حزب الله و اسرائیل
حزب الله و اسرائیل
عبدالعزیز مولودی
مذاکره و تبادل اسرای حزب الله لبنان با
دولت اسرائیل، صرف نظر از هیاهوی دوطرف برای یک پیروزی دیگر!؟ نشان از آن دارد که
واقعیت های دنیای سیاست و حتی اتخاذ استراتژی نظامی ، نهایتا بجای میادین جنگ به
میز مذاکره ختم می شود. بیاد بیآوریم در جنگ یک ماهه این دو با یکدیگر در مرز
لبنان چه خسارت های جانی – مالی و روحی روانی به مردم لبنان و اسرائیل وارد آمد.
در همان حال به دلایل مختلف از جمله خطر دامن کشیدن جنگ این دو به دیگر کشورها
نهایتا هیچیک از طرفین موفقیت نظامی بدست نیاوردند ولی برای تامین غرور خود هر دو جشن پیروزی
گرفتند؟! ضمن اینکه بخش عمده هزینه های مادی جنگ
و بازسازی ویرانه های ناشی از آن را به مردم ایران تحمیل نمودند. اینک
بسیار قابل فهم است که منطق مذاکره و صلح در ورای اتخاذ یک استراتژی بدون نتیجه جنگی، تا چه اندازه در دنیای
سیاست و بازی قدرت کارسازتر از سلاحهای نظامی است. منطق جنگ طلبانه نیروهای نظامی
موجود در لبنان و فلسطین(حزب الله، جهاد اسلامی، حماس و….) و دولت اسرائیل و
اصرار طرفهای درگیر بر عدم پذیرش وجود طرف مقابل، بیانگر این است که اگردر ابتدای
امر سیاست و قدرت را نظامیان اعمال و تصمیم گیری نمایند، اولین و تنها گزینه روی
میز آنها جنگ، حمله و نهایتا وقتی که به فرسایش جنگی رسیدند، اعلام پیروزمندانه
آتش بس است.در حالیکه آنهاییکه از دور و نزدیک بر آتش دست داشته و تجربه ای فراتر
از لجاجت کودکانه نظامیگری را تجربه کرده اند همواره با گزینه های مختلف و معمولا
غیرجنگی بازی می کنند. زیرا می دانند که اگر بازی به جنگ ختم شود باز هم ادامه
سیاست است نه نظامیگری. دو روش در برخورد با سیاست را من در همین رابطه مورد بحث
قرار می دهم.
دکتر عبدالرحمن قاسملو را صرف نظر از همه
چیز، به عنوان سیاستمداری می شناسم که
درورای جنگ طلبی های مورد علاقه برخی از گروه ها و جناحها از هر دوطرف
درگیر در بحران کردستان، بدون نتیجه بودن سیاست جنگی صرف را از ابتدا می شناخت و
می دانست. از این رو بود که با مذاکره در هر شرایطی موافق بود و معتقد بود که دست
آورد مذاکره در هر حال بیشتر از جنگ است.این اعتقاد نزد او آنچنان عمیق بود که حتی
برخلاف تحلیلهایی که قبلا از ماهیت قدرت حاکم در ایران ارائه کرده بود، بازهم پای
میز مذاکره نشست و جان بر سر آن نهاد.این روش از سیاست را بایستی ستود و تحسین
کرد. من به نوبه خود به آن احترام می گذارم.
مسئله هسته ای و اصرار بر اینکه حتما براساس
خواست ملت ایران و غیرقابل گذشت است را در این چهارچوب اگر بررسی نماییم،به نتایج
قابل توجه می رسد. اگر در ابتدای جنگ حزب الله و اسرائیل شعارهای طرفین را مبنی
براینکه تنها راه چاره نابودکردن
دشمن(بخوانید طرف مقابل) است در نظر آوریم و بیش از یک هزار کشته ای که در اثر این
خط مشی حاصل آمد و خسارات مالی بیشتر از آن را هم بیافزاییم و با مذاکره و صلحی که
بر سر آزادی اسرا صورت گرفت مقایسه نماییم مشخص می شود که اولا در جنگ هر چند
طرفین یکدیگر را نمی پذیرفتند ، اما در پای میز مذاکره یکدیگر را به رسمیت
شناختند.جنگ برای آزادی اسرا آغاز شد و لی بدون نتیجه خاتمه یافت، در حالیکه بدون
هیچ زیان مالی و جانی در نتیجه مذاکره به آزادی اسرا انجامید.حال این سئوال مطرح
می شود که آیا حزب الله و اسرائیل از ابتدا چرا به مذاکره روی نیاوردند که نتیجه
مطلوب را بگیرند. آیا نمی توانستند از یک اقدام بی هوده نظامی که می رفت منطقه را
به آتش بکشد جلوگیری بکنند. در برنامه هسته ای ایران هم همین مسئله مطرح
است.استراتژی همه یا هیچ فعلی ایران علیرغم اینکه با برخوردهای پله ای جهان به
صورت افزایش مرحله ای تحریم ها روبرو شده است، اما نتیجه ای جز ختم به جنگ در بر
ندارد. اگر بناست بعد از یک دوره جنگ و ویرانی (جانی و مالی) احتمالی سیاستمداران
درگیر با مسله در ایران، مجددا پای میز مذاکره بنشینند منطقی است از همین حالا این
کار را بکنند که هم مطلوب مردم ایران هم جهان است. این را می شود یک برد برای همه
در عرصه سیاست بین الملل تلقی کرد.
منبع : وبنوشت استاد مولودی
