اندرز دهنده خاموش
اندرز دهنده خاموش
قبر خانه تنهایی، سرای ترس و دلتنگی، زادگاه و موطن تاریکی است ملازم آن در بیخوابی و ساکن آن در خاموشی. یار و همدم وی ناله و فریاد، خونا به و کرم است. خانه مردگان، جای حسرت و افسوس و غصه هاست.
قبر: پیامبر (صلى الله علیه وسلم) درباره اش فرمود: «إن القبر أول منازل الآخره، فإن نجى منه فما بعده أیسر منه، وإن لم ینج منه فما بعده أشد منه». (رواه الترمذی). قبر اول منزل از منازل آخرت است، پس اگر فرد از آن نجات یافت بعد از آن (دنباله آن) آسانتر است، و اگر از آن رستگار نشد بعد از آن سخت تر است.
باز پیامبر (صلى الله علیه وسلم) در درباره آن فرموده: «ما رأیت منظراً قط إلا والقبر أقطع منه». هیچ منظره ای را از قبر سخت تر و ناخوشایندتر ندیده ام.
قبر خانه‌ای است که بعد چند لحظه یا چند ساعت و یا چند سال دیگر بطرف آن کوچ خواهی نمود و مسلمان شکی در آمدن این لحظه ندارد.
قبر: منظره ایست که با آن دلها نرم و چشمها گریان می شوند. انسان را نسبت به دنیا بی‌علاقه و به آخرت ترغیب و علاقه مند می‌نماید. یادآور مرگ، در هم کوبنده لذات و خوشیها. جدائی کننده جمعیتهاست. پند و عبرت و بیداری از غفلت را یاد می دهد.
قبر: با بی صدایی زندگان را پند می دهد. تا آینده را بیاد آورند و بیشتر برای آخرت و معاد آماده شوند. پیامبر (صلى الله علیه وسلم) فرمود: «کنت نهیتکم عن زیاره القبور، فزوروها، فإنها تذکر الآخره». شما را از زیارت قبور نهی کرده بودم، از این به بعد آنها را زیارت کنید، «به زیارت قبرها بروید» چون یاد آور آخرت است.
در آنجا قبر می پرسد کجاست ثروت و سامان؟ کجاست زیبائی و فربندگی؟ تندرستی و نیرو کجاست؟ بیماری و ناتوانی «سستی» کجاست؟ کو توانایی و قدرت؟ سلطه و عظمت کجاست؟ تضرع و فروتنی یا خواری کجایند؟ آری قطعاً قبر جسمهای نازک و توانگری را که همواره در نعمت بودند و بوی عطر از آنها بر می خواست می فشارد، و چه کاری که با آنها می کند؟!
در داخل قبر چهره های فریبنده، دستهای ستمکار، زبانهای دروغگو، چشمهای خائن و دلهای سیاه به جمجمه و استخوانهای پوسیده تبدیل می شوند. و بجز اعمالی که صاحب قبر پیش از خود فرستاده چیزی باقی نمی ماند «تنها کارهای نیک انسان در دنیاست که در قبر بداد او می آید».
عذاب قبر: پیامبر (صلى الله علیه وسلم) هیچ نمازی را نمی خواند مگر آنکه در آن نماز از عذاب قبر بخدا پناه می برد. و می فرمود: «إذا فرغ أحدکم من التشهد الأخیر فلیتعوذ بالله من أربع: من عذاب جهنم ومن عذاب القبر ومن فتنه المحیا والممات ومن فتنه المسیح الدجال». (رواه ابن ماجه)
هرگاه در نماز به آخر تشهد دوم رسیدید «قبل از سلام کردن» از چهار چیز بخدا پناه برید: ۱- از عذاب جهنم ۲- عذاب قبر ۳- فتنه زنده ها و مرد‌ه ها و فتنه دجال. «این دعا: «اللهم إنی أعوذ بک من عذاب القبر ومن عذاب النار ومن فتنه المحیا والممات ومن فتنه المسیح الدجال».
پیامبر (صلى الله علیه وسلم) به اصحاب و یاران خود می فرمود: «استعیذوا بالله من عذاب القبر فإن عذاب القبر حق»؛ (رواه احمد) از عذاب گور بخدا پناه ببرید همانا عذاب قبر حق است.
و پیامبر می فرماید: «إن هذه القبر مملؤه ظلمه على أهلها وإن الله عزوجل ینورها لهم بصلاتی علیهم». (رواه مسلم). همانا این قبرستانها بر ساکنینش بسیار تاریک است، خداوند عزوجل بوسیله درود و دعای من برایشان آن را روشن و نورانی می گرداند.
برادر جان! قبر همان اندرز دهنده ساکت است. اندرزها و پندهای آنرا شنیدی حال چه چیزی برایش مهیا نموده ای؟ آیا کردار نیک و عمل صالحی که شما را از ترس و عذاب آن نجات دهد برای داخل قبر آماده نموده ای؟ یا اینکه بی خبری از اینکه روزی به آنجا خواهی رفت؟
برادرم! بهتر است خود را برای آن روز آماده کنی «توشه ای برای آن روز داشته باشی» تو می توانی کارهای نیک انجام دهی و نیک باشی. باقیمانده عمر خود را غنیمت شمار. این زندگی فرصتى است برای نجات «در آنجا»، برخیز و کمر همت ببند و تصمیم بگیر که از این به بعد نیک باشی و نیکی کنی، قبل از اینکه بهنگام مرگ پشیمان و شرمنده شوی که فایده ای ندارد.
—————————————-
منبع : ترجمه: الواعظ الصامت / اهل سنت
