یادداشت سفر / خاطره

یادداشت سفر / خاطره

عبدالعزیز مولودی

۱)     
چندی بود که برای دیدار دوستان و اقوام به اشنویه (از شهرهای مرزی کردنشین
در مجاورت مرز ترکیه) سفرنکرده بودیم. همراه همسرم که زادگاهش و خانه پدریش
آنجاست، دراین روزها راهی اشنویه شدیم. هیچ چیز زیباتر از طبیعتی بکر نیست که در
این منطقه می توان شاهد آن بود. رفتن به اشنویه همواره برایم خاطره انگیز بوده
است. هرچند زمستان امسال بارش برف بسیار کم و نادر بود، با این وصف کوه های اطراف
اشنویه را برف سفیدی پوشانده و چهره زمستانی به منطقه داده ، زیبایی خاصی داشت.

۲)     
هنوز از راه نرسیده و خستگی راه را از تن بیرون نکرده بودم که متوجه صدای
گوش خراش غرش توپ های دورزن شدم که مناطق مرزی را مورد هدف قرارمی دادند. هم در
ساعت پایانی شب، هم در کمال تعجب در ابتدای سپیده دمان صبح غرش توپ ها پیام مرگ را
به دامان طبیعت درخواب رفته می داد. آیا جنگی درگرفته است؟ آیا حمله ای شده است؟
شاید بدنبال این سئوال، سئوالات دیگری نیز مطرح شوند که پاسخ آنها چیزی جز
“خیر” و”منفی” نیست. پس واقعا چرا با این حجم توپهای جنگی کور
را به دامان طبیعت می اندازند؟ برایم این همه تخریب طبیعت منطقه عمل قابل قبولی نیست،
آنرا نامعقول هم می دانم. نتایج مخرب این عمل فقط به کشتار دستجمعی و درهم طبیعت
محدود نیست ، بلکه برسر خانه وکاشانه و مزارع روستائیان مرزی کردستان عراق نیز
توپها می بارند و خانه و کاشانه آنها را نیز ویران می نماید.

۳)     
اگر توپ باران پرحجم منطقه برای زدن مواضع مخالفان و نیروهای پارتیزان یک
سازمان سیاسی خاص صورت می گیرد، هیچگاه در خبرها از کشته شدگان آنها خبری منتشر
نمی شود. درحالیکه همواره جان مردم مدنی و غیر نظامی از روستاهای مرزی در اثر این
رفتارها گرفته می شود، ضمن اینکه همراه جانشان، همه حقوق خود را نیز به گور می
برند.زیرا کسی برای حمایت از آنها عملا اقدامی انجام نمی دهد یا جرات انجام چنین
کاری را ندارند.

۴)     
نیروی پارتیزانی  مختصات خاص خود را
دارد و هرگز با آتش سنگین توپخانه ای نمی شود به آنها ضربه زد. جنگیدن با آنها
نیروی پارتیزان، نیازمند جنگ پارتیزانی است در حالیکه نتیجه این اقدامات فقط کشتار
طبیعت و انسانهای بیگناه است.

۵)     
علاوه بر آثار یادشده یک اثر بسیار محسوس دیگر، آلودگی صوتی ایجاد شده در
اثر شلیک پی درپی گلوله های توپ برای مردم اشنویه و روستاهای اطراف آن است که ضمن
ایجاد نارضایتی از آن، آسایش عمومی مردم را نیز مختل کرده است. سئوال این است که
تا کی این توپ بارانها ادامه می یابد؟  تا
کی مردم مدنی و غیرنظامی، آلودگی صوتی ناشی از توپ بارانها را باید تحمل نمایند؟
این رفتارها آیا واقعا به نیروهای پارتیزان (از هر حزب و گروهی که باشد)در
کوهستانها ضربه می زند؟ تا کی دامن طبیعت بایستی چاک چاک شود از انفجارتوپهای کور
و کری که بر آنها فرود می آید؟

۶)      
در نقد زبان جنگ و جنگاوری به هنگام
جنگ اخیر غزه، وقتی از کشته شدن غیرمنطقی مردم بیگناه اعم از زن و مرد، کودک و
سالمندان صحبت کردم و مسئولیت آنرا متوجه هردو طرف درگیر کردم، بسیاری از
سرناشکیبایی مرا در برابر اتهام های ناروا قراردادند و القاب وعناوینی را که
هیچکدام شایسته من نبوده و نیست به من نسبت دادند. هرچند علیرغم آن بی مهری ها،
هنوز نیز منتقد سیاستهای جنگ سالارانه به شیوه مرسوم در فلسطین هستم و البته
مسئولیت بیشتر را متوجه دولت اسرائیل می دانم(به دلیل آنکه قدرت سیاسی حاکم آنها
هستند) و متاسفانه همه آنچه را که در تحلیل قضیه مطرح کرده بودم به وقوع پیوستند،
با این وصف، اکنون در مورد توپ باران مناطق مرزی ترکیه و عراق نیز معتقدم که کار
ناروا و بیهوده ای است و بایستی متوقف شود. امیدوارم که کسانی که با وقوع درگیری
در سرزمینهای دوردست وجدانشان به صدا در می آید، اینجا نیز همصدایی کنند. مگر آنکه
به آن تعبیر عامیانه توسل جویم که چون صدای دهل از دور خوشتر است، برای برخی نیز
تنها صدای توپ ها از دور شنیده می شود.به نظر می رسد برای برخی از افراد، در دعوای
دفاع از حق زندگی اشخاص ، می توان برخی از صداها را شنید و واکنش نشان داد و برخی
را نیز نشنیده گرفت و گذشت.در حالیکه برای تمیز میان این شنیدن و آن نشنیدن، وجه
ممیزه منطقی وجود ندارد. مسئله این است.  

منبع : http://moloudi.blogfa.com