تدی سال قبل نیز دانش آموز همین کلاس بود. همیشه لباسهای کثیف به تن داشت، با بچه های دیگر نمی جوشید و به درسش هم نمی رسید. او واقعا دانش آموز نامرتبی بود و خانم تامپسون از دست او بسیار ناراضی بود و سرانجام هم به او نمره قبولی نداد و او را رفوزه کرد.

امسال که دوباره تدی در کلاس پنجم حضور می یافت، خانم تامپسون تصیمم گرفت به پرونده تحصیلی سالهای قبل او نگاهی بیاندازد تا شاید به علت درس نخواندن او پی ببرد و بتواند کمکش کند. معلم کلاس اول تدی در پرونده اش نوشته بود: تدی دانش آموز باهوش، شاد و با استعدادی است. تکالیفش را خیلی خوب انجام می دهد و رفتار خوبی دارد.

 رضایت کامل معلم کلاس دوم او در پرونده اش نوشته بود: تدی دانش آموز فوق العاده ای است. همکلاسیهایش دوستش دارند ولی او به خاطر بیماری درمان ناپذیر مادرش که در خانه بستری است دچار مشکل روحی است.

 معلم کلاس سوم او در پرونده اش نوشته بود: مرگ مادر برای تدی گران تمام شده است. او تمام تلاشش را برای درس خواندن می کند ولی پدرش به درس و مشق او علاقه ای ندارد.اگر شرایط محیطی او در خانه تغییر نکند او به زودی با مشکل روبرو خواهد شد.

 معلم کلاس چهارم تدی در پرونده اش نوشته بود: تدی درس خواندن را رها کرده و علاقه ای به مدرسه نشان نمی دهد . دوستان زیادی ندارد وگاهی در کلاس خوابش می برد.

 خانم تامپسون با مطالعه پرونده های تدی به مشکل او پی برد و از این که دیر به فکر افتاده بود خود را نکوهش کرد.

 تصادفا فردای آن روز، روز معلم بود و همه دانش آموزان هدایایی برای او آوردند. هدایای بچه ها همه در کاغذ کادوهای زیبا و نوارهای رنگارنگ پیچیده شده بود، بجز هدیه تدی که داخل یک کاغذ معمولی و به شکل نامناسبی بسته بندی شده بود. خانم تامپسون هدیه ها را سر کلاس باز کرد. وقتی بسته تدی را باز کرد یک دستبند کهنه که چند نگینش افتاده بود و یک شیشه عطر که سه چهارمش مصرف شده بود در داخل آن بود.این امر باعث خنده بچه های کلاس شد اما خانم تامپسون فورا خنده بچه ها را قطع کرد و شروع به تعریف از زیبایی دستبند کرد. سپس آن را همانجا به دست کرد ومقداری از آن عطر را نیز به خود زد.  تدی آن روز بعد از تمام شدن ساعت مدرسه مدتی بیرون مدرسه صبر کرد تا خانم تامپسون از مدرسه خارج شد.سپس نزد او رفت و به او گفت: خانم تامپسون، شما امروز بوی مادرم را می دادید.خانم تامپسون، بعد از خداحافظی از تدی، داخل ماشینش رفت و برای دقایقی طولانی گریه کرد.از آن روز به بعد، او آدم دیگری شد و در کنار تدریس خواندن، نوشتن، ریاضیات و علوم، به آموزش زندگی و عشق به همنوع به بچه ها پرداخت و البته توجه ویژه ای نیز به تدی می کرد. بعد از مدتی، ذهن تدی دوباره زنده شد. هر چه خانم تامپسون او را بیشتر تشویق می کرد او هم سریع تر پاسخ می داد.  به سرعت او یکی از باهوش ترین بچه های کلاس شد و خانم تامپسون با وجودی که دروغ گفته بود که همه را به یک اندازه دوست دارد، اما حالا تدی محبوب ترین دانش آموزان شده بود.

یکسال بعد، خانم تامپسون یادداشتی از تدی دریافت کرد که در آن نوشته بود شما بهترین معلمی هستید که من در عمرم داشته ام.

شش سال بعد، یادداشت دیگری از تدی به خانم تامپسون رسید.

او نوشته بود که دبیرستان را تمام کرده و شاگرد سوم شده است. و بازهم افزوده بود که شما همچنان بهترین معلمی هستید که در تمام عمرم داشته ام.

    چهار سال بعد از آن، خانم تامپسون نامه دیگری دریافت کرد که در آن تدی نوشته بود با وجودی که روزگار سختی داشته است اما دانشکده را رها نکرده و به زودی از دانشگاه با رتبه عالی فارغ التحصیل می شود.

بازهم تاکید کرده بود که خانم تامپسون بهترین معلم دوران زندگیش بوده است.

