مرگ اندیشى، جانى دوباره در کالبد حیات

مرگ اندیشى، جانى دوباره در کالبد حیات

✍️ فرزاد ولیدى
* دانشجوى دکتراى علوم قرآن و حدیث

خاک در دیده بسى جان فرساست
سنگ بر سینه بسى سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که چشم حقیقت بین است
هر که باشى و ز هر جا برسى
آخرین منزل هستى این است

هرچند واکنش افراد جامعه نسبت به مرگ، گوناگون و متفاوت است؛ اما میزان ارزش و مقام مردمان نزد خداوند متعال طول عمر ایشان نیست، و شمار روزهای زنده بودن و زیستن، اشخاص را نزد خداوند متعال مقرب نمى سازد.

?با تأسف فراوان، تصور نادرست و غالب امروزی که پیرامون قضیه مرگ در اذهان نقش بسته است، به صورت نوعی فرهنگ در آمده و اگر شخصى بخواهد بحث مرگ را جایی مطرح کند؛ باید از چندین پیشوند و پسوند استفاده کند؛ تا
مبادا به آن تصور رایج، لطمه اى وارد آورد.

? به عنوان نمونه ، چنانچه شخصى در جلسه اى بخواهد درباره ى مرگ صحبت به میان آورد؛ باید ابتدا از پیشوند ” از این جمع دور باد! ” یا ” دور از این خانه و اهل آن باشد! ” استفاده کند، و اگر این جملات را به کار نبرد مورد هجمه ى اطرافیان قرار مى گیرد.

این در حالى است که آموزه هاى اسلامى خلاف چنین باور و اندیشه ای را اثبات مى کند.

دعاهاى مأثور پیامبر صلى الله علیه و سلم در صبحگاهان و شبانگاهان بر مرگ اندیشى و توجه ویژه به آن استناد می کند. دعاهایی همچون:

«اللهم بک أصبحنا و بک أمسینا و بک نحیا و بک نموت و إلیک النشور».

«اللهم إنک خلقت نفسى و أنت توفاها ، لک مماتها و محیاها، إن أحییتها فاحفظها و إن أمتها فاغفرلها».

دعاهاى مأثور پیامبر مملو از چنین دعاهایی است، که ما تنها به دو نمونه فوق اکتفا می کنیم.

?برداشتم از آیه ۲ سوره ملک این است که هدف از خلق زندگى، براى مردن است.

دقت کنید که خداوند متعال براى مرگ، فعل خلق را به کار مى برد و می فرماید:( الذى خلق الموت و الحیاه ) و مرگ را قبل از زندگى به کار می برد.

به راستى فاصله ى معنادارى در مقوله مرگ و مرگ اندیشى میان آموزه هاى دینى و فرهنگ رایج در جامعه به وجود آمده است.

معمولاً هر اتفاقى که بسیار واقع شود، تازگى خود را از دست مى دهد؛ در حالى که واقعه ى مرگ به درازاى تاریخ اتفاق افتاده است و جزء لاینفک حیات بشری محسوب می‌شود، و از فراز سال ها و قرن ها همچنان تَر و تازه مانده است، و زنگار کهنگی و از مد رفتگی تارک آن را مکدر نساخته‌.

?درسى هایى که مرگ به ما مى دهد ( به خصوص مرگ نزدیکان و اقوام ) بسیار است، که در ادامه نمونه ها و گوشه هایی از آن را برای تذکر و یادآوری بیان می داریم:

۱- مرگ، پیر و جوان نمى شناسد، و زمان مشخصى ندارد.

۲- تا زنده ایم قدر یکدیگر را بدانیم.

۳-اهمیت زمان و عمر و استفاده مطلوب و بهینه از آن را دریابیم.

۴- اختلافات و نزاع هاى خانوادگى را که ریشه در هواى نفس دارد کنار بگذاریم و تا زنده ایم قدر یکدیگر را بدانیم.

۵- در طول حیات خود، از مال و دارایى ( ثروت ) که خداوند در اختیار ما قرار داده است، در جهت رضاى پروردگار استفاده مطلوب داشته باشیم و چراغ قیامت خود را پیشاپیش بفرستیم، که به راستی مسیر قیامت نیازمند مشعل ها و چراغ های فروزان است.

۶- توجه به همنوع و دستگیرى از نیازمندان را فراموش نکنیم.

۷- در نهایت، عجب، غرور و خودپسندى را به عنوان عوامل اصلی فراموشی یاد مرگ و مرگ اندیشی از خود دور سازیم، تا در سایه اندیشه مرگ، وظایف و رسالت وجودی خود را بر زمین به درستی ادا کنیم و خود را برای حیات جاودان پس از مرگ مهیا و آماده سازیم.

#یادداشت_های_فرزاد_ولیدی

? @eslahe