راهبرد اساسی در تربیت اخلاقی و دینی نوجوانان و جوانان

راهبرد اساسی در تربیت اخلاقی و دینی نوجوانان و جوانان

۱- رشد آگاهی اخلاقی نوجوانان و جوانان در جریان تجارب آنان با محیط طبیعی زندگی اجتماعی – فرهنگی خود آنان شکل می گیرد . بنابراین ، برای بهبود بخشیدن به امور اخلاقی ( نظیر عدالت و شجاعت و مروّت و صداقت و مسئولیت و مهربانی و اطاعت ) در آنان باید از راهنمایی و ارشاد و تشویق و ترغیب استفاده کرد و به شیوه های تنبیهی و اعمال قدرت نیازی نیست

۲- آگاهی اخلاقی نوجوانان و جوانان بر اساس واکنش های عاطفی طبیعی آنها در جریان مشاهدات و برخورد با واقعه ها شکل می گیرد . برخی از این واکنش های عاطفی ، مثلاً احساس همدردی ، باعث تقویت احساس و رفتار نوع دوستانه و دلسوزی نسبت به دیگران می شود . عواطف دیگری چون شرم ، احساس تقصیر و ترس باعث تقویت رفتار اطاعت آمیز و پذیرش قوانین می شود . احساس تعلق کودکان و نوجوانان به والدین نیز باعث ایجاد پایه های عاطفی رشد احترام به مراجع قدرت می گردد .

۳- تعامل نوجوانان با والدین و مربیان و سایر بزرگسالان موجب آشنا شدن نوجوانان با هنجارها و قوانین اجتماعی می شود و آگاهی و احترام به نظم اجتماعی ، اصول سازمانی و قدرت قانونی را ایجاد می کند . والدین و بزرگسالانی که رابطه ی سنجیده و همراه با ابهت با نوجوانان دارند و بده بستان کلامی میان آنان جریان دارد و دست به تنبیه نوجوانان دراز نمی کنند ، ثمر بخشیدن تأثیر را در رشد قضاوت و رفتار اخلاقی آنان به جای می گذارند .

۴- روابط با همسالان باعث آشنایی نوجوانان با هنجارهای تعامل مستقیم و با هنجارهای مشارکت و همکاری و انصاف می گردد . در جریان ارتباط با همسالان است که نوجوانان با هنجارهای رفتار دو جانبه ، برابری و رعایت دیگران آشنا می شوند و این امر باعث تقویت احساس فداکاری در آنان می گردد .

۵- گستردگی و تنوع بیش از حد و تجارب اجتماعی می تواند باعث تفاوت های اساسی در استدلال اخلاقی گروه های مختلف نوجوانان بشود ؛ مثلاً همان طور که تفاوت تجارب و نقشهای پسران و دختران باعث تفاوت در رفتارهای اخلاقی آنان می شود ، نوجوانان هر یک از این دو جنس نیز اگر با تجارب گسترده ی متنوعی سر و کار داشته باشند قضاوت ها و رفتارهای اخلاقی متفاوتی نیز پیدا خواهند کرد .

۶- رشد اخلاقی در مدرسه تابع همه ی فرایند های اجتماعی و شناختی است که در سایر شرایط ملاحظه می شود ، یعنی از طریق مشارکت در روابط انسانی است که نوجوانان ، اخلاق را می آموزند . علاوه بر این ، کیفیت تعامل اجتماعی با دیگران و پیام های اخلاقی که در این ارتباط ها به نوجوانان و جوانان داده می شود بسیار قوی تر از آموزش های مستقیم اخلاقی است که در کلاس درس ارائه می شود اگر خواهان آن هستیم که نوجوانان به اخلاق حسنه ی انسانی و به صفات محبت و همدردی و انصاف و عدالت و شجاعت و آزادگی و با روحیه ی تعاون و انسان دوستی آراسته باشند ، راهی جز این نیست که آنان چنین اخلاقی را در جریان تجارب طبیعی زندگی خود و در ارتباط با والدین و بزرگسالان و همسالان آراسته به این صفات بیاموزند .

http://abdi.parsiblog.com/Posts/80/راهبرد+اساسی+در+تربیت+اخلاقی+و+دینی+نوجوانان+و+جوانان