چهار سال دیگر هم گذشت و باز نامه ای دیگر رسید.

این بار تدی توضیح داده بود که پس از دریافت لیسانس تصمیم گرفته به تحصیل ادامه دهد و این کار را کرده است.

بازهم خانم تامپسون را محبوب ترین و بهترین معلم دوران عمرش خطاب کرده بود.

اما این بار، نام تدی در پایان نامه کمی طولانی شده بود: دکتر تئودور استودارد.

ماجرا هنوز تمام نشده است. بهار آن سال نامه دیگری رسید. تدی در این نامه گفته بود که با دختری آشنا شده و می خواهند با هم ازدواج کنند.

او توضیح داده بود که پدرش چند سال پیش فوت شده و از خانم تامپسون خواهش کرده بود اگر موافقت کند در مراسم عروسی در کلیسا، در محلی که معمولا برای نشستن مادر داماد در نظر گرفته میشود بنشیند.

خانم تامپسون بدون معطلی پذیرفت و حدس بزنید چکار کرد ؟؟

او دستبند مادر تدی را با همان جاهای خالی نگین ها به دست کرد و علاوه بر آن یک شیشه از همان عطری که تدی برایش آورده بود خرید و روز عروسی به خودش زد.

تدی وقتی در کلیسا خانم تامپسون را دید او را به گرمی هر چه تمام تر در آغوش فشرد و در گوشش گفت: خانم تامپسون از این که به من اعتماد کردید از شما متشکرم.

به خاطر این که باعث شدید من احساس کنم که آدم مهمی هستم از شما متشکرم.

و از همه بالاتر به خاطر این که به من نشان دادید که می توانم تغییر کنم از شما متشکرم.

خانم تامپسون که اشک در چشم داشت در گوش او پاسخ داد: تدی، تو اشتباه می کنی.

این تو بودی که به من آموختی که میتوانم تغییر کنم.من قبل از آن روزی که تو بیرون مدرسه با من صحبت کردی، بلد نبودم چگونه تدریس کنم.

بد نیست بدانید که تدی استودارد هم اکنون در دانشگاه آیوا یک استاد برجسته پزشکی است و بخش سرطان دانشکده پزشکی این دانشگاه نیز به نام او نامگذاری شده است !

     حال این مامعلمان – باهمه ناملایمات  وناگواری هایی که درحق وحقوقمان صورت می گیرد- هستیم که ازاین داستان واقعی وامثال آن که درمدارس وکلاس های درس مان کم نیستند پندوعبرت بگیریم وبدانیم که سرنوشت خود، خانواده وجامعه وجهان دردستان توانمندماست وخودرادست کم نگیریم وسرنوشت را بایدازسرنوشت. وبه قول شاعر: درس معلم اربود زمزمه محبتی –  جمعه به مکتب آوردطفل گریزپای را  .

همچنین نظامی گنجوی می فرماید:

هنر آموز که از هنرمندی              –             در گشایی کنی نه در بندی

 ای بسا تیز طبع کاهل کوش       –            که شد از کاهلی سفال فروش

 و ای بسا کور دل که از تعلیم      –         گشت اقضی القضاتِ هفت اقلیم

 هر که زآموختن ندارد ننگ          –         گل برآرد زخار و لعل از سنگ

       نگارمان رادرزندگی الگوی خودقراردهیم که الله درموردش می فرمایند: ” لقدکان لکم فی رسول الله اسوه حسنه …”

  یابه قول حافظ شاعرشیرین سخن : ” نگارمن که به مکتب نرفت وخط ننوشت   –  به غمزه مسأله آموزصدمدرس شد.”

 گل باش که همنشین عطّار شوی    –    زان پیش که همدم خس و خار شوی

زحمت متراش و جمله رحمت باش    –    پل باش بجای آنکه دیوار شوی

  اغلب مانگران آینده فرزندانمان(دانش آموزانمان)هستیم وازشکست آنهادرزندگی می هراسیم.آموزش مهارت های زندگی به شکل پایه ای وازسنین کودکی رابطه مستقیمی باموفقیت دارد.مهارت های زندگی راهم می توان باصرف سال ها زندگی وازطریق تجربه کسب کرد.(روش اول)وهم می توان آن راازطریق مطالعه وکسب دانش به دست آورد.(روش دوم) درروش اول مشکلات فراوانی ایجادمی گرددولی درروش دوم درتجربه زندگی دیگران ودانش ومعلومات کارشناسان ومتخصصان شریک شده،بهترزندگی کردن را یادمی گیرندوکمترآسیب می بینندوبه عبارتی ” ره صدساله “رادرکوتاه ترین زمان ممکن می پیمایند.

