دعوت نیز ایستگاه هایی دارد، عجله نکنید

دعوت نیز ایستگاه هایی دارد، عجله نکنید

نویسنده: عباس السیسی / مترجم: محمود محمودی

شتابزدگی و عجله کردن برای دستیابی به اهداف و آرزوها جزء طبیعت نفس بشری است: «خُلِقَ الْإِنسَانُ مِنْ عَجَلٍ[۱] : [گویی] انسان از شتاب آفریده شده است» اما عجله کردن در همه ی کارها مطلوب نیست.

برخی از کارها را باید آرام و با حوصله انجام داد تا به تدریج به کمال برسند و استحکام لازم را پیدا کنند و نتیجه بدهند و متقابلا برخی از کارها نیز نیاز به اقدام سریع و فوری دارند چون ممکن است دیگر تکرار نشوند.

تبلیغ دعوت به مردم، یک رسالت گران قدر است و باید آن را در یک سطح عالی و با اسلوب حکیمانه و برازنده ارائه دهیم. متأسفانه دعوت در جامعه ی ما به علت ناآگاهی بیش از حد مردم از حقیقت اسلام و برنامه ی متعالی آن، ناشناخته است و ریشه ی این عدم شناخت نیز به غفلت روزافزون افراد جامعه و زیستن آن ها در فضای استبداد و ضلالت برمی گردد.

از این رو داعی به صبر و تیزهوشی نیاز دارد چون دعوت مانند آبی نیست که لاجرعه سر کشیده شود. دعوت، علاجی است که با آگاهی و هنرمندی و وقت شناسی ارائه می گردد و لذا زمان برخی از این علاج است و باید القای مفاهیم دعوی و تأسیس نشانه های راه دعوت، تدریجی باشد تا ریشه های دعوت بتوانند قوّت بگیرند و اصول و مفاهیم آن رسوخ پیدا کنند. چنانچه فهم ما از واقعیت موجود و حرکت بالفعل و الگوپردازی ها با رویدادهای جاری، تلفیق داده شود و به قول معروف «تفسیر با ارائه ی نمونه» صورت پذیرد، قطعاً تأثیر عمیق تری خواهد گذاشت و ایمان حاصل از آن، قوی تر خواهد بود و نتیجه ی بهتری در تربیت و تکوین خواهد داشت.

از این رو جای تأسف دارد اگر مفهوم دعوت ناهماهنگ با قانون آفرینش و بدون تأنی و تدریج، ارائه گردد و نتایج فکری و تجربه های تربیتی آن هدر داده شود.

وقتی کسی تمایل پیدا می کند فرد جدیدی را به میدان دعوت جذب نماید، قبل از وارد شدن به این مرحله، باید وسیله ی شایسته و مناسبی را که ثمربخش است و به هدف می رساند، بیابد. شتابزدگی اغلب باعث قفل خوردن دل­ها و مسدود شدن منافذ احساس و عاطفه می گردد؛ هم چنان که تند باد نیز درب و پنجره ی اتاق را سفت و سخت می بندد! اما با تأنی و حکمت کار کردن و برخوردار بودن از نفس طولانی، به ایجاد رابطه و مستحکم شدن آن در جهت رسیدن به هدف، کمک فراوانی می کند.

بنابراین مرحله ی اول: آشنا شدن با یکدیگر و مهر ورزیدن و انس و الفت گرفتن با یکدیگر است. چون جلب اعتماد از این طریق به دست می آید و این اعتماد سازی نیز برای پذیرش دعوت و پیوستن به آن لازم خواهد بود.

بعد مدت زمانی می گذرد و اتفاقاتی به طور طبیعی رخ می دهند و گاهی مدعو غایب می گردد و شما باید سراغش را بگیرید. گاهی نیز در ترم تحصیلی موفق می شود و شما باید به او تبریک بگویید و گاهی بیمار می شود و شما باید به عیادتش بروید و با دعاهای مأثور برایش دعا کنید و عیادت را طول ندهید و شاید برای او یک هدیه ی نمادین هم ببرید. چون پیامبر خدا (ص) فرموده اند: «تهادوا تحابوا[۲] : به یکدیگر هدیه دهید تا محبت در میانتان ایجاد شود». و گاهی مدعو برای یک مدت معقول به سفر می رود و شما باید هنگام بازگشت به او خوشامد بگویید و احیاناً ممکن است برای خانواده ی او شرایطی پیش بیاید که لازم باشد در کنار او بمانید و یا ممکن است به عمره مشرّف گردد و شما باید به تودیع و استقبال او بروید. پس زندگی آکنده از رویدادها و مناسبت ها است و شما باید همه ی آن ها را با جدّیت مدنظر داشته باشید تا هیچ مناسبتی را از دست ندهید.

این ایستگاه ها که هیچ کس چه در غم و چه در شادی نمی تواند از آن ها بگریزد، ایستگاه هایی طبیعی و غیر تصنعی هستند. چون صداقت در رویدادهای تصنعی وجود ندارد و ما را به هدف نمی رساند! امور و احوال، مطابق تقدیر الهی رخ می دهند و لذا شما باید برای تحکیم رابطه ها، واجبات شرعی خود را به دور از مبالغه و رفتارهای تصنعی انجام دهید.

دعوتگری که این راه حکیمانه را می پیماید، میدان عملش یک محیط گسترده است و تنها به یک فرد، محدود نمی شود و لذا حتماً تحت فشار قرار می گیرد و به تنگنا می افتد. این یک پیام و نامه ای سرگشاده به برخی از برادران است که طرز فکر خاص خودشان را دارند و منتظر می نشینند تا میوه برسد و فصل درو بیاید! .. و بی گمان توفیق همگان به دست خدا است.

علی رغم این که دعوت فردی با تأنی و تدریجی صورت می گیرد، گاهی حوادث غیرمترقبه ای نیز رخ می دهند و برخلاف امید و انتظار ما قلبی به تپش می افتد: «‏ عَسَى اللَّهُ أَن یَجْعَلَ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَ الَّذِینَ عَادَیْتُم مِّنْهُم مَّوَدَّهً وَاللَّهُ قَدِیرٌ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏[۳] : ‏ امید است خدا میان شما و میان دشمنانتان ( با توفیق دادن آنان به ایمان و پذیرش اسلام ) پیوند محبت برقرار سازد ، چرا که خدا بسیار توانا است ، و او آمرزنده مهربان است . ‏»

———————————————————

منبع: راهی به سوی دل­ها / مؤلف: عباس السیسی / مترجم: محمود محمودی / انتشارات: آراس ۱۳۹۰