        اجازه دهیم دانش آموزان وبچه هایمان خودخودشان باشند.نه آنچه که مادوست داریم ومی خواهیم. ازحکیمی نقل می کنندکه گفته است: ” در باغ دیوانه خانه ای قدم می زدم که جوانی را سرگرم خواندن کتاب فلسفه ای دیدم. منش و سلامت رفتارش- با بیماران دیگر تناسبی نداشت.کنارش نشستم و پرسیدم:

“اینجا چه می کنی ؟” با تعجب نگاهم کرد. اما دید که من از پزشکان نیستم. پاسخ داد:” خیلی ساده پدرم که وکیل ممتازی بود.می خواست راه او را دنبال کنم. عمویم که شرکت بازرگانی بزرگی داشت . دوست داشت از الگوی او پیروی کنم. مادرم دوست داشت تصویری از پدر محبوبش باشم .

خواهرم همیشه شوهرش را به عنوان الگوی یک مرد موفق مثال می زد.

برادرم سعی می کرد مرا طوری پرورش بدهد که مثل خودش ورزشکاری عالی بشوم.

مکثی کرد و دوباره ادامه داد :” در مورد معلم هایم در مدرسه -استاد پیانو- و معلم انگلیسی ام هم همین طور شد. همه اعتقاد داشتند که خودشان بهترین الگویند . هیچ کدام آنطور به من نگاه نمی کردند که باید به یک انسان نگاه کرد… طوری به من نگاه می کردند که انگار در آیینه نگاه می کنند.

بنابراین تصمیم گرفتم خودم را در این آسایشگاه بستری کنم. اینجا دست کم می توانم خودم باشم.”

   مازندگی رابه تجربه آموخته ایم،کاری کنیم که فرزندان ودانش آموزانمان زندگی وبهترزندگی کردن رابامطالعه تجربه هافراگیرند.

     برای کمک به سازگاری وموفقیت فرزندانمان(دانش آموزانمان)  می توانیم ازکتاب ها،فیلم ها،CDهاوسایرمنابع اطلاعاتی دیگراستفاده کنیم وسرگذشت بزرگانی که باداشتن مشکلات بسیارتوانسته اند موفقیت های بزرگی رادرزمینه های مختلف به دست آورندبرایشان تعریف نماییم.اجازه دهیم بافراغ بال وبدون ترس ونگرانی به نقدشرایط خود،خانواده،هم سن وسالانشان وحتی مابپردازندوآن ها رابایکدیگر مقایسه کنند.به آنهاکمک کنیم امکانات وامتیازات ومحاسن ویژه خودرادرک کرده وبا محدودیت های خودآشناشوند.

  یادمان باشدکه سرورمان رحمه للعالمین(صلی الله وعلیه وصحبه وسلم)فرموده است:  ” انمابعثت لاتمم مکارم الأخلاق “

و همچنین پیامبرصلی الله علیه وسلم به سیدنا علی  رضی الله عنه می فرمایند:

فَوَاللَّهِ لَأَنْ یَهْدِیَ اللَّهُ بِکَ رَجُلًا وَاحِدًا خَیْرٌ لَکَ مِنْ أَنْ یَکُونَ لَکَ حُمْرُ النَّعَمِ.  (بخاری و مسلم).

ترجمه: به خدا قسم اگر خداوند یک شخص را به دست تو هدایت کند بهتر است از اینکه تو شتر قرمز داشته باشی.  یابه عبارت دیگر:”لان یهدی الله بک رجلا واحداخیرلک من الدنیا والاخره”

      برسرقبرکشیشی درکلیسای وست مینسترنوشته شده است: ” کودک که بودم می خواستم دنیاراتغییردهم.بزرگترکه شدم متوجه شدم دنیاخیلی بزرگ است من بایدکشورم راتغییردهم.بعدهاکشورراهم بزرگ دیدم وتصمیم گرفتم شهرم راتغییردهم.درسالخوردگی تصمیم گرفتم خانواده ام رامتحول کنم.اینک که درآستانه مرگ هستم می فهمم که اگرازروزاول خودم راتغییرداده بودم،شایدمی توانستم دنیاراهم تغییرذهم.”

آری اگرازنفس خودمان شروع کنیم و خودراتغییردهیم،دنیانیزتغییر خواهدکرد.ودرحالی به سوی حق برمی گردیم که الله موردخطاب مان قرارمی دهدومی فرمایند: ” ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی “

    بارالها وپروردگارادرسال تحصیلی(۹۳-۱۳۹۲)آنگونه توفیقمان ده،که تورابه،که سالی پرازموفقیت،شادکامی،سربلندی وسرافرازی داشته باشیم.ودرحال “راضیه مرضیه ” به سوی توبرگردیم تاهمراه بندگانت داخل بهشتت گردیم. آمین یارب العالمین!